Bulimia. Wyznanie prawdy...

[Gość Misia2020]

No ta tak z anoreksji nie wiem kiedy ale stalam sie bulimiczka... I odwazylam wczoraj sie powiedziec o tym mamie... I myslalam ze bedzie dobrze ze bede miala u niej wsparcie... Mowilaze bedzie dobrzeze jakos sobie poradzimy a dzis... Mnie wyzywa ze cale zycie musi sie uzerac ze mna i z moimi pokebanymi chorobami ze wolala by zdechnac niz cale zycie mnie nianczyc itd. I ze ma pierdolniete dzieci bo moja siostra lubi sb wypic.. Mama robi sie coraz gorsza po smierci taty ciaglr powtarza ze soe zabije niz ma sie uzerac z nami ze tata ma spokuj a ona zostala z takimi dziecmi... Kurwa tak zabolalo ze nie wiem sama mam ochote sie zabic bo noe chce juz nikomu robic problemow..Mam 20 lat i czas sie ogarnac ale ciezko mi wyjsc z zaburzen odrzywiania raz anoreksja raz bulimia... Czasem jest dobrze... Zaluje ze jej powiedzialam... Pomimo ze sie lecze caly czas nie jest dobrze a teraz tym bardziej czuje sie strasznie bo wyznalam prawde a mam az tak zareagowala... Nie wiem co mam robic... Staram sie jakos wziasc za siebie i pomimo napadu nie wymiotowac ale to nie takie proste...

[Gość Sherry12]

Kochana Twoja Mama bardzo cierpi z powodu śmierci taty. Dlatego tak bardzo rani was. A co do bulimi musisz iść po pomoc sama sobie z tym nie poradzisz. Nie zardreczaj się walcz o swoje życie jesteś młoda jeszcze możesz wiele zmienić w swoim z życiu. I do najbliższego lekarza i powiem wprost o co chodzi nie wstydź się oni są po to żeby Ci pomóc. I zobaczysz na pewno nie odmowia;) uszy do góry.uwierz w siebie zmobilizuj się i bądź szczęśliwa ;) ja też miałam bulimie i wyszłam z tego
pisz do mnie :)