Miśkaaaaaaaa

Tysiące osób każdego dnia cierpi na w jakiś sposób zakłócone lub nieostre widzenie. Jest to schorzenie, które może mieć wiele przyczyn i nie należy go ignorować. Przede wszystkim należy pamiętać o tym, że jeśli towarzyszą mu bóle i zawroty głowy, zmęczenie, nudności, to należy dołożyć wszelkich starań, aby poznać jego przyczynę i sposoby zapobiegania.Na pierwszym miejscu wśród opisywanych przyczyn znajduje się choroba zwana astygmatyzmem, która pogarsza widzenie z bliska, natomiast druga redukuje maksymalną odległość, na jaką dobrze widzimy. Oprócz tego, że wywołują one nieostre widzenie, to zakłóca także całe pole widzenia.Zaćma jest to choroba najczęściej występująca u osób w wieku powyżej 60 lat, choć czasami mogą one nie mieć żadnych zauważalnych objawów. W innych przypadkach może pojawić się zmętnienie rogówki, nieostre widzenie, wrażliwość na światło, efekt halo wokół źródeł światła, podwójne widzenie i postępujące zanikanie ostrego widzenia.Jednym z wielu objawów zakłócenia poziomu cukru we krwi może być nieostre widzenie. Należy zwrócić szczególną uwagę na ten problem, jeśli chorujesz na cukrzycę, ponieważ brak należytego leczenia może spowodować znacznie poważniejsze problemy ze wzrokiem, które mogą objąć nawet całkowitą jego utratę.Utrata masy ciała i zwiększenie apetytu, przyśpieszone bicie serca, podwyższone ciśnienie krwi, drgawki i nieostre widzenie są najbardziej znanymi objawami choroby Gravesa-Basedowa, która dotyczy nieprawidłowości w funkcjonowaniu tarczycy.Tej chorobie neurodegeneracyjnej często towarzyszy wiele problemów ze wzrokiem, w tym także nieostre widzenie. Może ona również powodować problemy związane z kontrolowaniem pęcherza moczowego, zaburzenia czucia, itp.Kiedy poziom cukru we krwi nagle spadnie, może to spowodować nie tylko nieostre widzenie, ale również inne rodzaje problemów ze wzrokiem, poczucie splątania, podwójne widzenie, drgawki, zaburzenia koncentracji, niepokój, kołatanie serca i drżenie rąk.Gdy dopada Cię ostry ból głowy spowodowany problemami z mięśniami lub neurologicznymi, nieostre widzenie jest jednym z najczęstszych objawów. Inne typowe symptomy obejmują między innymi mdłości, nadwrażliwość na światło, ból oczu i wymioty. Migreny mogą mieć te same objawy.Zarówno w przypadku nadciśnienia krwi lub nadmiernego wzrostu ciśnienia w gałce ocznej (jaskry), możemy mieć problemy z prawidłowym widzeniem. Ponadto obie dolegliwości mogą także wywoływać dodatkowe problemy, takie jak omdlenia, całkowitą lub częściową utratę wzroku, tachykardię, itp.Zmniejsz poziom stresu Zastosowanie się do powyższej rady pomoże zarazem obniżyć ciśnienie krwi i zredukować stan ogólnego podenerwowania. Dzięki temu będziesz znacznie spokojniejszy i Twój wzrok się poprawi. Nadciśnienie tętnicze jest jednym z najgorszych wrogów dla Twoich oczu, ponieważ przyśpiesza ich zmęczenie i powoduje osłabienie wzroku. Jeśli cierpisz na podwyższone ciśnienie w gałce ocznej, to zredukowanie poziomu stresu także będzie niezwykle korzystne dla Twojego zdrowia. Dołóż wszelkich starań w celu obniżenia swojego poziomu stresu, gniewu i lęku, dzięki czemu negatywne efekty tych trzech stanów emocjonalnych nie będą się w Twoim wypadku kumulować powodując między innymi nieostre widzenie. Zadbaj o relaks dla swoich oczu Jeśli codziennie spędzasz sporo czasu przed ekranem komputera lub laptopa, Twoje oczy mogą stać się zmęczone, co naturalnie powoduje nieostre widzenie. Pozostań w pozycji siedzącej i zamknij oczy na chwilę. Inną godną uwagi metodą zadbania o oczy jest wstanie, umieszczenie palca wskazującego przed nosem, a następnie stopniowe powolne przybliżanie i oddalanie go od twarzy, przy jednoczesnym skupieniu wzroku na swoim palcu. Następnie powtórz całą procedurę, ale tym razem przesuwaj palec w prawo oraz w lewo płynnym wahadłowym ruchem. Pamiętaj tylko o tym, że należy poruszać jedynie samymi oczami, a nie głową. Zmęczone oczy Zmiany ostrości Wybierz jakiś obiekt i spójrz na niego skupiając cały wzrok właśnie na nim. Następnie spróbuj nie skupiać ostrości na wybranym obiekcie, zamiast postaraj się ogarnąć wzrokiem cały obszar wokół niego. Jednym z powodów, dla których pojawia się u nas nieostre widzenie jest przyzwyczajenie do koncentrowania wzroku tylko na jednym punkcie zamiast częstej zmiany odległości, na którą patrzymy, oraz ostrości – jednym z głównych powodów tego zjawiska są liczne używki i produkty o działaniu stymulującym, które zażywamy w sporych ilościach każdego dnia. Kontroluj swoją dietę Zapewne już wiesz, że woda jest Twoim najlepszym sprzymierzeńcem pozwalającym utrzymać odpowiedni stopień nawodnienia organizmu, w tym także i oczu. Ponadto woda pełni także istotną rolę w procesie usuwania toksyn nagromadzonych w organizmie, a które mogą negatywnie wpływać na funkcjonowanie wątroby, czyli narządu mającego bezpośredni związek z kondycją oczu. Jeśli zauważasz u siebie nieostre widzenie lub ogólnie rzecz biorąc pogorszenie wzroku, stara się przestrzegać diety beztłuszczowej i unikaj potraw smażonych. Pij codziennie napary zawierające boldo, spożywaj produkty przyrządzone na parze lub częściowo ugotowane warzywa (przede wszystkim brokuły, szpinak i botwinkę) wraz z ryżem pełnoziarnistym. Nie jedz tłuszczów, mięsa i produktów mlecznych. Jednocześnie powinieneś zwiększyć spożycie produktów o wysokiej zawartości witaminy A oraz C. Oba te składniki znajdziesz w owocach cytrusowych, marchewce, owocach papai i brokułach. Przestrzegaj zdrowych nawyków Zwiększ rozmiar czcionki na ekranie swojego komputera, dzięki czemu nie będziesz musiał przysuwać ekranu bliżej oczu, nie czytaj przy niewystarczająco mocnym oświetleniu (światło naturalne jest lepsze do czytania, niż sztuczne). Pamiętaj o zachowaniu co najmniej jednego metra odległości od ekranu telewizora i noś okulary przeciwsłoneczne podczas przerwy w pracy lub w trakcie powrotu do domu. Dobrą praktyką jest także spędzanie wolnego czasu w otoczeniu wiejskim lub w całkowicie naturalnym środowisku, jak np. łąka lub plaża. W ten sposób możesz zapewnić oczom naprawdę zróżnicowane pole widzenia. Podobnie jak to ma miejsce w przypadku fotografii panoramicznej, także i oczy potrzebują odpoczynku od nagromadzenia wielu obiektów w jednym miejscu, a zwłaszcza od tych wszystkich jaskrawych kolorów, migających neonów i ostrego, sztucznego oświetlenia.

