Samotność, tęsknota, płacz i studia.

[Gość wasa]

Jestem studentką pierwszego roku dosyć trudnego kierunku. Od domu rodzinnego dzieli mnie 380 km. I niestety tęsknie a moje życie przypomina rozdwojoną jaźń. Początkowo, do stycznia było mi łatwo, jeździłam raz na dwa tygodnie do domu na trzy-cztery dni, chłopak z którym jestem trzy lata przyjeżdżał z mojego miasta rodzinnego raz na miesiąc do mnie. Czasem było mi smutno ale radziłam sobie. Od stycznia niestety zaczęłam coraz bardziej tęsknić, z powodu zmiany planu zajęć w mieście studenckim aż do teraz, każdego tygodnia jestem w nim trzy dni w tygodniu po czym wracam do domu. Rozdwojenie opiera się na tym, że przez trzy dni jak jestem w mieście w którym studiuje płaczę, nic mi się nie chce, nie mogę na niczym się skupić, tęsknię za rodziną, chłopakiem, miastem rodzinnym, które jest spokojne, ciche i piękne i za tym wszystkim co znam, w mieście studenckim nie mam ochoty nigdzie wychodzić, to wynika też z tego, że nie trafiłam na bardzo towarzyskie i miłe osoby, nie tylko z grupy ale również na roku. Początkowo działałam w paru organizacjach, poznałam mnóstwo osób ale nie było nikogo kto by okazał szczerość czy po prostu normalność, brak egoizmu i rywalizacji. Taki kierunek. Trzy dni tutaj są ciężkie po czym przychodzi środa i od razu wsiadam w autobus i wszystko się zmienia. Jestem pełna energii, chce się uczyć, cały dzień mam rozplanowany, nie czuję przygnębiającej samotności i mam "do kogo gębę odezwać", spokój i radość, zainteresowanie moją osobą, nie ma mowy o smutku, płaczu czy jakichkolwiek negatywnych emocjach. Ale nadchodzi wieczór niedzieli i znowu się zaczyna. I tak cały czas. Jest mi ciężko samej, nie mogę stwierdzić, że mam problemy w kontaktach z innymi bo mam przyjaciółki ale niestety wszystkie są oddalone o 300,400 czy nawet 500 km ode mnie i zostaje tylko komórka, jestem towarzyska, próbowałam wszystkiego, starałam się zintegrować grupę i nawet parę grup na roku, ale "każdy sobie" , tak to się kończy. Wszyscy mnie lubią, nie mam problemu z otwieraniem się na innych, nie czuję strachu przed rozmowami, poznawaniem ludzi, robieniem czegoś nowego, rozmawiam z każdym, ale nie jest to oparte na szczerości, raczej każdy jest skupiony na sobie i swoich problemach, a rozmowy sprowadzają się tak czy siak do spraw uczelnianych. Najgorsze jest to, że nadchodzi sesja a ja czuję, ze w tym małym pokoiku nic nie zrobię ani się nie nauczę, wszystko mnie w nim męczy, że jest mały, ciemny, że współlokatorów widuję raz na dwa dni jak wyjdą z pokojów i że odczuwam tak wielką tęsknotę i samotność, że przez nie nie potrafię rozplanować sobie dnia. Każda rozmowa przez komórkę z kimś bliskim po rozłączeniu się kończy się moim płaczem i wzruszeniem. Nie chcę o tym mówić rodzicom bo wiem, ze będą to przeżywać. Bardzo wspiera mnie chłopak i przyjaciółka, która przeżywa to samo co ja. Pocieszam się tym, że od października nie będę sama bo przyjeżdża do mnie chłopak i razem będziemy mieszkać i studiować. Może wtedy będzie lepiej. Ale jak teraz sobie poradzić? Po zakończeniu ćwiczeń jechać do domu i tam się uczyć do sesji? Co zrobić z tymi uczuciami samotności, tęsknoty, złości, frustracji i płaczu? Chodzę na siłownię, wszystkie zajęcia i wykłady, początkowo zwiedzałam miasto i starałam się integrować, można powiedzieć, ze zrobiłam wszystko, z osobami, które też miały taki problem jak ja starałam się wychodzić na kawę, na miasto, ale po pewnym czasie im się odechciało i zupełnie nie uczestniczą w życiu studenckim. Nie mogę zmienić kierunku ani miasta w którym studiuję bo jest to jedna z najlepszych uczelni na jaką się dostałam, podoba mi się kierunek, miasto studenckie i jestem szczęśliwa, że mam możliwość studiowania. Z tym, że przy tym co mnie trawi nie potrafię tego docenić. Nie wiem co robić.