być czy wracać?

[ewka2803199118]

Witam,
Jestem Ewelina, mam 24 lata i chciałabym Wam opowiedzieć moją historię.
Od pół roku mieszkam z chłopakiem w Warszawie.
Moje życie od tego czasu bardzo się zmieniło. Od kilku lat zmagałam się z depresją lękową i moje całe życie to był jeden wielki strach. Odezwał się do mnie Rafał ( miłość z młodzieńczych lat ) po roku namówił mnie na przyjazd do stolicy. Bardzo się wahałam bałam się zmian ale zaryzykowałam. Znalazłam tutaj dobrą pracę i niby wszystko jest w porządku ale czuje się tutaj bardzo samotna... wracam z pracy i jestem typową kurą domową pranie sprzątanie itd.
Rozmawiałam z moim chłopakiem o tym, że chciałabym jakoś inaczej spędzać czas, że jestem młoda w końcu dobrze się czuje i chciałabym korzystać z życia. Twierdził ze ta sytuacja się zmieni ale od kilku miesięcy nie ma poprawy.
Mało rozmawiamy ( praktycznie w ogóle ) nie mamy wspólnych tematów ani zainteresowań. Oboje mamy wolne w weekendy w sobotę oboje sprzątamy mieszanie potem idziemy na spacer a wieczorem standardowo do jego znajomych gdzie graja na xboxie lub oglądają mecze... nudzi mnie to. Nie mam tutaj za bardzo znajomych kilka koleżanek które trochę daleko mieszkają jak jest mi źle to nawet nie mam do kogo iść. Coraz bardziej tęsknie za domem. Zastanawiałam się czy nie wrócić ale tutaj mam dobrą pracę w której jestem doceniana i czuję się tu dobrze... jak dalej żyć?? czy rozstać się i być sama??? co jeśli znowu pojawi się strach??? będą zdana sama na siebie a tego boje się najbardziej....

[Gość mr peabody]

nie ma sensu się bać, bo nigdy nie wiadomo co się w życiu zdarzy, kiedy będziemy zdani na samych siebie.
nie wymiękałabym, bo Warszawa to naprawdę piękne miasto, nie ma tak zanieczyszczonego powietrza, daje dużo możliwości, choć niestety życie tam do tanich nie należy, i co ważne ludzie nie są tak zaściankowi jak Ci z płd. Polski :P

nie wiem co stoi na przeszkodzie żebyś zaczęła spędzać wolny czas sama, po swojemu. idź do hocki-klocki, jakaś salsa, jakieś małe klimatyczne kina, boże aż tyle możliwości, aż się prosi żeby z nich korzystać.