Zmęczenie jest dość powszechnym problemem w dzisiejszych czasach. Stres, mała ilość snu, niezdrowy sposób odżywiania, brak aktywności fizycznej stanowią najczęstsze przyczyny tego stanu rzeczy. Są one także najłatwiejsze do wyeliminowania, co może przynieść pozytywne efekty dla zdrowia i samopoczucia. Jednakże poza przyczynami łatwego męczenia się, które mają swoje źródło w stylu życia, istnieje cała gama poważnych jednostek chorobowych, w których męczliwość może stanowić jeden z objawów. Choroby układu krążenia są jedną z najczęstszych przyczyn szybkiego męczenia się. Choroby serca często objawiają się łatwiejszym męczeniem przy wykonywaniu czynności, które wcześniej nie sprawiały problemu. Poza męczliwością objawy, jakie mogą towarzyszyć chorobom serca, to: częste oddawanie moczu w nocy, obrzęki, uczucie nierównego bicia serca, bóle zamostkowe, bóle głowy, krwawienia z nosa. Jeżeli zauważymy u siebie powyższe objawy, należy zgłosić się do lekarza rodzinnego, który skieruje nas do kardiologa. Zlecone przez niego badania, takie jak np.: EKG, echo serca czy pomiar ciśnienia tętniczego, pozwolą wykryć ewentualne nieprawidłowości. Najczęstszymi chorobami układu krążenia są: nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca oraz zaburzenia rytmu serca. W konsekwencji mogą one prowadzić do niewydolności narządu. U pacjentów, którzy przyjmują leki kardiologiczne (np. leki obniżające ciśnienie, moczopędne, betablokery), męczliwość może stanowić skutek uboczny ich działania. Leczenie łatwego męczenia się należy rozpocząć od próby zidentyfikowania przyczyny tego stanu rzeczy. Wywiad lekarski, badanie fizykalne, badania dodatkowe (zalecone według wstępnych podejrzeń lekarza), ewentualnie konsultacja psychologiczna, powinny umożliwić znalezienie źródła dolegliwości. Najczęstsze przyczyny męczliwości wymagają konkretnych działań przyczynowych lub objawowych, o których decyduje lekarz. Nadmierne i długotrwałe zmęczenie może towarzyszyć wielu różnym procesom chorobowym. Oprócz chorób serca wymienia się tu zaburzenia endokrynologiczne (choroby tarczycy, cukrzyca), choroby krwi i te, które prowadzą do niewydolności układu oddechowego. Niedokrwistość powoduje szybkie męczenie się: czerwone krwinki są nośnikami tlenu w naszym organizmie, dlatego niedokrwistość istotnie rzutuje na pracę całego ciała. Efektem niedokrwistości jest między innymi łatwiejsze męczenie się wynikające z niedoboru tlenu w tkankach. Istnieje wiele rodzajów niedokrwistości. Najczęściej diagnozuje się niedokrwistość z niedoboru żelaza, która dotyka szczególnie często kobiet w okresie ciąży i karmienia, a także tych obficie miesiączkujących. Poza zmęczeniem charakterystyczna jest bladość powłok skórnych, przyspieszone bicie serca, łamliwość włosów i paznokci. Leczenie niedokrwistości zależy od jej przyczyny. Choroby tarczycy – nadczynność i niedoczynność tarczycy – mogą być przyczyną szybkiego męczenia się: zarówno niedoczynność, jak i nadczynność tarczycy mogą skutkować łatwym męczeniem się. Oczywiście nie jest to zwykle jedyny objaw. W przypadku nadczynności dominują objawy przyspieszonego metabolizmu (biegunki, chudnięcie mimo niezmienionego apetytu), zwiększona potliwość, przyspieszone bicie serca, niepokój, uczucie podenerwowania, drżenie rąk, czasami także wytrzeszcz oczu. Z kolei w niedoczynności metabolizm jest spowolniony, pacjenci tyją, cierpią na zaparcia, czynność serca jest spowolniona, a ciśnienie tętnicze niższe, skóra staje się sucha. Rozróżnienie tych dwóch stanów opiera się na badaniach hormonalnych, a w razie potrzeby także immunologicznych (spora część chorób tarczycy wynika z toczącego się w organizmie niszczącego procesu autoimmunologicznego). Cukrzyca – wysoki poziom cukru może być przyczyną szybkiego męczenia się: wiodącymi objawami cukrzycy są – zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, czasami także chudnięcie. Wśród objawów trwającej hiperglikemii znajduje się także łatwa męczliwość. Zbadanie stężenia glukozy we krwi wystarczy, by zdiagnozować cukrzycę. Dalsze postępowanie zależy od jej rodzaju (typ pierwszy – cukrzyca insulinozależna wynikająca z niedoboru hormonu, typ drugi – cukrzyca insulinoniezależna, w której występuje oporność tkanek na działanie hormonu). Choroby układu oddechowego powodują męczliwość: najczęstsze choroby układu oddechowego to astma oskrzelowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). W obu tych jednostkach chorobowych istotą problemu jest obturacja, czyli skurcz oskrzeli, który utrudnia prawidłową wentylację płuc, powodując duszność. W astmie proces leżący u podłoża problemu jest odwracalny, w POChP już nie. POChP to choroba związana z paleniem tytoniu. Astma natomiast może mieć tło alergiczne, ale nie zawsze jest ono możliwe do zidentyfikowania. W obu chorobach niezbędne staje się regularne przyjmowanie leków, co zapewnia kontrolę nad objawami.Przyczyną nadmiernego zmęczenia jest wiele chorób przewlekłych. W przebiegu chronicznej choroby nerek czy niewydolności wątroby także występuje łatwe męczenie się. Oba te narządy pełnią w organizmie rolę oczyszczającą, zatem ich niewydolność znacząco rzutuje na działanie całego organizmu. Uczucie zmęczenia pojawia się często w przebiegu depresji czy zaburzeń lękowych. Bezdech śródsenny. Epizody bezdechu w trakcie snu spowodowane są wiotczeniem mięśni gardła i języka, co powoduje zaburzony przepływ powietrza. W konsekwencji wentylacja zostaje utrudniona, a chwilami może być zupełnie zatrzymana. Osoby cierpiące na bezdech senny budzą się rano zmęczone, skarżą się na bóle głowy, senność w ciągu dnia, łatwe męczenie się, mają podwyższone ciśnienie tętnicze krwi. Wszystko to jest konsekwencją niewystarczającego natlenowania organizmu. Zespół przewlekłego zmęczenia. Jego konkretna etiologia jest trudna do określenia. Podejrzewa się tu wpływ infekcji wirusowych, czynników immunologicznych, a także predyspozycji psychicznych. Zespół ten objawia się, poza uczuciem zmęczenia, bólami stawów oraz mięśni, tkliwością węzłów chłonnych (najczęściej szyjnych i pachowych), zaburzeniami pamięci, bólami głowy. Leczenie, ze względu na nieznaną etiologię choroby, jest trudne i często nieskuteczne. Do stosowanych metod należą: psychoterapia, fizjoterapia, leki przeciwdepresyjne czy immunomodulujące.Pozdrawiam Cię serdecznie

Przyjmuje się, że prawidłowy cykl menstruacyjny u kobiety powinien trwać od 25 do 35 dni. Różnice pomiędzy długością kolejnych cykli nie powinny wynosić więcej niż 2-3 dni. Jeśli wynoszą więcej i zdarzają się często, można mówić o nieregularnych miesiączkach. Zwykle pierwszą reakcją kobiety na spóźniający się okres jest podejrzenie, że doszło do zapłodnienia. W takich sytuacjach, jeśli kobieta odbywała stosunki seksualne, warto wykonać test ciążowy, ponieważ brak miesiączki rzeczywiście może sygnalizować ciążę. Może, ale nie musi. Jeśli ciąża została wykluczona albo stosunek nie miał w ogóle miejsca, warto rozważyć inne przyczyny. Dlaczego spóźnia się okres? Do przyczyn spóźnienia się miesiączki zalicza się: stres (zarówno długotrwały, jak i nagły, silny); podróże między różnymi strefami klimatycznymi i czasowymi; silniejsze infekcje (nie tylko związane z układem rozrodczym); stosowanie rygorystycznej diety i nadmierna utrata kilogramów, ale także zbyt wysoka masa ciała; przemęczenie, nadmierny wysiłek; przyjmowanie niektórych lekarstw; zaburzenia hormonalne (m.in. podwyższony poziom prolaktyny, androgenów) choroby układu rozrodczego (np. zespół policystycznych jajników, pojedyncze torbiele, nowotwory). Spóźniający się okres jest też naturalnym zjawiskiem u młodych dziewcząt, które jeszcze przechodzą proces dojrzewania. Długość trwania cykli powinna się ustabilizować do dwóch lat po wystąpieniu pierwszej miesiączki. Problem z regularnością menstruacji mogą być również zwiastunem zbliżającej się menopauzy (która występuje u kobiet zwykle między 45 a 55 rokiem życia). Jeśli miesiączka nie nadchodzi we właściwym terminie i wykluczyłaś ciążę, pomyśl, czy nie zdarzyło ci się przebywać ostatnio większych stresów, chorować. Do wszelkich magicznych i podejrzanych sposobów na wywołanie okresu podchodź z rezerwą. Ciepła (ale nie gorąca!) kąpiel, masaż podbrzusza czy stosunek z partnerem nie zaszkodzą i mogą pomóc się rozluźnić i wyeliminować stres, ale na przykład stosowanie środków farmakologicznych może ci zaszkodzić. Jeśli okres nie pojawi się do 2 miesięcy, należy zgłosić się do lekarza. Rozwieje on wszystkie twoje wątpliwości i skieruje na ewentualne badania. Nie zwlekaj z wizytą również wtedy, gdy nieregularne miesiączki zdarzają ci się często lub odczuwasz inne dolegliwości np. silne bóle, również w plecach, obserwujesz u siebie nadmierne owłosienie, plamienie z pochwy, bezskutecznie walczysz z trądzikiem, masz sporą nadwagę lub niedowagę.

