Czy to dziwne ze wole sama spędzać czas niz z ludzmi?

[Gość Sfsr56]

Jestem za granica u rodziny, ciocia kupiła mi bilet itp ale mam ciągle taki depresyjny charakter nie umiem pogadac ani się wyslowic. .Kuzynka jest bardzo żywa energiczna jest rok mlodsza...Stara sie mnie jakos zagadywac ,osmielic ale w srodku czuje ze jestem zmęczona takim zachowaniem, jak otaczają mnie ludzie czuje ze odbierw mi ochota do życia. .Jedziemy w aucie,Kuzynka rozmawia z rodzicami ja milcze..jej rodzice rozmawiaja z przodu samochodu u nas z tylu cisza..Meczy mnie mówienie, najlepiej czuję się sama ze sobą, czuję się obojętna nna wszystko często izoluje sie od nich .Czy to dziwne z mojej strony?Jest bardzo duza presja społeczna do bycia przbojowym a jak nie to co mam sie pochlastać?;( Wychowałam się w domu gdzie zamiast rozmów były awantury, nigdy nie bylo takiej rodzinnej atmosfery.Jestem typowym dzikusem społecznym. ..Mohlabym się nie odzywać nawet caly dzień i tak jestem nudna i wiecznie nie mam nic do powiedzenia :(

Chciałabym być towarzyska, rozgadana i uśmiechnięta, ogarnieta, zaradna..Czy jest w ogóle jakas szansa na zmianę?

[Gość ksz_ksz]

haha, rodziny się nie wybiera, to są ludzie, których trzeba kochać, ale jest się akurat zesłanym do nich "przez siłę wyższą" :P

także nie wymagajmy żeby dziecko, które ma swoje zainteresowania, specyficzny charakter znalazło wspólny język z ludźmi, którzy żyją tylko polityką, sportem, pogodą, pracą, intrygami, tvp republiką i tvn meteo :D

za to mamy już wpływ na dobór przyjaciół, partnerów i znajomych, tu masz szersze pole do popisu :)

trzeba siebie akceptować takim jakim się jest. jeśli ktoś jest typem samotnego wilka, to uwierz mi, ma wyjebane na takie konwenanse i ceni sobie przede wszystkim swój własny świat :P

[Gość dzikuskad]

Mam identycznie.. Nie wiem co ci poradzić..