Złotarączka

Podstawą leczenia zespołu natręctw jest farmakoterapia. Z psychoterapii należy korzystać równolegle. Połączenie obydwu metod przynosi najlepsze efekty.

Widząc Twoją inercję domyślam się, że żona pierwsza zażąda rozwodu. Wasze małżeństwo istnieje obecnie tylko na papierze. I na papierze się skończy. Nie możesz żony odzyskać, to praktycznie niemożliwe. Jest w relacji z kochankiem i nie ma powrotu do relacji z Tobą. Postaraj się o dowody zdrady, może np. wynajmij detektywa, przydadzą Ci się w Sądzie do orzeczenia o winie. Jeśli nawet Wasze małżeństwo przetrwa na papierze, to będzie wyłącznie układem. Jeśli się zgodzicie- nie ma sprawy, ale byłoby dobrze, żebyś wiedział na co się zgadzasz.

Piszesz "Seks jest cudowny, bardzo mnie pociaga fizycznie, podoba mi się jako kobieta, bardzo mnie kocha, dba o mnie i o dom, jest mi z nią bardzo dobrze, jednak czuję do niej jedynie sympatię i pociąg seksualny, a nie miłość". Wyrażasz się jasno, określając układ, w którym żyjesz z tą kobietą. Nie jesteś zaangażowany w związek z nią, tylko ją wykorzystujesz, bo tak Ci jest wygodnie. Nie tylko jej nie pokochasz, ale moim zdaniem zacznie Cię irytować, domagając się okazywania jej uczuć. Wówczas, kiedy minie Ci złość, Ty zacny pan, zaczniesz okazywać jej litość, lub ze strachu będziesz stwarzać jakieś pozory, aby nie stracić komfortu, który daje Ci ten układ. Ona natomiast jest z Tobą chyba z lęku przed samotnością, ponieważ inaczej najprawdopodobniej kazałaby Ci się wynosić.

To była odpowiedź dla Nastolatek23, który zadał rzeczowe pytanie, post od nastolatka 17 zgłosiłem do usunięcia.

Skontaktuj się z wybranym specjalistą i zapytaj go.

Ekspert, czyli tutaj na forum Seks bądź Psychologia, specjalista rozumiany jako psychiatra, psycholog, psychoterapeuta, seksuolog czy specjalista terapii uzależnień i współuzależnienia, to właściwie wyszkolony pracownik odpowiedniej poradni lub właściciel prywatnego gabinetu, który rocznie udziela kilku tysięcy porad w godzinach pracy, jaka stanowi źródło jego utrzymania. Poszukujących odpowiedzi na podobne pytania zachęcam do rejestrowania się na wizyty, podczas których w komfortowych warunkach można uzyskać konkretne odpowiedzi na przedstawiane problemy. Twój post ilustruje współczesną tendencję do pośpiechu w każdej sferze życia, a ściślej biorąc do taniej konsumpcji, wykluczającej jakość. Jeśli jednak zależy Ci na czymś więcej, postaraj się znaleźć czas na rozmowę z kompetentną osobą lub przynajmniej zapoznanie się z literaturą na wybrany temat. Pozdrawiam, Złotarączka

Dodam, że osoby będące w psychoterapii uczą się także stawiania granic i zgody na to, aby przekraczający dane granice ponosili tego konsekwencje. Podam kilka przykładów. 1. Mąż zdradza żonę. Ma romans, ale jednocześnie nie przyjdzie mu na myśl, aby uczciwie rozstać się z żoną, no bo jak to, przecież mają dzieci, wspólne mieszkanie i co ludzie powiedzą. Jednocześnie uważa, że kocha swoją żonę. Żona oczywiście wszystkiego zaczyna się domyślać. Wyobraźmy sobie, że nie wie ona co ma w tej sytuacji zrobić. Decyduje się poszukać pomocy psychoterapeuty. Ten umożliwia jej obiektywny ogląd sytuacji. Żona w efekcie mówi mężowi co czuje i podejmuje spójne z tym działania- żąda, aby się wyprowadził, występuje o rozwód, alimenty i ustanawiają plan wychowawczy dla dzieci. 2. Rodzice mają dziecko, które sprawia kłopoty wychowawcze. Wyobraźmy sobie nieletniego, któremu nie chce się uczyć, zawala szkołę, jest uzależniony od Internetu i nadużywa alkoholu. Wobec rodziców stał się arogancki i roszczeniowy. Rodzice chcą mu pomóc, ale nie wiedzą jak, bo jest oporny na ich rzeczowe argumenty. Zwracają się po pomoc do psychoterapeuty. Ten pokazuje im jak mają postępować i sytuacja przestaje być dla nieletniego komfortowa. Rodzice udają się do Sądu Rodzinnego, który na rozprawie ustanawia dla niego kuratora, dzieciak zostaje postawiony do pionu, wysłany na psychoedukację, z komputera może korzystać tylko w ustalonych granicach, bierze się za naukę, bo już wie, że jeżeli się nie będzie kształcić, to po skończeniu 18 rż. rodzice przestaną dawać mu pieniądze i nakarzą wyprowadzenie się z domu, będzie musiał iść do pracy fizycznej i wynająć stancję. To tylko przykłady. W stawianiu granic chodzi o przeciwstawianie się patologii.