Zaburzenia koncentracji i pamięci uwagi to dość powszechna przypadłość zarówno wśród osób dorosłych i młodzieży, jak i małych dzieci. Czasami łapiesz się na tym, że trudno ci się skupić na nauce albo czytaniu książki. Rozprasza cię hałas za oknem, muzyka w tle albo włączony telewizor. Zaczynasz marzyć i „myśleć o niebieskich migdałach”. Z czego wynikają problemy w zakresie koncentracji uwagi? Jak działa uwaga u dzieci? Jak poprawić efekty uczenia się? Jak usprawnić umiejętność skupienia się? Czy zasoby uwagi mogą się skurczyć? Dlaczego ludzie się dekoncentrują? Uwaga jest mechanizmem redukcji nadmiaru informacji. W związku z ograniczeniami związanymi z jego strukturą oraz sposobem działania, system poznawczy może przetworzyć tylko ułamek tego, co potencjalnie jest mu dostępne. Wobec tego zmuszony jest filtrować i kontrolować procesy odbioru oraz przetwarzania informacji, aby uniknąć niebezpiecznych skutków przeładowania, czyli nadmiaru bodźców percepcyjnych. Aby właściwie pomóc dziecku, u którego pojawiają się problemy z koncentracją uwagi, należałoby w pierwszej kolejności zdiagnozować przyczynę tych trudności. Powodem mogą być trudności w regulacji emocji, nadpobudliwość psychoruchowa, ale też niewłaściwa dieta, np. napoje pobudzające, zbyt dużo cukru lub konserwanty w często spożywanych produktach. Również dystraktory, takie jak telewizor, radio czy komputer, powinny być wyeliminowane, gdy rozpoczynamy rozwiązywanie zadań wymagających skupienia. Dlatego też, zanim przystąpimy do odrabiania lekcji z dzieckiem, warto zadbać o porządek w miejscu nauki, ciszę, spokój oraz odpowiednią porę dnia – późnym wieczorem, gdy dziecko jest zmęczone, znacznie trudniej będzie mu się skoncentrować niż w godzinach popołudniowych. W warunkach szkolnych dzieci z obniżoną umiejętnością koncentracji uwagi nie powinny siedzieć blisko okna ani drzwi, ponieważ szybciej się wtedy rozpraszają. Koncentracja uwagi to umiejętność skupienia się na tym, co się robi. Uwaga bardzo ściśle wiąże się ze świadomością. Można mówić o różnych poziomach natężenia świadomości percepcyjnej. Niektóre czynności zachodzą dzięki uwadze skupionej na bardzo niewielkiej liczbie bodźców, ale skupionej intensywnie. Inne czynności wykonuje się w stanach uwagi rozproszonej, obejmującej wiele bodźców lub obiektów w sposób mniej intensywny. Korelacje uwagi ze świadomością ujawniają się w szczególny sposób w związku z podziałem na dwa typy czynności: czynności kontrolowane – są sterowane „globalnie”, tzn. z zaangażowaniem całego systemu poznawczego, w szczególności ważnych centrów dyspozycyjnych, takich jak uwaga i pamięć robocza; czynności automatyczne – są sterowane przez struktury „lokalne”, nie angażują mechanizmów uwagi i pamięci albo czynią to w minimalnym stopniu. Funkcje uwagi Psychologia poznawcza wyróżnia 4 podstawowe funkcje procesów uwagi: selektywność – zdolność do wyboru jednego bodźca, źródła stymulacji lub ciągu myśli kosztem innych. Dzięki selekcjonującej funkcji uwagi można wykonywać większość czynności dnia codziennego, np. słuchać wykładu, mimo działania konkurencyjnych źródeł informacji, jak hałas, przypadkowo zasłyszana rozmowa czy własne natrętne myśli; czujność – zdolność do długotrwałego oczekiwania na pojawienie się ściśle określonego bodźca zwanego sygnałem, a ignorowanie pozostałych bodźców zwanych szumem. Czujność uwagi przypomina detekcję sygnałów. Trudność, jakiej musi sprostać mechanizm uwagi polega na tym, że szum działa nieustannie, usypiając czujność, natomiast sygnały działają rzadko i w nieoczekiwanych momentach; przeszukiwanie – aktywny proces, polegający na systematycznym badaniu pola percepcyjnego, w celu wykrycia obiektów spełniających założone kryterium, np. uczniowie przeszukują podręcznik do historii, by znaleźć niezbędne informacje na temat króla Bolesława Krzywoustego. Najwięcej badań w kontekście przeszukiwania koncentruje się na percepcji wzrokowej i selektywnej uwadze wzrokowej. Podstawowe czynniki utrudniające przeszukiwanie to obecność bodźców zakłócających, tzw. dystraktorów; kontrola czynności jednoczesnych – własność ta wiąże się ze zjawiskiem podzielności uwagi. Człowiek prawie zawsze wykonuje kilka czynności w tym samym czasie, np. słuchając wykładu, robi się notatki albo gotując obiad, rozmawia się ze współmałżonkiem. W większości wypadków jednoczesne wykonywanie kilku czynności nie pociąga za sobą negatywnych skutków, ponieważ czynności te są dość proste albo dobrze zautomatyzowane. Problem pojawia się, gdy jedna z czynności staje się bardziej wymagająca. Każda czynność wymaga pewnej porcji ogólnej energii mentalnej, zwanej zasobami uwagi, których ilość jest ograniczona. Nadzorowanie dwóch czynności jednocześnie prowadzi zwykle do pogorszenia wskaźników wykonania jednej z nich, bo ogólne możliwości systemu poznawczego zostają przekroczone. Przyczyny dekoncentracji Przyczyny problemów z koncentracją uwagi mają charakter złożony i często występują wspólnie, pogłębiając defekty w zakresie przebiegu procesów podzielności uwagi, czujności, selekcji treści i aktywnego przeszukiwania pola percepcyjnego. Do najczęstszych czynników utrudniających skupienie się zaliczono: uwarunkowania genetyczne, np. temperament, nieodpowiedni styl uczenia się, dystraktory, przemęczenie, niewyspanie, przeżywanie silnych emocji negatywnych i pozytywnych, niedożywienie, złą dietę, ubogą w kwasy omega-3, -6 i -9, powikłania zdrowotne, np. niskie ciśnienie albo nadciśnienie. Zmorą XXI wieku są ciągły pośpiech, zawrotne tempo życia, brak czasu na relaks i odpoczynek. Skutkuje to przemęczeniem, przepracowaniem, gdyż człowiek ma nadmiar obowiązków do wykonania i nie potrafi skutecznie zorganizować sobie całego dnia pracy. Wówczas najlepiej zapisywać ważne sprawy na karteczkach albo zredukować ilość obciążeń, jakie przyjmuje się na swoje barki. REKLAMA Problem z koncentracją uwagi może wynikać z obecności w polu percepcyjnym dystraktorów, a więc czynników zakłócających, jak hałas, włączone radio albo telewizor. Jeśli chcesz się skupić na ważnych treściach, np. nauce do egzaminu, warto zadbać o sprzyjający klimat do uczenia się – przewietrzyć pokój i uporządkować miejsce pracy. Koncentracja uwagi zależy także od typu temperamentu. Można wyróżnić sangwinika, choleryka, melancholika i flegmatyka. Każdy z tych rodzajów temperamentu wykazuje inny poziom odporności na stres, presję czasu, stopień ekspresyjności, wrażliwości czy tolerancji na zmianę. Choleryk i sangwinik to typy dość żywiołowe i impulsywne, dlatego mogą się u nich pojawić problemy z koncentracją i pamięcią. Flegmatyk jest cierpliwy i spokojny, ale odznacza się trudnością w zakresie podejmowania decyzji. REKLAMA Natomiast melancholik to raczej dobry organizator, dlatego dość szybko wywiązuje się z powierzonych mu zadań. Koncentracja i jej stopień zależy też od preferowanego stylu uczenia się. Można wyróżnić: wzrokowców – najchętniej uczą się za pomocą kanału wzrokowego, słuchowców – najlepsze efekty przynosi nauka za pomocą słuchu, uczuciowców – wykorzystują wyobraźnię, skojarzenia i emocje podczas procesu uczenia się, kinestetyków – uczą się poprzez zabawę, aktywność i ruch. Na problemy z koncentracją uwagi, szczególnie u małych dzieci, wpływa niewyspanie. Maluchy potrzebują sporo czasu na regenerację sił organizmu. Zbyt wczesne pobudki lub późne kładzenie się spać skutkują rozkojarzeniem i niemożnością skupienia się na nauce. Dekoncentracji sprzyjają też intensywne uczucia - te pozytywne (euforia), jak i te negatywne (lęk, cierpienie, strach). W ukojeniu nerwów mogą pomóc różne techniki relaksacyjne i stabilizujące oddech. Kolejny czynnik, wywołujący trudności w zakresie koncentracji uwagi, to niedożywienie, które obniża odporność organizmu, sprzyja infekcjom, a co za tym idzie – zaległościom w nauce i kiepskim ocenom w szkole, co dodatkowo zniechęca do kształcenia. Odpowiednia dieta bogata w magnez, potas i kwasy tłuszczowe ma korzystny wpływ na zdolności poznawcze dziecka. Używki typu alkohol, kawa czy nikotyna chwilowo mogą „podreperować” koncentrację uwagi, ale w perspektywie długofalowej obniżają zdolność uczenia się. Problemy z koncentracją mogą współtowarzyszyć dolegliwościom zdrowotnym, np. bezsenności, nadciśnieniu, chorobom układu krwionośnego lub trawiennego. REKLAMA Problemy z koncentracją i pamięcią u dzieci Koncentracja uwagi u dzieci jest selektywna i krótkotrwała. Małym dzieciom trudno skupić się dłużej na jednym zadaniu, chyba że stanowi to przedmiot ich zainteresowania. Wówczas mogą „oddać się bez reszty” wykonywaniu jednej czynności. Często problemy z koncentracją uwagi pojawiają się od pierwszych dni w szkole. Rodzice i nauczyciele wykazują czasami tendencję do zaprzeczania prawdziwym kłopotom małego ucznia, zrzucając konsekwencje na lenistwo szkraba i brak motywacji do nauki. Pierwsze symptomy zaburzeń czy trudności w zakresie koncentracji uwagi u dzieci obserwuje się wraz z faktem obowiązku nauki szkolnej i koniecznością wysiedzenia na lekcji przez 45 minut. Bezustanna koncentracja uwagi, prace domowe, sprawdziany i przymus uczenia się często nieinteresujących treści to nie lada wyzwanie dla maluchów. Jest wiele przyczyn kłopotów z koncentracją uwagi w zakresie obowiązków szkolnych u dzieci. Wśród nich wymienia się: REKLAMA słabą motywację do wysiłku, brak zaangażowania w naukę, niskie aspiracje, niski poziom uzdolnień, zaburzenia funkcji percepcyjno-motorycznych (zaburzona sprawność analizatorów wzroku, słuchu itp. albo koordynacja wzrokowo-ruchowa), mikrouszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego wskutek powikłań okołoporodowych, małe zainteresowanie treściami nauczania, niską odporność na frustracje i stres, brak umiejętności wytrwałej pracy i pokonywania trudności, niekorzystną sytuację rodzinną i kiepskie warunki bytowe, niesprzyjającą atmosferę w szkole, niewłaściwą dietę dziecka. Brak koncentracji u dzieci może objawiać się w bardzo różny sposób, np. dzieci mogą być apatyczne, znudzone, szybko się męczyć, pracować wolno i popełniać przy tym mnóstwo błędów. Z kolei inne dzieciaki będą wykonywać obowiązki szkolne szybko, ale niestarannie i pobieżnie, bez zaangażowania dostatecznego poziomu uwagi, ale mogą wykazywać wytrwałość podczas zabaw i czynności dowolnych. W zakresie trudności z koncentracją uwagi można podzielić dzieci na dwa typy: typ pasywny – odznacza się zamyśleniem, marzycielstwem, „bujaniem w obłokach i myśleniem o niebieskich migdałach”, opieszałością, powolnością, ociąganiem się z wykonaniem zadań, przeżywaniem snów na jawie, popełnianiem wielu błędów; typ aktywno-impulsywny – chaotyczne postępowanie, poświęcanie zbyt mało czasu na zapoznanie się z treściami, pośpieszna praca bez sprawdzenia poprawności wykonania zadań, brak planowania działań, częste przerwy w pracy, dezorientacja, mała wytrwałość, niecierpliwość, skłonność do rozpraszania siebie i innych. Poprawa koncentracji u dzieci Za efektywność uczenia się odpowiada wiele przyczyn, m.in. temperament dziecka, czego zmienić się nie da. Koncentracja u dzieci zależy od czynników zewnętrznych i wewnętrznych. Do czynników wewnętrznych należy: umiejętność wzbudzenia u szkraba motywacji wewnętrznej, korzystne samopoczucie i dobra kondycja psychiczna dziecka, czemu sprzyjają zdrowy sen, aktywny wypoczynek, czas na relaks i robienie przerw w trakcie nauki, rozumienie materiału nauczania, dobry poziom zdolności poznawczych, np. percepcji wzrokowej, słuchowej, zdolności werbalnych, manualnych, sprawności pamięci i zasobu słownika, konsekwencja w działaniu. Wśród czynników zewnętrznych wymienia się: odpowiedni klimat do nauki – przewietrzony pokój, właściwe oświetlenie, cisza, spokój, optymalna temperatura pomieszczenia, minimalizację wpływu dystraktorów – wyciszenie miejsca (ale nie cisza absolutna), uporządkowane biurko, ład i przygotowanie niezbędnych przyborów do nauki, ustalenie czasu pracy – stworzenie tzw. planu dnia; dzieci uwielbiają pewne rytuały i porządek, bo wiedzą, kiedy jest czas na obowiązki, a kiedy na przyjemność i odpoczynek, wspierającą postawę rodziców – unikanie niekorzystnych porównań wyników własnej pociechy z innymi dziećmi, docenianie każdego osiągnięcia szkraba, sprawdzanie prac domowych, pomoc w lekcjach, ale nie wyręczanie, ukierunkowanie nauki dziecka, motywowanie poprzez pochwały, aprobatę i nagrody, odpowiednią dietę – pokarmy dziecka powinny być bogate w nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3, -6 i -9, które sprzyjają koncentracji uwagi; organizm nie potrafi wytworzyć ich samodzielnie, więc można skorzystać z suplementacji - podawać tran w kapsułkach albo potrawy rybne. Maluchy stopniowo przyzwyczajają się do konieczności bycia skupionym na zadaniach i siedzenia w ławce. Niektóre mogą mieć utrwalone deficyty uwagi, co ma miejsce w przypadku dzieci z ADHD, czyli zespołem hiperkinetycznym. Wówczas najważniejsze są cierpliwość i akceptacja dziecka, konsekwentne przyzwyczajanie go do kończenia każdego rozpoczętego zadania, przypominanie o obowiązkach i pomoc w nauce na zasadzie „trzech R” – rutyna, regularność, repetycja. Nauka koncentracji Ludzie bardzo często zadają pytania: „Dlaczego nie mogę się skupić? Co mi przeszkadza w koncentracji uwagi? Jak zwiększyć koncentrację? Co robić, by skuteczniej pracować?”. Niżej przedstawiono listę sposobów na poprawę koncentracji uwagi oraz uwypuklono, od jakich czynników koncentracja zależy. Rozwijaj motywację – łatwiej skupić się na celu, którego osiągnięcie jest niezmiernie ważne. Jeżeli aspiruje się do jakiegoś celu, wykazuje się też większe zainteresowanie, co sprzyja zaangażowaniu, redukując ryzyko dekoncentracji. Myśl pozytywnie – warto przewartościować własne podejście do pracy. Zamiast myśleć „Muszę to zrobić”, lepiej pomyśleć „Chcę to zrobić”. Dopatrywanie się w każdej czynności pozytywnego aspektu sprzyja efektywności pracy i doprowadzeniu jej do końca. Dbaj o miejsce pracy – zapewnij sobie odpowiednie warunki, przewietrz pokój, przygotuj niezbędne przybory, zminimalizuj wpływ dystraktorów. Bądź konsekwentny – samodyscyplina, silna wola i zaparcie to klucz do sukcesu. Rób przerwy podczas pracy – człowiek nie jest maszyną i potrzebuje odpoczynku, gdyż zasoby uwagi kurczą się w warunkach przemęczenia. Zadbaj o dobrą dietę – jedz ryby, warzywa, owoce, ziarna zbóż, orzechy i migdały, gdyż są źródłem niezbędnych witamin, minerałów i kwasów tłuszczowych. Pamiętaj o zdrowym śnie – przestrzegaj zasad higieny snu i nie bagatelizuj oznak zmęczenia ze strony własnego organizmu. Uprawiaj sporty – aktywny wypoczynek pozwala nie tylko dotlenić mózg, ale regeneruje siły witalne i psychiczne oraz redukuje hormony stresu. Stosuj ćwiczenia relaksacyjne – służą nie tylko odprężeniu ciała, ale dzięki koncentracji na oddechu i wsłuchiwaniu się w siebie można ćwiczyć uwagę. Wykonuj ćwiczenia na poprawę koncentracji – skoncentruj wzrok na wyciągniętej przed siebie dłoni i spróbuj maksymalnie ustabilizować rękę, by nie drżała. Możesz stosować również medytację ułatwiającą ześrodkowanie uwagi na jednym obiekcje. Inne alternatywy to np. układanie puzzli, fiksacja wzroku na jednym elemencie na monitorze komputera, liczenie w dół, rozwiązywanie sudoku lub krzyżówek. Koncentracja uwagi umożliwia redukcję nadmiaru informacji. Jest to swego rodzaju mechanizm obronności percepcyjnej, by nie czuć się przeciążonym wiadomościami. Najważniejsze to umieć wyznaczać sobie priorytety, nie „łapać dwóch srok za ogon”, bo imając się kilku zadań naraz, w rezultacie żadnej pracy nie wykona się dobrze.

