Stałe uczucie strachu

[Gość przerażony25]

Nie wiem co mam zrobić. mam 25 lat. Stale nakręcam się na odczuwanie lęku nie wiem jak to przerwać jak z tego wyjść. Może opisze jak wygląda moje życie, trochę przeszłości i ostatnie wydarzenia. Chociaż przez to uczucie lęku, nawet teraz, nie potrafię poskładać w całość myśli (dlatego gdy raz poszedłem do psychologa spotkanie skończyło się po 10 min bo mówiłem tak chaotycznie i niespójnie, że psycholog powiedział, że kompletnie nie rozumie jaki ja mam problem.
Przez 4 lata siedzę w domu i zabijam strach rutyną. Paleniem papierosa co jakiś czas i czekanie na wieczór żeby sobie zrobić mocnego drinka i oglądając coś w telewizji odurzyć się wypijając go i wtedy spływa na mnie spokój i zasypiam potem budzę się o 3 w nocy i dopiero idę do łóżka bo inaczej nie potrafię położyć się normalnie do łóżka i zasnąć. Gdziekolwiek nie pójdę w miejsca publiczne skupiam się np. na przejściu przez pasaż supermarketu jak na misji którą muszę wykonać (czasami idę z opuszczoną głową byle na nikogo nie patrzeć, a czasami z uniesioną patrząc na każdego i w każdym przypadku widzę jak każdy na minie patrzy gdy mnie mija). Osobowość mam taką, że nie wiem kim jestem, z każdym ucinam rozmowę jak tylko przyjdzie mi z kimś rozmawiać bo zawsze sobie myślę, że nie jestem tym który powinien z tą osobą rozmawiać. Nie utożsamiam się z niczym co robię i co posiadam, nawet ciuchy mam kompletnie nie dobrane do siebie bo zawsze kupuje różne rzeczy bo po prostu jakieś ubrania muszę mieć. Oczywiście nie mam żadnej pracy przez taki stan bo w różnych zawodach są różni ludzi z którymi trzeba rozmawiać i być podobnych do nich skoro się wybrało taki zawód, dziewczyny też nie mam choć potrafiłem czasami dobrać taką postawę że zainteresowanych było kilka dziewczyn umówieniem się za mną i gdy tylko dochodziło do wymiany numerów lub spotkania odrazu urywałem kontakt albo podświadomie zachowywałem się tak, że dochodziły do wniosku, że nie jestem tym za kogo mnie brały. W domu rodzinnym nie mogę przezwyciężyć tego uczucia, że to nie jest mój dom i czuje się w nim jak lokator a nie jak członek rodziny. Brat pracuje u ojca w sklepie więc jest (rozgrzeszony) przede wszystkim przez ojca, do mnie tylko przychodzi ze wszystkim, żeby coś w domu zrobić i ciągle mówi kiedy pójdziesz pracować do mnie, a ja ciągle odmawiam bo nie chce być jak on i brat i przede wszystkim jeszcze wspólpracować z nim, z matką tak samo nie rozmawiam bo jak ona rozmawia nim to ja nie potrafię z nią zrozmawiać. Mógłbym tak opisać na 10 stron ale tu skończe.

[anusiak32]

Myślę że to mogą być ataki paniki, albo zaburzenia osobowości. Ja mam podobnie. Też boje się wychodzić. z domu. Rozmawiać z ludźmi. Nawet nie mam ochoty zadzwonić do jakiejś koleżanki. Tylko praca i dom. I tak wkolo bo boję się wyjść sama, że znowu sie czegoś wystraszę i mi odbije. A już nie powiem co sie dzieje jak pójdę w tłum. Masakra. A jak raz byłam z kolega w kinie to miałam ochotę zwiać. A jak raz poszłam z moim byłym chłopakiem na pizze w walentynki. To tez chciałam zwiać bo sie wystraszyłam tłumu i duchoty jak tam panowala.

[Gość przrażony25]

Ogólnie to nie odczuwam tego lęku non stop raczej miałem takie dni od czasu do czasu gdy przechadzam się po domu i mam wrażenie jak bym tego domu nie znał. Teraz pierwszy raz od 4 lat wyszedłem z domu, a raczej wyjechałem na wakacje na tydzień i jak wróciłem to teraz mija 3 dzień a ja się nie mogę pozbierać i odnaleźć w tym domu tak długo nigdy nie odczuwałem lęku. W tym pokoju hotelowym przez tydzień czułem się jak w domu, a w domu teraz czuje jak bym tu pierwszy raz był

[anusiak32]

Ja mam chyba odwrotnie. W domu czuję się najlepiej. W ogóle bym mogla z niego nie wychodzić ale pracować trzeba. Ale wybieram się nie długo w góry na dwa tygodnie na turnus rehabilitacyjny. Ciekawe czy dam radę, a teraz spać nie mogę. Nawet tabletka nasenna nie działa, a jutro do pracy. Trzymaj się.