Twoje pytania brzmią kuriozalnie. Nie możesz wiedzieć, co psychoterapeuci przekazują Twoim bliskim, ponieważ tego nie słyszysz. Natomiast ja słyszę, że czujesz się atakowana przez swoich bliskich. Osoby będące w psychoterapii uczą się m. in. otwartego wyrażania swoich emocji i swoich potrzeb, uczą się komunikacji wprost i asertywności, a więc nabywają umiejętności, które pozwalają nam wszystkich odnajdywać się w kontaktach z innymi ludźmi niezależnie od okoliczności. Jeśli do tej pory nie nabyłaś tych umiejętności, to w zetknięciu z osobami które się nimi swobodnie posługują, możesz czuć się tak, jak to opisujesz.

Pytanie o to, czym różni się schizofrenia prosta od depresji jest pytaniem odbiegającym od problemu, który poruszyła zakładająca ten wątek i jest zaczątkiem dyskusji akademickiej. Ale żeby znaleźć na nie odpowiedź wystarczy wstępnie zapytać wikipedię. Czemu miałoby służyć tutaj cytowanie przeze mnie źródeł? Mam nadzieję, że podsunęliśmy wspólnie jakieś podpowiedzi Klarze, a o to przecież chodziło.

Sprostowanie. Nie istnieje coś takiego jak schizofrenia typu I i schizofrenia typu II (jest choroba afektywna dwubiegunowa typu I i ChAD typu II). Nie jest regułą, że objawy wytwórcze łatwo poddają się leczeniu farmakologicznemu. Wreszcie nie jest prawdą, że w schizofrenii rezydualnej możemy stosować tylko psychoterapię, bo leki już nie pomagają, ponieważ leki nadal należy wtedy stosować i to o odpowiednim do fazy choroby profilu, a to psychoterapia nie ma wówczas praktycznego zastosowania. Klasyfikacja ICD-10 w grupie F20 rozróżnia następujące typy schizofrenii: F20.0 Schizofrenia paranoidalna (ang. Paranoid schizophrenia) w której dominują omamy i urojenia. Omamy słuchowe i zaburzenia postrzegania. Objawy katatoniczne albo nie występują w ogóle, albo w małym natężeniu. Jest najczęściej spotykaną postacią schizofrenii, obejmuje 70-80% wszystkich przypadków. F20.1 Schizofrenia hebefreniczna (ang. Hebephrenic schizophrenia) rozpoznawana w okresie dorastania, u ludzi młodych. Dominują nieprzewidywalne zachowania, infantylność, rozkojarzona mowa. Nasilone zmiany afektywne – nastroju, emocji i aktywności. Urojenia i omamy zwiewne, urywkowe. Chory izoluje się społecznie F20.2 Schizofrenia katatoniczna (ang. Catatonic schizophrenia) zaburzenia psychomotoryczne, chory pozostaje w nienaturalnej pozycji i bezruchu przez długi czas. Nie nawiązuje kontaktu ze środowiskiem. Mogą wystąpic epizody gwałtownego pobudzenia, dominuje osłupienie, uległość. F20.3 Schizofrenia niezróżnicowana (ang. Undifferentiated schizophrenia) w której nie można określić przewagi jednych objawów nad innymi, ale stany psychotyczne spełniają kryteria rozpoznania schizofrenii. F20.4 Depresja poschizofreniczna F20.5 Schizofrenia rezydualna (ang. Residual schizophrenia) przewlekły etap rozwoju schizofrenii. Przewlekłe objawy resztkowe o stosunkowo niewielkim nasileniu – spowolnienie psychoruchowe, ograniczenie aktywności, spłycenie afektu, bierność i brak inicjatywy, zubożenie słownictwa, niedostateczna dbałość o siebie itp. F20.6 Schizofrenia prosta (ang. Simple schizophrenia) powolny i postępujący rozwój dziwactw w sposobie zachowania, brak objawów wytwórczych, depresja, spłycenie afektu, brak woli, osamotnienie społeczne. Niezdolność do spełniania wymagań społecznych. F20.8 Schizofrenia innego rodzaju F20.9 Schizofrenia, nieokreślona U 70% pacjentów schizofrenia jest chorobą przewlekła z okresami remisji – z zaostrzeniami choroby i okresami poprawy, w których objawy mogą całkowicie ustępować, tylko u 20% występuje pojedynczy epizod psychozy. Pozostałe 10% chorych to chorzy chronicznie – bez okresów poprawy.