Zmęczenie jest dość powszechnym problemem w dzisiejszych czasach. Stres, mała ilość snu, niezdrowy sposób odżywiania, brak aktywności fizycznej stanowią najczęstsze przyczyny tego stanu rzeczy. Są one także najłatwiejsze do wyeliminowania, co może przynieść pozytywne efekty dla zdrowia i samopoczucia. Jednakże poza przyczynami łatwego męczenia się, które mają swoje źródło w stylu życia, istnieje cała gama poważnych jednostek chorobowych, w których męczliwość może stanowić jeden z objawów. Choroby układu krążenia są jedną z najczęstszych przyczyn szybkiego męczenia się. Choroby serca często objawiają się łatwiejszym męczeniem przy wykonywaniu czynności, które wcześniej nie sprawiały problemu. Poza męczliwością objawy, jakie mogą towarzyszyć chorobom serca, to: częste oddawanie moczu w nocy, obrzęki, uczucie nierównego bicia serca, bóle zamostkowe, bóle głowy, krwawienia z nosa. Jeżeli zauważymy u siebie powyższe objawy, należy zgłosić się do lekarza rodzinnego, który skieruje nas do kardiologa. Zlecone przez niego badania, takie jak np.: EKG, echo serca czy pomiar ciśnienia tętniczego, pozwolą wykryć ewentualne nieprawidłowości. Najczęstszymi chorobami układu krążenia są: nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca oraz zaburzenia rytmu serca. W konsekwencji mogą one prowadzić do niewydolności narządu. U pacjentów, którzy przyjmują leki kardiologiczne (np. leki obniżające ciśnienie, moczopędne, betablokery), męczliwość może stanowić skutek uboczny ich działania. Leczenie łatwego męczenia się należy rozpocząć od próby zidentyfikowania przyczyny tego stanu rzeczy. Wywiad lekarski, badanie fizykalne, badania dodatkowe (zalecone według wstępnych podejrzeń lekarza), ewentualnie konsultacja psychologiczna, powinny umożliwić znalezienie źródła dolegliwości. Najczęstsze przyczyny męczliwości wymagają konkretnych działań przyczynowych lub objawowych, o których decyduje lekarz.Nadmierne i długotrwałe zmęczenie może towarzyszyć wielu różnym procesom chorobowym. Oprócz chorób serca wymienia się tu zaburzenia endokrynologiczne (choroby tarczycy, cukrzyca), choroby krwi i te, które prowadzą do niewydolności układu oddechowego. Niedokrwistość powoduje szybkie męczenie się: czerwone krwinki są nośnikami tlenu w naszym organizmie, dlatego niedokrwistość istotnie rzutuje na pracę całego ciała. Efektem niedokrwistości jest między innymi łatwiejsze męczenie się wynikające z niedoboru tlenu w tkankach. Istnieje wiele rodzajów niedokrwistości. Najczęściej diagnozuje się niedokrwistość z niedoboru żelaza, która dotyka szczególnie często kobiet w okresie ciąży i karmienia, a także tych obficie miesiączkujących. Poza zmęczeniem charakterystyczna jest bladość powłok skórnych, przyspieszone bicie serca, łamliwość włosów i paznokci. Leczenie niedokrwistości zależy od jej przyczyny. Choroby tarczycy – nadczynność i niedoczynność tarczycy – mogą być przyczyną szybkiego męczenia się: zarówno niedoczynność, jak i nadczynność tarczycy mogą skutkować łatwym męczeniem się. Oczywiście nie jest to zwykle jedyny objaw. W przypadku nadczynności dominują objawy przyspieszonego metabolizmu (biegunki, chudnięcie mimo niezmienionego apetytu), zwiększona potliwość, przyspieszone bicie serca, niepokój, uczucie podenerwowania, drżenie rąk, czasami także wytrzeszcz oczu. Z kolei w niedoczynności metabolizm jest spowolniony, pacjenci tyją, cierpią na zaparcia, czynność serca jest spowolniona, a ciśnienie tętnicze niższe, skóra staje się sucha. Rozróżnienie tych dwóch stanów opiera się na badaniach hormonalnych, a w razie potrzeby także immunologicznych (spora część chorób tarczycy wynika z toczącego się w organizmie niszczącego procesu autoimmunologicznego). Cukrzyca – wysoki poziom cukru może być przyczyną szybkiego męczenia się: wiodącymi objawami cukrzycy są – zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, czasami także chudnięcie. Wśród objawów trwającej hiperglikemii znajduje się także łatwa męczliwość. Zbadanie stężenia glukozy we krwi wystarczy, by zdiagnozować cukrzycę. Dalsze postępowanie zależy od jej rodzaju (typ pierwszy – cukrzyca insulinozależna wynikająca z niedoboru hormonu, typ drugi – cukrzyca insulinoniezależna, w której występuje oporność tkanek na działanie hormonu). Choroby układu oddechowego powodują męczliwość: najczęstsze choroby układu oddechowego to astma oskrzelowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). W obu tych jednostkach chorobowych istotą problemu jest obturacja, czyli skurcz oskrzeli, który utrudnia prawidłową wentylację płuc, powodując duszność. W astmie proces leżący u podłoża problemu jest odwracalny, w POChP już nie. POChP to choroba związana z paleniem tytoniu. Astma natomiast może mieć tło alergiczne, ale nie zawsze jest ono możliwe do zidentyfikowania. W obu chorobach niezbędne staje się regularne przyjmowanie leków, co zapewnia kontrolę nad objawami. Przyczyną nadmiernego zmęczenia jest wiele chorób przewlekłych. W przebiegu chronicznej choroby nerek czy niewydolności wątroby także występuje łatwe męczenie się. Oba te narządy pełnią w organizmie rolę oczyszczającą, zatem ich niewydolność znacząco rzutuje na działanie całego organizmu. Uczucie zmęczenia pojawia się często w przebiegu depresji czy zaburzeń lękowych. Bezdech śródsenny. Epizody bezdechu w trakcie snu spowodowane są wiotczeniem mięśni gardła i języka, co powoduje zaburzony przepływ powietrza. W konsekwencji wentylacja zostaje utrudniona, a chwilami może być zupełnie zatrzymana. Osoby cierpiące na bezdech senny budzą się rano zmęczone, skarżą się na bóle głowy, senność w ciągu dnia, łatwe męczenie się, mają podwyższone ciśnienie tętnicze krwi. Wszystko to jest konsekwencją niewystarczającego natlenowania organizmu. Zespół przewlekłego zmęczenia. Jego konkretna etiologia jest trudna do określenia. Podejrzewa się tu wpływ infekcji wirusowych, czynników immunologicznych, a także predyspozycji psychicznych. Zespół ten objawia się, poza uczuciem zmęczenia, bólami stawów oraz mięśni, tkliwością węzłów chłonnych (najczęściej szyjnych i pachowych), zaburzeniami pamięci, bólami głowy. Leczenie, ze względu na nieznaną etiologię choroby, jest trudne i często nieskuteczne. Do stosowanych metod należą: psychoterapia, fizjoterapia, leki przeciwdepresyjne czy immunomodulujące.

Średnia długość ludzkiego penisa wynosi około 12,0-15,0 cm w czasie wzwodu. W czasie zwiotczenia długość to około 7,0-9,0 cm. Długość powinna być mierzona w pozycji stojącej, na stronie grzbietowej prącia, od podstawy do szczytu. Obwód należy mierzyć podczas pełnej erekcji i wynosi około 11,0 do 13,5 cm. Przeciętne wymiary jądra wynoszą: 4-5 cm długości, 2,5-3,5 cm szerokości oraz ok. 2 cm grubości. Jeśli Pana wymiary znacznie odbiegają od normy radziłabym w tej sprawie skonsultować się z urologiem-andrologiem. Być może okaże się konieczne oznaczenie poziomu hormonów płciowych we krwi, USG narządu płciowego. O wszystkim zadecyduje androlog.

