olimpia_p

Tekst linka

Ewcia, nie martw się, przyjdą inni, życie nie znosi próżni.

Jestem już 3. dzień u mamy, a jutro po śniadaniu wracam do siebie. Te kilka dni upłynęły spokojnie i tak zadziwiająco inaczej niż to bywało przez ostatnie parę lat. Tak jakby między nami nic złego nie było. Mama się pilnuje, nie porusza "złych" tematów, a i ja jestem pewniejsza siebie. Niesamowite. To jest przykład na to, że proces terapeutyczny, jaki odbywał się we mnie poprzez to forum, oddziaływał energetycznie również na mamę, na moją duchową relację z nią. Wprawdzie pobyt u mamy jeszcze nie zakończył się, ale jestem już pewna, że do już nic złego się nie wydarzy. Tak się cieszę! Ten sukces to dla mnie również znak, że już czas pożegnać się z forum. Trochę szkoda, ale jednak nie chciałabym się bardziej wciągać w te depresyjne klimaty, jakie tu panują. Aż tyle siły jeszcze nie mam, by być na nie tak całkiem odporna. Mam tylko nadzieję, że komuś pomogłam, tak jak i mnie pomogliście. Jeszcze do jutra to pobędę, a potem będę chciała wolne chwile inaczej, radośniej pożytkować :-)

Może postaraj się o tę oksytocynę (w spraju lub pod inną postacią), staraj się też mieć częsty fizyczny kontakt z ludźmi (dotykanie się, przytulanie).

Może spróbuj zapisać się do jednego z wielu stowarzyszeń działających na rzecz osób niepełnosprawnych lub z daną chorobą, oni powinni pomóc Ci w załatwieniu renty i ogólnie.

Przeczytałam dziś w Polityce: "...mamy wyniki badań sugerujące, że oksytocyna może być pomocna u niektórych ludzi z osobowością chwiejną typu borderline oraz cierpiących na zaburzenie rozwojowe ze spektrum autyzmu." (wywiad z prof. Patricią Churchland)

Nie masz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale może przysługiwać Ci renta socjalna. To dwie różne renty.

Księżyc, jeśli masz tyle chorób, to możesz spróbować starać się o rentę.

Żeby iść na II stopień (żeby to miało sens), trzeba już mieć spore doświadczenie w bezpośrednim pomaganiu pacjentom.

Ja pracuję w innym zawodzie niż formalnie ukończony kierunek studiów, ale w tym innym zawodzie nie uczyłam się "2 tygodnie", lecz kilkanaście lat (hobby).

Dziwne jest to, że specjaliści Ci nie pomogli. Mnie to wygląda na zaburzenie afektywne dwubiegunowe, ale tylko tak gdybam.

Tom, nawet jak zarobisz najniższą krajową, to zdołasz opłacić pokój do wynajęcia, nawet w Warszawie, więc tym się nie martw. Zostanie Ci mało na tzw. życie, ale zawsze coś, od czegoś trzeba zacząć. Ja kiedyś pół pensji wydawałam na mieszkanie i prawie pół na jedzenie, tak było w latach 90. I spokojnie żyłam.

"Dzień dobry" jest zawsze ok, a szczególnie w opisanej sytuacji.

Karo, nie martw się, jest w Kosmosie prawo przyczyny i skutku, "jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie". Otóż koleżanka doświadczy w przyszłości, jak to jest być tak traktowanym, jak Ciebie traktuje, ale Ty sama do tego ręki nie przykładaj.

Ja też jestem zdziwiona. Idź do innego albo w ogóle daj sobie spokój z tymi lekami. One tylko tłumią objawy, nie likwidują przyczyny. Może potrzebna Ci psychoterapia.