Kiedyś jeszcze potrafiłam płakać nad swoją marną egzystencja

[Gość Niemamsily]

Dzis już mam na wszystko wylane..Nie potrafię plakac choc tak bardzo bym chciała zamiast sie smucic i chodzić przybita rozplakac soe porządnie. Jestem bardzo wrażliwa, dobra ale totalnie zalamana mam zryta psyche jestem wrakiem człowieka dbam o siebie ale wszystko jest mi tak obojętne, zero znajomych, zero towarzyskiego życia, brak pracy,brak wsparcia..Zamknięta w czterech scianach z nerwicą lekowa i deprechą..Omijam ludzi żyje sama dla siebie nikogo nie wpiszczam do swojego świata. .Nawet jakbym znalazla sie w najpiękniejszym miejscu na ziemi to czulabym sie w środku nadal pusta i zagubiona..i ta cholerna nieśmiałość te lęki uniemożliwiają mi normalne funkcjonowanie. .Nie mam siły walczyć, bardzo zranili i nadal rania najbliższe osoby ... ;( tak bardzo chce umrzec odzyskać wieczny spoczynek tak jak moja babcia i mama ...

[pomaga]

A jednak piszesz tutaj :)
Wiem, że może być bardzo trudno zaufać komukolwiek.

Wiem też, że możesz z tego wyjść! Naprawdę.
Możesz.

Czy chcesz? Odezwiesz się, napiszesz coś?

[Gość unna]

Wszystko zależy od twoich myśli.
Myślisz - nie uda mi się, to tak się stanie.
Myślisz - uda mi się, też tak będzie.
Tą marną egzystencję, sama tworzysz, a przecież możesz coś zmienić w swoim życiu, o ile będziesz chciała.
Warto się męczyć, skoro można żyć szczęśliwie?
Co to jest szczęście?
To sposób, w jaki myślimy o życiu.
Jeśli z nadzieją i z chęciami do zmian, to szybko się one zrealizują i poczujesz się szczęśliwa.
Ważne tylko, abyś zauważała pozytywy, nie tylko negatywne sprawy.
Jeśli myślimy o beznadziei, to też tak będzie.