Nie ma powodów do niepokoju tutaj w pani przypadku

Ból w podbrzuszu we wczesnej ciąży najczęściej jest oznaką prawidłowych zmian w jej przebiegu, związanych z rozciąganiem i wzrostem macicy na początku ciąży. Jednak czasami może wskazywać na schorzenia położnicze, niepołożnicze ginekologiczne lub na choroby układu pokarmowego czy moczowego. Jakie są przyczyny bólu w podbrzuszu we wczesnej ciąży? Na jakie choroby może wskazywać? Ból w podbrzuszu jest częstym objawem we wczesnej ciąży. Najczęściej jest związany z powiększaniem się płodu, a wraz z nim także macicy, czego konsekwencją jest zwiększenie ciśnienia wewnątrz jamy brzusznej. W efekcie pojawia się skurczowy lub palący ból w podbrzuszu, miednicy lub dole pleców. Jednak czasami przyczyny bólu w dole brzucha na początku ciąży mogą być bardziej skomplikowane i wskazywać na schorzenia położnicze, ginekologiczne niepołożnicze lub nieginekologiczne. Ból w podbrzuszu we wczesnej ciąży - schorzenia położnicze Poronienie samoistne (zagrażające, ciąża obumarła, niekompletne, kompletne, zatrzymane lub chybione) to najczęstsza przyczyna położnicza bólu podbrzusza we wczesnej ciąży. Poronienie objawia się skurczowym, rozlanym bólem brzucha. Często pojawia się także krwawienie z dróg rodnych. Przy poronieniu samoistnym ujście zewnętrzne szyjki macicy może być otwarte lub zamknięte (w zależności od rodzaju poronienia). Ciąża pozamaciczna (ektopowa) to z kolei najpoważniejsza przyczyna bólu brzucha i miednicy (zwykle nagłego, zlokalizowanego i stałego, tj. nieskurczowego) z krwawieniem z dróg rodnych (lub bez niego). Ujście zewnętrzne szyjki macicy jest zamknięte i jednocześnie odnotowuje się brak czynności serca płodu. Przy pęknięciu ciąży ektopowej możliwa jest niestabilność hemodynamiczna (obniżone ciśnienie tętnicze krwi, tachykardia, objawy zastoju nad polami płucnymi), prowadząca do utraty przytomności lub omdlenia. Poronienie septyczne również może być przyczyną bólu w dole brzucha na początku ciąży. Poronienie septyczne przebiega z objawami stanu zapalnego narządu rodnego, tj. gorączką, dreszczami, stałym bólem brzucha lub miednicy z ropnymi upławami z pochwy. Poronienie septyczne często zdarza się u pacjentek, które przeszły zabieg w obrębie macicy lub poronienie indukowane (wywołane celowo).

Witam, Proszę panią,co do śluzu to myślę,że to jest po prostu objaw zbliżającego się okresu.Nie ma tutaj powodów do niepokoju :)

Otyłość w ciąży niesie ze sobą wiele zagrożeń. Jednak nie zawsze puszysta przyszła mama ma w sobie tyle wytrwałości i zacięcia by schudnąć, zdarza się też, że ciąża nie jest planowana. Oto lista problemów, które mogą się pojawić przez otyłość w ciąży. Otyłość matki wpływa na płód Wiele badań sugeruje poważne komplikacje, których przyczyną jest otyłość w ciąży. Na łamach Journal of the American Medical Association opublikowano wyniki badań udowadniające, że otyłe ciężarne (BMI powyżej 30), znacznie częściej rodzą dzieci z wrodzonymi wadami rozwojowymi, w porównaniu z ciężarnymi o prawidłowej masie ciała. To tylko jedno spośród wielu badań naukowych, które mówią o poważnym negatywnym wpływie otyłości na przebieg ciąży. Otyłość utrudnia badania Możemy sobie z tego nie zdawać sprawy, ale otyłość w ciąży często komplikuje wiele badań medycznych, gdyż nadmierna tkanka tłuszczowa na brzuchu może uniemożliwić lekarzowi określenie wielkości płodu, czy jego ułożenie. Trudne może być wyznaczenie wieku ciąży, gdyż wśród kobiet ze znaczną nadwagą często zdarzają się nieregularne owulacje. Dlatego na wizycie lekarskiej niezwykle przydatne mogą się okazać wydruki danych z urządzeń medycznych – komputerów cyklu Lady-Comp, Baby-Comp, czy Pearly, obrazujące wszystkie zapisane w urządzeniu cykle miesiączkowe kobiety. Komputery te, przeznaczone do codziennego użytku w domu, pomagają w obserwacji cyklu kobiety i dają możliwość wyboru momentu poczęcia dziecka. Przeczytaj, jak rozpoznać cykl bezowulacyjny Otyłość w ciąży zwiększa ryzyko różnych chorób „Otyłość jest przyczyną większości chorób w ciąży, np. nadciśnienia, obrzęków czy cukrzycy ciążowej." - mówi Przemysław Binkiewicz, ginekolog-położnik z osiemnastoletnią praktyką, ordynator szpitala w Pyskowicach na Śląsku. - „Oczywiście współczesna medycyna i wykwalifikowany personel medyczny, jak najbardziej pomagają w zwalczaniu tych chorób w trakcie ciąży, jednakże nie da się ukryć, że takie choroby stanowią zagrożenie dla ciąży". Poznaj sposoby na obrzęki w ciąży Otyłość może być przyczyną komplikacji przy porodzie Otyłość w ciąży ma też wpływ na to, jak będzie rozwiązana ciąża. U otyłych ciężarnych dużo częściej wykonuje się cięcie cesarskie, gdyż organizm nie jest w stanie sprostać temu olbrzymiemu wysiłkowi, jakim jest poród. Tymczasem cięcie cesarskie jest operacją medyczną, o czym często zapominamy, i jak każda operacja - niesie ze sobą ryzyko powikłań. Ponadto kobieta znacznie dłużej wraca do formy po cięciu cesarskim, niż po porodzie naturalnym.

Pęcherzyk ciążowy to wypełniona płynem przestrzeń, zawierająca płód, jamę owodni i pozazarodkową jamę ciała. Już od około 4-6 tygodnia ciąży możliwe jest zobaczenie pęcherzyka ciążowego w badaniu USG (lepiej oglądać w USG dopochwowym). W tym czasie (od 5 i 1/2 tygodnia) lekarz powinien sprawdzić, czy zarodek jest dobrze zagnieżdżony, czy nie doszło do powstania krwiaka oraz czy bije serce. Około 6 tygodnia we wnętrzu pęcherzyka ciążowego kształtuje się pęcherzyk żółtkowy, który wydzielając progesteron, odżywia zarodek (pełni więc podobną rolę jak żółtko w jajku), zanim pojawi się łożysko. Cykl miesięczny a płodność W trakcie procesu dojrzewania, większość kobiet stopniowo staje się płodna. Oznacza to, że nasze jajniki zaczynają produkować komórki jajowe, zdolne do zapłodnienia. Pierwsze cykle u dojrzewającej dziewczynki mogą być nieregularne i czasem bezowulacyjne. Owulacja jest indukowana i stymulowana za pomocą tzw. osi podwzgórze-przysadka-jajnik. Podwzgórze wydziela hormon GnRH, który pobudza przysadkę do wytworzenia FSH i LH. Zadaniem FSH (hormonu folikulotropowego) jest m.in. pobudzanie dojrzewania pęcherzyków jajnikowych (pęcherzyków Graffa). Po osiągnięciu przez pęcherzyk odpowiedniej wielkości, jego komórki zaczynają produkować estrogeny (żeńskie hormony płciowe, których produkcja także stymulowana jest przez FSH), które mają wpływ na rozrost błony śluzowej i gruczołów w macicy. Drugim ważnym hormonem biorącym udział w cyklu miesięcznym jest hormon luteinizujący (LH), który pobudza komórkę jajową do osiągnięcia pełnej dojrzałości i powoduje, że pęcherzyk Graafa pęka, uwalniając komórkę jajową. Ten właśnie moment nazywamy jajeczkowaniem lub owulacją. Gotowe do zapłodnienia jajo opuszcza jajnik i przedostaje się do jajowodu. W tym samym momencie hormony w dalszym ciągu intensywnie pracują nad błoną wyściełającą macicę, powodując jej rozrost. Dzieje się tak na wypadek, gdyby doszło do zapłodnienia komórki jajowej. Kiedy gotowa do zapłodnienia komórka jajowa dostaje się do jajowodu, pozostałość po pęcherzyku Graafa przekształca się w ciałko żółte. Jeżeli chcesz wychwycić moment owulacji, możesz do tego celu użyć np. testów owulacyjnych, metody termiczno-objawowej itd. Kobiety, które bardzo pragną dziecka, często zgłaszają się do lekarza w 3 lub 4 dniu po terminie spodziewanej miesiączki. Niejednokrotnie taka wizyta może je rozczarować, ponieważ jest to za wczesny etap, aby lekarz mógł coś jednoznacznie stwierdzić. Podobnie sprawa wykonywania badania USG na tak wczesnym etapie jest dyskusyjna. Kobieta powinna na początku wykonać domowy test ciążowy lub dający bardziej miarodajne wyniki test laboratoryjny na badanie poziomu gonadotropiny kosmówkowej, tzw. hormonu ciążowego - beta-hCG - w surowicy krwi. Badanie USG a rozwój wczesnej ciąży Badanie USG stanowi przydatną metodę diagnostyczną w wielu sytuacjach klinicznych u kobiet w pierwszym trymestrze ciąży. Badanie to najczęściej jest wykonywane między 5 a 10 tygodniem ciąży. W tym czasie można już uwidocznić ciążę na obrazie oraz potwierdzić jej lokalizację. Niejednokrotnie można także orientacyjnie określić wiek ciążowy oraz potwierdzić akcję serca płodu. Badanie USG na etapie wczesnej ciąży przeprowadza się w celu: oceny prawidłowości rozwoju ciąży, stwierdzenia ilości zarodków, oceny stanu kosmówki i owodni, a także potwierdzenia obecności pęcherzyka ciążowego. Jeśli można uwidocznić pęcherzyk ciążowy, to powinno się udokumentować jego lokalizację, ocenić, czy występuje pęcherzyk żółtkowy i zarodek. W pierwszym trymestrze ciąży za pomocą badania USG można także rozpoznać stany patologiczne, np. ciążę ektopową czy zaśniad groniasty. Pod koniec 5 tygodnia ciąży średnica pęcherzyka ciążowego wynosi ok. 4,5 mm. Dodatkowo w tym okresie stwierdzamy obecność pęcherzyka żółtkowego, natomiast zarodek może być jeszcze niewidoczny (wykluczamy tym samym obecność zaśniadu groniastego). Pęcherzyk żółtkowy produkuje progesteron – hormon, który odgrywa niezwykle ważną rolę w przygotowaniu organizmu kobiety do ciąży oraz, jeżeli nastąpi zapłodnienie, we wczesnym rozwoju zarodka. Do 13 tygodnia wymiar ciemieniowo-siedzeniowy wzrasta średnio o 1,1 mm dziennie. Pod koniec 6 tygodnia ciąży widoczny jest zarodek o długości ok. 3 mm, a pod koniec 7 tygodnia jama owodni. Widoczność zarodka na obrazie USG oraz jego wielkość można sprawdzić od około 6 tygodnia. Na tym etapie badający (metodą USG) kobietę lekarz odczytuje prawidłowość zagnieżdżenia pęcherzyka ciążowego. Informuje on także o czynności serca płodu i ewentualnych widocznych nieprawidłowościach, mogących zagrażać wczesnej ciąży. Czynność serca płodu może zostać uwidoczniona pod koniec 5 tygodnia, natomiast zawsze powinna być widoczna pod koniec 9 tygodnia ciąży! Na dalszym etapie, podczas badania metodą USG można uwidocznić głowę i tułów zarodka. Do właściwej oceny i pomiaru długości zarodka używa się parametru CRL (wymiar ciemieniowo-siedzeniowy). Od 11 tygodnia ciąży wyraźnie widoczne na obrazie stają się podstawowe cechy rozwoju kończyn, sznur pępowinowy, a także pierwsze punkty kostnienia kości. Głównie ze względu na niewielki rozmiar płodu, określenie i ocena wad wrodzonych na tym etapie ciąży polega jedynie na stwierdzeniu dużych nieprawidłowości, np. bezczaszkowia. Widoczność pęcherzyka ciążowego na obrazie USG zależy w dużym stopniu od indywidualnego cyklu kobiety. Przy 28-dniowych cyklach miesiączkowych pęcherzyk ciążowy można uwidocznić około 32 dnia od pierwszego dnia ostatniej miesiączki. Natomiast poziom beta-hCG waha się w granicach od 217 do 7138 mIU/ml (5 tydzień)