[Gość Danuta718]

~przrażony25

Ogólnie to nie odczuwam tego lęku non stop raczej miałem takie dni od czasu do czasu gdy przechadzam się po domu i mam wrażenie jak bym tego domu nie znał. Teraz pierwszy raz od 4 lat wyszedłem z domu, a raczej wyjechałem na wakacje na tydzień i jak wróciłem to teraz mija 3 dzień a ja się nie mogę pozbierać i odnaleźć w tym domu tak długo nigdy nie odczuwałem lęku. W tym pokoju hotelowym przez tydzień czułem się jak w domu, a w domu teraz czuje jak bym tu pierwszy raz był

Czyli powodu takiego stanu powinieneś szukać właśnie w domu skoro właśnie w tym miejscu tak się dzieje. Co więcej? Chyba jedynie psychoterapia (psycholog czy psychiatra w tym przypadku nie wystarczy) i jeśli ma Ci pomóc w jakikolwiek sposób to przede wszystkim sam musisz tego chcieć bo inaczej nikt inny Ci nie pomoże... Sama mam co jakiś czas uczucie odrealnienia jednak zdarza się nieczęsto i nie ma tak dużego natężenia więc nie czuję potrzeby tego niwelować.

[Gość przrażony25]

mój każdy dzień tak wygląda, że pod koniec dnia mam ochotę omówić i przeanalizować go z psychoterapeutą. Aż siedzę w pokoju wieczorem i zagryzam pięść zastanawiając się skąt to uczucie we mnie dlaczego nie mogę zacząć żyć i myśleć jak normalny człowiek\mężczyzna to mnie najbardziej dobija jak

[Gość przerażony25]

Dziennie codziennie przechodzi przez mój umysł kilka fal kim jestem. Czy mam być bliżej matki czyli wrogiem ojca i ignorować brata, czy mam być bliżej brata i być wrogiem matki i ojca czy mam być bliżej ojca a wrogiem matki i taki sam jak brat (tym bardziej, że to ja jestem ten po ojcu jak wszyscy mówią a brat jest ten po mamie) mam jeszcze siostre ale ona ma taki sam stan umysłu co i ja chyba wydaje mi się, 8 lat młodsza ale to samo robi co ja tylko że ona mówi o tym co czuje w formie żartu, że jak wraca do domu po wakacjach to czuje przytłaczające przygnębienie i mówi to mamie ze śmiechem ale nie widziałem jej już 3 dzień w domu tylko rano i wieczorem jest.

[Gość Danuta718]

~przerażony25

Dziennie codziennie przechodzi przez mój umysł kilka fal kim jestem. Czy mam być bliżej matki czyli wrogiem ojca i ignorować brata, czy mam być bliżej brata i być wrogiem matki i ojca czy mam być bliżej ojca a wrogiem matki i taki sam jak brat (tym bardziej, że to ja jestem ten po ojcu jak wszyscy mówią a brat jest ten po mamie) mam jeszcze siostre ale ona ma taki sam stan umysłu co i ja chyba wydaje mi się, 8 lat młodsza ale to samo robi co ja tylko że ona mówi o tym co czuje w formie żartu, że jak wraca do domu po wakacjach to czuje przytłaczające przygnębienie i mówi to mamie ze śmiechem ale nie widziałem jej już 3 dzień w domu tylko rano i wieczorem jest.

Trzeba było napisać to na wstępie a nie zakończenie :D. Przede wszystkim bądź wierny sobie a nie rodzinie :) Bo najważniejsze to samemu być zadowolonym, bo choćbyś nie wiem jak się starał to nikomu nie dogodzisz ;). Rzadko kiedy doradzam terapię bo tak naprawdę uważam że bez naszej chęci niewiele ona pomoże, jeśli nie wcale. Na tym etapie, póki co mogę poradzić pracę nad samym sobą. Z (własnego) doświadczenia wiem, że to najlepsze rozwiązanie. Jeśli nie czujesz się na siłach samemu to rozwiązywać to możesz iść na terapię. Tylko żeby dała ona jakiekolwiek rezultaty, musisz w to wierzyć. Życzę powodzenia i pozdrawiam :)