Schizofrenia wymaga odpowiedniego leczenia farmakologicznego. Konieczne jest długoterminowe, systematyczne przyjmowanie leków przeciwpsychotycznych. Odpowiednio dobrane leki wywierają z jednej strony planowany efekt, czyli ustąpienie objawów psychotycznych, a z drugiej są dobrze tolerowane. Brat może otrzymać również wsparcie psychologiczne w Poradni Zdrowia Psychicznego po opanowaniu ostrej fazy choroby. Wówczas możecie też całą rodziną skorzystać z konsultacji rodzinnych. Na szybko polecam Ci książkę Bogdana de Barbaro pt. "Możesz pomóc". Dedykowana jest bliskim chorych na schizofrenię. Warto wiedzieć, że osoby chore często przerywają leczenie, co automatycznie pociąga za sobą nawrót objawów. Zwykle, zależnie od nasilenia objawów, kończy się wtedy hospitalizacją w szpitalu psychiatrycznym. Dlatego tak ważny jest regularny kontakt z lekarzem psychiatrą i kontynuacja leczenia w takiej czy innej postaci.

Należy poszukać psychoterapeuty zajmującego się zaburzeniami żywienia.

Twój ojciec jest uzależniony od alkoholu, a matka jest osobą współuzależnioną. Jedno kwalifikuje się do terapii odwykowej, a drugie do grupy dla współuzależnionych. Jako osoba pełnoletnia masz prawną możliwość złożenia wniosku do Miejskiej/Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych o przymusowe leczenie odwykowe ojca. Poszukaj także pomocy dla siebie, proponuję abyś zgłosiła się do Poradni Odwykowej i nawiązała kontakt ze specjalistą terapii odwykowej. Specjaliści terapii odwykowej są wyszkoleni nie tylko w zakresie leczenia odwykowego, ale także pracy z osobami współuzależnionymi i z tzw. Dorosłymi Dziećmi Alkoholików/Dorosłymi z Dysfunkcyjnych Domów (DDA/DDD), ofiarami przemocy itd. Wyposażą Cię w wiedzę i umiejętności, które pozwolą Ci poruszać się w opisanej przez Ciebie sytuacji.

Umów się na wizytę do lekarza psychiatry, który po badaniu zapozna Cię ze wstępną diagnozą.

Napisałaś "Nie jestem w stanie mu wybaczyć i chcę seperacji", w związku z czym proponuję, abyś spakowała męża i wystawiła mu rzeczy za drzwi. Znajdź najlepszego adwokata w okolicy specjalizującego się w rozwodach i poproś go o napisanie pozwu rozwodowego. Jeśli zależy Ci na w miarę szybkim rozwodzie, to możesz dogadać się z mężem co do formy rozwodu. Bez orzekania o winie, lub jeżeli będzie się stawiał, z orzekaniem o winie i wtedy Twój adwokat będzie mógł, jak to się mówi, pogonić mu kota. Nie możecie mieszkać razem, mieć wspólnego konta ani utrzymywać relacji. Nie pozwól na manipulowanie dziećmi. Powiedz im jak jest, że już się nie kochacie i nie możecie dłużej być mężem i żoną ani w związku z tym razem mieszkać. Natomiast bardzo je kochacie i zawsze będziecie ich rodzicami, kontakty będą nieograniczone. Czasami w takiej sytuacji małżonkowie mówią, że decydują się dalej być ze sobą dla dobra dzieci. Nie ma większej bzdury. Jeśli rodzice się nie kochają, żywią do siebie urazę a może i odrazę, to bezwzględnie powinni się rozstać, aby dzieciom nie przekazywać patologicznego wzorca relacji i fundować domu w którym wieje chłodem i wrogością. Nazywanie rzeczy po imieniu porządkuje relacje i życie. Nie lękaj się zapewne przejściowej samotności, społecznej oceny ani odrzucenia przez niektórych ludzi. Zignoruj także doktrynalne stanowisko kościoła katolickiego w sprawie rozwodów o ile macie ślub kościelny, ponieważ w kwestii rozwodów doktryna jest nieprzejednana. Wg niej małżonkowie nawet jeżeli się nie kochają, to nadal mają być małżonkami, choć nierząd jest właśnie przesłanką do oddalenia żony/męża. Ale to osobna sprawa.

Idź na konsultację do Poradni Leczenia Uzależnień, poproś tam o rozmowę ze specjalistą terapii uzależnień. To ważne- ze specjalistą terapii uzależnień.

Młody człowieku, z chwilą osiągnięcia orgazmu następuje rozładowanie napięcia seksualnego, które u mężczyzny manifestuje się zwiotczeniem penisa i okresem refrakcji. To zjawiska fizjologiczne. W okresie refrakcji żadne bodźce seksualne nie są w stanie zapewnić ponownej erekcji. Czas ten jest uzależniony od wieku i osobniczych cech danego mężczyzny. Należysz do grupy wiekowej mężczyzn, w której ten czas jest krótki. Erekcja nie zależy od chcenia. Warto abyś poczytał na temat fizjologii wzwodu i cyklu reakcji seksualnych mężczyzn i kobiet. To elementarna wiedza, do posiadania której jesteś zobowiązany jako dorosły.

Natalio, czujcie się swobodnie, cieszcie się doznaniami. W starożytnym Rzymie stosunek analny był uważany za metodę antykoncepcji. W trosce o higienę powinniście z Twoim mężczyzną używać jednak prezerwatywy. Przede wszystkim ze względu na ryzyko zakażenia układu moczowego Twojego mężczyzny bakterią Escherichia coli.