Krążek dopochwowy to jedna z metod antykoncepcyjnych. Jego sposób przeciwdziałaniu zapłodnieniu przypomina nieco działanie tabletek antykoncepcyjnych. Różnica polega jednak na tym, że krążek zmienia się raz na 3 tygodnie (z tygodniową przerwą) i nie trzeba o nim pamiętać na co dzień. Jak działa krążek dopochwowy? Krążek umieszcza się w pochwie i pozostawia tam przez cały okres między miesiączkami (3 tygodnie). Dzięki temu przez cały ten czas z krążka uwalniana jest stała dawka hormonów, która wstrzymuje owulację i zapobiega zapłodnieniu. Jak często zmieniać krążek dopochwowy? Po 3 tygodniach od założenia krążek należy usunąć (możesz zrobić to sama w domu). W ciągu 7 dniowej przerwy następuje miesiączka, po której można założyć nowy krążek. Warto pamiętać o regularności w stosowaniu tej metody antykoncepcji, jeśli zapomnisz wyjąć krążek nie musisz martwić się o ciążę. Krążek zaprojektowany jest tak, aby na wszelki wypadek jeszcze przez 7 kolejnych dni wydzielał hormony chroniące przed zapłodnieniem. Możesz stosować 3 krążki antykoncepcyjne pod rząd (bez 7 - dniowych przerw). Co się stanie jeśli krążek wypadnie? Krążek może zostać na krótko usunięty z pochwy, np. kiedy przeszkadza w stosunku lub kiedy wypadnie przypadkiem. Nie traci wtedy swoich antykoncepcyjnych właściwości. Nie może jednak znajdować się poza pochwą dłużej niż 3 godziny, nie można też wyjmować go częściej niż raz w ciągu doby. Jaka jest skuteczność krążka dopochwowego? Skuteczność krążka dopochwowego, takiego jak na przykład NuvaRing, jest podobna do skuteczności tabletek antykoncepcyjnych. Według wskaźnika Pearla wynosi 0,25-1,18. Oznacza to, że na 400 kobiet stosujących te metodę jedna do czterech z nich zaszły w ciażę.

Witam Seks kiedy pęknie lub zsunie się delikatnie prezerwatywa jest równoznaczny z seksem bez zabezpieczenia.A zwłaszcza gdy było to 4 dni przed owulacją to jest duże prawdopodobieństwo zajścia w ciążę.Czasem nawet wystarczy 5 dni przed owulacją i ciąża gotowa.

To wszystko wskazuje na ciążę.Zrób test ciążowy i zmierz jeszcze w ustach i odbycie.

Witam,niedawno kupiłam nowe buty.Jednak po jednym dniu noszenia obuwia okazało się,że buty barwią i to bardzo.Czy ktoś zna jakieś sposoby na umycie stóp po tym odbarwieniu.Proszę pomóżcie,z góry dziękuję!!!

Niedobór wzrostu, niski wzrost lub niskorosłość jest określeniem wzrostu dzieci niższych od rówieśników. Lekarze i rodzice powinni w pierwszej kolejności postawić sobie pytanie, czy dziecko jest zdrowe, czy też ma zaburzenia będące przyczyną zbyt powolnego wzrastania. Im dziecko niższe, tym większe prawdopodobieństwo, że występują przyczyny chorobowe niskiego wzrostu. Jeśli jednak rodzice są niscy to prawdopodobieństwo zaburzeń. Wymieńmy niektóre przyczyny niskiego wzrostu. Po pierwsze - niedożywienie. W regionach świata, gdzie występuje nagminnie, problemem nie jest wzrost, tylko samo przeżycie. Nie znaczy to jednak, że w naszym kraju można zapomnieć o tej przyczynie niedoboru wzrostu. Warto zawsze przyjrzeć się diecie dziecka. Po drugie - zaburzenia chorobowe. Może być ich wiele. Na przykład zaburzenia wchłaniania (tzw. choroba trzewna). Przyczyną mogą być przewlekłe choroby układu oddechowego, układu krążenia, przewlekłe chorobach nerek i wątroby. Częstą przyczyną niedoboru wzrostu są przewlekłe stany zapalne, przewlekłe zapalenie stawów, astma oskrzelowa, ciężkie postacie alergii skórnej (tzw. atopowej). Zaburzenia wzrostu mogą występować w wielu zespołach genetycznych, takich jak na przykład zespół karłowatości pierwotnej, zespół Turnera, zespół Downa, zespół Pradera Williego, zespół Noonan, zespoły zaburzeń rozwoju chrząstek i wiele innych. Po trzecie - przyczyny psychiczne. Delikatny mechanizm wzrostu może zostać zaburzony przez utratę poczucia bezpieczeństwa i izolację w rodzinie. Dzieci odrzucane, niekochane, z niespełnionymi emocjonalnymi potrzebami psychicznymi będą wolniej rosły. Po czwarte złe warunki bytowania, przewlekły stres psychiczny i fizyczny, narażenie na surowe warunki klimatyczne bez właściwego ubioru, niedostateczny spoczynek nocny, zbyt krotki sen. Niekorzystnym czynnikiem może być zbyt mała aktywność fizyczna. Jeśli dziecko musi być zwolnione z jakiś powodów z zajęć WF, powinno się zorganizować mu inną aktywność ruchową z uwzględnieniem powstałych ograniczeń.Przyczyny niskiego wzrostu u dzieci Niekorzystny jest siedzący tryb życia, kiedy po szkole bez lekcji WF, pozostaje odrabianie lekcji, komputer i telewizja . Z drugiej strony, nadmierny wysiłek np. praca fizyczna dzieci, a w państwach o wysokim statusie ekonomicznym trening przygotowujący przyszłych mistrzów sportu, jest poznaną przyczyną zwolnionego wzrastania i niskiego wzrostu. A zaburzenia hormonalne? Są raczej rzadką przyczyną niedoboru wzrostu. Pojawiają się między innymi wtedy, gdy następuje zaburzenie wytwarzania hormonu wzrostu w przysadce lub somatoliberyny (neurohormon uwalniające hormon wzrostu) w podwzgórzu, z powodu uszkodzenia tych struktur (na przykład w czasie ciężkiego porodu). Przyczyną mogą być uszkodzenia genów koniecznych do prawidłowego wytwarzania hormonu wzrostu, jego receptora, lub innych elementów tzw. osi somatotropinowej, w tym najważniejszego jej składnika IGF-I. IGF-I (INSULINO-PODOBNY CZYNNIK WZROSTOWY) jest hormonem, którego wytwarzanie jest pobudzane przez hormon wzrostu i który działa wzrostowo we wszystkich tkankach ustroju. Brak dostatecznego wytwarzania IGF-I, pomimo sprawności przysadki i prawidłowego wytwarzania hormonu wzrostu spowoduje głęboki niedobór wzrostu.

Ja osobiście mogę Ci polecić dr Joannę Wiśniewską-Goryń z Warszawy.Kilka lat temu byłam u niej z problemem obwisłej tkanki tłuszczowej , mówię Ci pełna profeska.Po kilku zabiegach problem zniknął.

Witam bardzo serdecznie! Naturalnie że mogłaby pani zmniejszyć piersi na NFZ.Tu nie ma żadnych przeciwwskazań.Szczerze powiedziawszy sama się nad tym zastanawiam od paru miesięcy.Aczkolwiek słyszałam bo moja mama miała robioną plastykę brzucha,że pani dr Joanna Wiśniewska-Goryń robi na NFZ zmniejszanie biustu.Więc,warto by się tam wybrać.

Witam bardzo serdecznie! Drodzy państwo ja ze swojej strony mogę powiedzieć tak: Każda operacja niesie za sobą ryzyko.Nie ważne czy plastyczna czy normalna,ale w odpowiedzi do Ciebie polecam panią dr Joannę Wiśniewską-Goryń.Moja mama była u niej już parę lat temu i robiła sobie właśnie plastykę brzucha.Te różne fałdy które miała na brzuchu po paru zabiegach dało się je trochę wyszczuplić i ujędrnić skórę.Także bardzo polecam dr Joannę z Warszawy.

Problemy z oddawaniem stolca popularnie określane są jako zaparcia. O zaparciach możemy mówić wówczas, gdy osoba wypróżnia się mniej niż trzy razy w tygodniu. Jak pokazują statystyki jest to problem, który dotyczy coraz większej ilości osób. Zaparcia bywają nawet określane jako schorzenie cywilizacyjne, ponieważ w krajach zachodnich dotykają one co drugą kobietę i co czwartego mężczyznę. Problemy z wypróżnianiem występują nawet u dzieci. Jeśli zaparcia u dzieci nie będą leczone, to mogą one dokuczać w okresie dorosłego życia. Zaparcia mogą mieć różne przyczyny, z których często nie zdajemy sobie sprawy i nieświadomie narażamy się na tę kłopotliwą dolegliwość. Problemy z wypróżnianiem się mogą być spowodowane przez następujące czynniki: nieodpowiednia dieta - jeśli spożywamy zbyt mało błonnika pokarmowego i przyjmujemy zbyt małą ilość płynów, to stolec jest nadmiernie wysuszony i odwodniony, a wówczas zatyka jelita grube na podobnej zasadzie jak korek zatyka butelkę; niezdrowy styl życia - mała ilość ruchu, siedząca praca i jedzenie ciężkostrawnych pokarmów utrudniają pracę układu trawiennego, a przez to przyczyniają się do powstawania zaparć; często brakuje nam czasu na spokojne wypróżnienie i posiedzenie w toalecie, a zapominamy, że takie zachowanie powoduje tłumienie naturalnego odruchu wypróżniania; w ten sposób dochodzi do osłabienia mięśni odbytu, które odpowiadają za wydalanie zalegającej masy kałowej; tłumienie odruchu parcia na stolec - wspomniane powyżej tłumienie parcia na stolec powoduje rozwijanie się chronicznych zaparć, które skutkują rozszerzaniem się odbytnicy i osłabieniem naturalnego odruchu parcia; choroby - problemy ze stolcem mogą pojawić się po przebyciu jakiejś choroby; dolegliwości, które mogą powodować osłabienie mięśni układu pokarmowego i rozszerzenie jelita grubego to m.in. cukrzyca, niedoczynność tarczycy i nadczynność przytarczyc, niski poziom stężenia potasu, wysokie stężenie wapnia, mocznica, stwardnienie rozsiane, neuropatie; wśród chorób, które powodują zaparcia są oczywiście choroby odbytu, czyli żylaki lub pęknięcia odbytu; leki - zaparcia mogą być spowodowane długotrwałym przyjmowaniem niektórych leków, np. suplementów żelaza, diuretyków, inhibitorów MAO, leków neuroleptycznych, środków na nadkwasotę żołądka, werapamilu, leków przeciwcholinergicznych, a nawet środków przeczyszczających. 2. Pomoc w zaparciach Zaparcia to przykra dolegliwość, która często wiąże się z krwawieniem podczas oddawania stolca, długotrwałym bólem brzucha pod oddaniu stolca, wzdęciami i gazami. Na początku sięgamy po domowe sposoby na zaparcia, takie jak: wypicie ziołowej herbatki na przeczyszczenie, zjedzenie jogurtu na zaparcia, wypicie olejku rycynowego, zjedzenie gorzkiej soli lub soli glauberskiej. Nie zawsze jednak środki te są skuteczne, a czasem mogą spowodować dolegliwości bólowe, podrażnienie nerek czy narządów jamy brzusznej. Ból brzucha i biegunka, jakie pojawiają się po zaparciach nie są oznaką przyspieszenia pracy przewodu pokarmowego, ale jego podrażnienia. Dlatego też zanim rozpoczniemy leczenie zaparć, warto udać się do lekarza i zdiagnozować ich przyczynę. Jeśli są wynikiem jakiejś choroby, to najpierw trzeba się zająć leczeniem tej dolegliwości. Po wykonania badania per rectum (zaleca się w celu zdiagnozowania zaparć) i wykluczeniu chorób ustrojowych, należy zająć się leczeniem zaparć. W tym celu można zastosować: dietę na zaparcia - bogatą w błonnik, warzywa, owoce i dużą ilość wody; warto też codziennie spożywać 16-20 g nieoczyszczonych otrąb pszennych; herbatki z roślin i ziół - np. z liści senesu, zmielonych ziaren lnu; suplementy diety na zaparcia – choć większość z nich można dostać w aptece bez recepty, należy uważać z ich stosowaniem, ponieważ efekt, jaki przynoszą bardzo często jest chwilowy i wiąże się z nawrotem zaparć

Witam państwa bardzo serdecznie! Drodzy państwo powiem tak: To niemożliwe że można się pozbyć bólu przez autosugestię.Badania naukowe wykazują że najwięcej ludzi czuję widoczną ulgę poprzez zetknięcie się czegoś zimnego z raną oparzeniową.Nie wiem czy to może być jakaś zdolność nadprzyrodzona w twoim przypadku.A ile masz lat? Pytam bo nie wiem czy sobie tego zwyczajnie nie zmyśliłaś/eś . Oczywiście nie zrozum mnie tutaj źle bo ja tylko pytam a nie narzucam tobie niepełnoletniość.

Alkohol może powodować wiele dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, w tym toksyczne działanie na śluzówkę przewodu pokarmowego. Delikatne komórki nabłonka wyściełającego światło żołądka i jelita cienkiego (enterocyty) są uszkadzane w przypadku spożycia większych ilości etanolu. Na szczycie enterocytów znajdują się enzymy trawienne, które aktywnie uczestniczą w procesie rozkładu związków, takich jak cukry złożone (węglowodany) czy białka. W momencie zniszczenia tej warstwy komórek dochodzi do zaburzonego wchłaniania składników odżywczych w przewodzie pokarmowym, któremu towarzyszy podrażnienie jej delikatnej śluzówki i w efekcie dochodzi do przyspieszenia motoryki żołądka i jelit. W momencie pojawienia się biegunki po alkoholu organizm stopniowo odwadnia się. Sam alkohol działając moczopędnie skutkuje zaburzeniami w gospodarce wodno-elektrolitowej, dlatego tak ważne jest systematyczne uzupełnianie płynów i elektrolitów następnego dnia, gdy pojawią się dolegliwości. Biegunka a odwodnienie Odwodnienie stanowi częste powikłanie ostrej biegunki po alkoholu. Z reguły towarzyszą temu zaburzenia gospodarki jonowej – głównie sodu i potasu. Niedobór w zakresie tych jonów wraz z obniżonym poziomem glukozy we krwi wpływa na złe samopoczucie i stan ogólny chorego w dniu następnym po spożyciu alkoholu. W zależności od stopnia odwodnienia podejmuje się decyzję o ewentualnej konieczności leczenia szpitalnego lub (najczęściej) terapii ambulatoryjnej w warunkach domowych, która polega na przyjmowaniu drogą doustną dużych ilości płynów bogatych w elektrolity. Wskazania do hospitalizacji chorego i dożylnego nawadniania są tylko w przypadku, gdy: utrata masy ciała przekracza > 9% masy ciała chorego od momentu pojawienia się biegunki po alkoholu, występują objawy wstrząsu hipowolemicznego (m.in. tachykardia – przyspieszenie akcji serca, hipotensja – spadek ciśnienia tętniczego, skąpomocz, sucha i blada skóra, senność), towarzyszą wymioty, które uniemożliwiają przyjmowanie płynów drogą doustną, chorzy są obciążeni dodatkowo chorobami układu krążenia (np. chorobą wieńcową). Leczenie biegunki po alkoholu Biegunka po alkoholu ustępuje z reguły od 1 do 2 dni po zaprzestaniu picia. Najczęściej jest wyrazem przejściowego stanu obronnego organizmu, związanego z toksycznym wpływem alkoholu na śluzówkę przewodu pokarmowego. Podstawowe leczenie biegunki po alkoholu opiera się na uzupełnianiu płynów i elektrolitów w warunkach domowych. W tym celu stosuje się doustne glukozowo-elektrolitowe płyny nawadniające. Chory powinien spożywać płyny często, najlepiej w małych ilościach, ponieważ są wtedy lepiej tolerowane. Po każdym biegunkowym stolcu lub wymiotach należy spożywać dodatkowe porcje i prowadzić systematyczne nawadnianie do czasu ustąpienia biegunki. Doustne płyny nawadniające są powszechnie dostępne bez recepty, w postaci proszków do sporządzania roztworu doustnego i mają w swoim składzie szereg elektrolitów, zawierających jony potasu i sodu oraz glukozę. Najczęściej to wystarcza, aby złagodzić objawy odwodnienia, spowodowane działaniem moczopędnym samego alkoholu oraz toksycznym podrażnieniem śluzówki przewodu pokarmowego. Oprócz stosowania doustnych glukozowo-elektrolitowych płynów nawadniających, w przypadku nasilonych dolegliwości biegunki po alkoholu można również sięgnąć po węgiel aktywny. Ten z kolei wykazuje działanie przeciwbiegunkowe oraz zapierające. Dodatkowo działa osłaniająco na błonę śluzową układu pokarmowego i posiada zdolność wiązania toksyn. Ponadto nie wchłania się on z przewodu pokarmowego i jest wydalany razem z kałem. Alkohol a biegunka Alkohol spożyty w większych ilościach często może wywoływać biegunkę. Objawy biegunki, które trwają najczęściej 1–2 dni, mają łagodny charakter, z tendencją do samoograniczenia. W zdecydowanej większości przypadków wystarcza leczenie zachowawcze w warunkach domowych. Terapia polega na systematycznym uzupełnianiu niedoborów wodno-elektrolitowych przez spożywanie doustnych glukozowo-elektrolitowych płynów nawadniających oraz – w przypadku nasilonych dolegliwości – ewentualnie dodatkowo węgla aktywnego. W przypadku, gdy biegunka po alkoholu współistnieje ze znaczną utratą masy ciała, złym stanem ogólnym chorego lub występuje brak możliwości przyjmowania płynów drogą doustną (co jest spowodowane dodatkowymi wymiotami), konieczne może się okazać nawadnianie dożylne. W przypadku pojawienia się dodatkowych dolegliwości, takich jak silny ból brzucha, szczególnie nadbrzusza środkowego i/lub lewego podżebrza (czasem promieniujący do pleców), z towarzyszącymi wymiotami, konieczna jest niezwłoczna kontrola lekarska w celu wykluczenia ostrego zapalenia trzustki lub ewentualnej perforacji przewodu pokarmowego (są one groźnym powikłaniem po nadmiernym spożyciu alkoholu).

Do pierwszego roku życia 2/3 zachorowań dotyczy chłopców. Później sytuacja zmienia się. Między 2 a 50 rokiem życia infekcje układu moczowego dotykają 1-3% dziewcząt i kobiet - występują 10, a nawet 50 razy częściej niż u mężczyzn. Prawdopodobieństwo zachorowania u kobiet w tym wieku wynosi 0,7/rok. Wynika to z odmiennej budowy cewki moczowej, położenia jej ujścia w pobliżu pochwy i odbytnicy, co ułatwia kolonizację (osadzenie i namnożenie) bakteriom. Możliwość zachorowania zwiększa się w okresie aktywności seksualnej - u 10% młodych kobiet objawy występują co najmniej raz w roku, a u 40-60% przynajmniej raz w życiu. W czasie każdego stosunku płciowego istnieje ryzyko wprowadzenia patogenów (czynników chorobotwórczych) z cewki moczowej do pęcherza. Ryzyko wzrasta, gdy dochodzi do przerwania śluzówki sromu. Jedną z metod zapobiegania jest wypicie szklanki wody przed stosunkiem, a po stosunku opróżnienie pęcherza moczowego. Po 50-60 roku życia częstość infekcji układu moczowego wzrasta ponownie u mężczyzn (w związku z przerostem prostaty) i jest już tylko dwa razy mniejsza niż u kobiet w tym wieku. Ryzyko zachorowania jest większe w przypadku występowania pewnych schorzeń – niewyrównanej cukrzycy, kamicy nerkowej, upośledzającego odpływu moczu, choroby z obniżoną odpornością immunologiczną, wad układu moczowego, a także niekorzystnych sytuacji, jak założenie cewnika do pęcherza i jego utrzymanie „na stałe”. Rodzaje infekcji dróg moczowych. Z definicji zakażeń układu moczowego wynika, że jest to obecność drobnoustrojów (najczęściej bakterii, rzadziej grzybów i wirusów) w drogach moczowych powyżej dolnego zwieracza pęcherza moczowego. Układ moczowy składa się z dolnego odcinka dróg moczowych, czyli cewki moczowej i pęcherza moczowego, oraz górnego odcinka obejmującego moczowody i nerki. Zapalenie pęcherza moczowego jest to zakażenie dolnego odcinka układu moczowego. Zakażenie górnego odcinka dróg moczowych, nazywane ostrym odmiedniczkowym zapaleniem nerek, oznacza stan zapalny miedniczki i kielichów nerkowych, przebiega ciężej, ma więcej powikłań przewlekłych, a pozbycie się bakterii z moczu z górnej części układu moczowego jest znacznie trudniejsze. Na szczęście organizm człowieka ma mechanizmy obronne zapobiegające zasiedleniu przez drobnoustroje i infekcje górnych dróg moczowych zdarzają się rzadziej niż dolnych. Te mechanizmy to ruchy perystaltyczne mięśniówki moczowodów, dzięki którym mocz jest stale przesuwany z górnych do dolnych dróg moczowych, sprawność zastawek pęcherzowo-moczowodowych uniemożliwiająca cofanie się moczu, mechanizm zagęszczania moczu oraz jego kwaśny odczyn (większość bakterii nie rozwija się w kwaśnym środowisku). W prawidłowych warunkach w cewce moczowej mogą bytować bakterie - uznaje się je za fizjologiczną florę pochwy i okolic ujścia cewki moczowej, zazwyczaj nie powodują one zapalenia. Wyodrębniono pojęcie bezobjawowego bakteriomoczu, gdy z moczem wydalamy pewną ilość bakterii, ale nie powodują one objawów chorobowych co oznacza, że mimo obecności patogenu, czyli zakażenia, nie występuje zapalenie. W ostatnich latach nie zaleca się leczenia bezobjawowego bakteriomoczu. Wyjątkiem są kobiety w ciąży, u których - z uwagi na ryzyko infekcji wewnątrzmacicznej - zaleca się wyjałowienie moczu, a także osoby z obniżoną odpornością lub u których stosuje się leczenie obniżające odporność. Pacjenci obawiają się wystąpienia infekcji w przyszłości. Jednak według najnowszych wytycznych i zaleceń ekspertów stosowanie antybiotyku przy braku objawów infekcji powoduje zwiększenie lekooporności bakterii na antybiotyki i wiąże się z koniecznością stosowania w przyszłości antybiotyków o szerokim spektrum działania, stwarza także ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, np. biegunki poantybiotykowej. Sytuacja zmienia się, gdy pojawiają się objawy sugerujące infekcję dróg moczowych. Objawy zapalenia pęcherza moczowego. Pojemność wypełnionego pęcherza moczowego wynosi około 300-400 ml. Uczucie parcia na mocz pojawia się przy objętości moczu około 250-300 ml– wzrasta wówczas ciśnienie w pęcherzu, następuje skurcz mięśnia wypierającego oraz rozkurcz zwieraczy i mocz wypływa przez cewkę na zewnątrz. Specyficzna budowa błony śluzowej pęcherza (jest ona zbudowana z wielowarstwowego nabłonka przejściowego – urothelialnego) oraz wzajemne przenikanie włókien mięśniowych w warstwach błony mięśniowej sprawiają, że pojemność pęcherza swobodnie dostosowuje się do objętości zalegającego w nim moczu. W stanach chorobowych lub w przypadku wystąpienia przeszkody podpęcherzowej, np. przerostu prostaty, pojemność może wzrosnąć nawet do 2-3 litrów. Przetrzymywanie moczu i jego zaleganie w pęcherzu po wydaleniu jest dobrą pożywką dla bakterii. Pacjenci najczęściej uskarżają się na zwiększoną częstotliwość i konieczność oddania moczu, uczucie pieczenia przy oddawaniu i tuż po, parcie na pęcherz - są to objawy typowe, tak zwane dyzuryczne (dolegliwości związane z zaburzeniami oddawania moczu). Nykturia - oddawanie moczu w nocy, mimowolne oddawanie moczu, a także typowy ból w okolicy nadłonowej - to miejscowe objawy zapalenia pęcherza moczowego. Jeśli pacjent sam nie zgłasza lekarzowi zmian w oddawanym moczu lub ich nie zauważył, lekarz powinien zapytać, czy mocz nie ma nieprzyjemnego zapachu albo zmienionej barwy (najczęściej mocz zmienia barwę na herbacianą wskutek krwinkomoczu, rzadziej na krwistą - przy krwiomoczu). Należy także zwrócić uwagę na „pienienie się” moczu – jest to objaw nieprawidłowego przesączania białka do moczu. Pacjenci powinni być wyczuleni na takie objawy, lekarze zaś powinni pytać o nie i traktować to jako element wywiadu lekarskiego. Wielu pacjentów, zwłaszcza starszych, krępuje się bowiem zgłaszać „wstydliwe problemy” uważając je za normalne w ich wieku, a przecież niejednokrotnie można je wyeliminować stosując odpowiednie leczenie. Oprócz objawów miejscowych, zapaleniu pęcherza moczowego mogą towarzyszyć objawy ogólnoustrojowe - stany podgorączkowe lub gorączkowe z dreszczami, nudności, wymioty, bóle brzucha. W rozpoznawaniu zapalenia pęcherza moczowego podstawowe jest badanie ogólne moczu. Często wygląd moczu (jego zmętnienie) sugeruje stan zapalny i obecność bakterii. Także zasadowy odczyn moczu lub obecność białka w moczu jest objawem niepokojącym. Istotniejsze jest jednak badanie mikroskopowe osadu moczu, w którym stwierdzana jest lekocyturia (>5 krwinek białych w polu widzenia u mężczyzn i >8 u kobiet) lub erytrocyturia (>2-3 krwinki czerwone w polu widzenia). Obecność bakterii w moczu wykazuje badanie bakteriologiczne, czyli posiew moczu. Zaletą posiewu jest też możliwość wykonania antybiogramu określającego wrażliwość lub oporność bakterii na antybiotyki i dobranie odpowiedniego antybiotyku. Wykonywanie posiewu moczu nie zawsze jest konieczne przy pierwszym zapaleniu pęcherza, zwłaszcza u osób nieprzebywających w szpitalu. 75-90% tych infekcji jest wywoływanych przez pałeczkę okrężnicy (E. coli), 10-15% przez gronkowca saprofitycznego (S. saprophyticus), można więc zastosować leczenie empiryczne (tzn. podjąć decyzję na podstawie objawów chorobowych i znajomości najczęściej wywołujących zakażenie drobnoustrojów) lekami pierwszego wyboru. Leczenie i zapobieganie infekcjom. Leczenie i zapobieganie nawrotom infekcji obejmuje metody nieswoiste: stosowanie zasad higieny osobistej, noszenie odpowiedniej bielizny - z naturalnych włókien, rezygnacja z noszenia stringów i obcisłych spodni, przyjmowanie probiotyków, zażywanie leków objawowych: przeciwbólowych, rozkurczowych. Jednak z uwagi na najczęstszą przyczynę - bakterie, podstawą leczenia jest antybiotykoterapia. Istotne jest wypijanie dużych ilości płynów, aby zwiększyć diurezę (wydzielanie moczu) do ponad 2,5 litra - przez częste oddawanie większej ilości moczu mechanicznie wypłukuje się patogeny z dróg moczowych. Korzystne może być przyjmowanie witaminy C w dawce 100 mg dziennie, picie płynów zakwaszających mocz. Nie ma jednak dowodów na to, jaki rodzaj napoju ma działania korzystne. Niewątpliwie należy pić tak dużo płynów, jak to tylko jest możliwe. Uważa się, że sok z żurawin nie tylko zakwasza mocz, ale także zmniejsza przyleganie rzęsek bakterii E. coli do komórek nabłonka. Wyniki obserwacji w ostatnich latach bywają jednak rozbieżne. Wyniki badania 319 kobiet, które pierwszy raz miały infekcję dróg moczowych, opublikowane w 2011 r., nie wykazały, aby picie 240 ml soku z żurawin dwa razy dziennie zmniejszyło ryzyko wystąpienia kolejnej infekcji w ciągu sześciu miesięcy. Także wyniki badania 220 kobiet przyjmujących dwa razy dziennie kapsułki żurawinowe 500 mg wykazały wystąpienie dwa razy więcej przypadków kolejnego zakażenia w ciągu 12 miesięcy niż u kobiet przyjmujących profilaktycznie 480 mg kotrimoksazolu na dobę. W zależności od przebiegu zapalenia pęcherza moczowego, może być ono niepowikłane - najczęstsze u młodych kobiet, u których nie stwierdza się nieprawidłowości anatomicznych lub czynnościowych, lub powikłane - ostre, nawracające lub przewlekłe. Leczenie antybiotykiem ostrego, niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego nie powinno trwać dłużej niż trzy dni. Leczenie nawracających zapaleń (nie mniej niż trzy infekcje w ciągu roku) może być takie, jak leczenie zapaleń ostrych z tym, że lek stosuje się przez siedem dni lub dłużej. Obserwacje wykazują, że 44% infekcji wywołanych przez E. coli nawraca w ciągu roku. Nawracające zapalenie pęcherza moczowego jest jednym z nielicznych schorzeń, w leczeniu których stosuje się profilaktyczną farmakoterapię - lek podaje się trzy razy w tygodniu po wieczornej mikcji (oddaniu moczu), a jeśli objawy wyraźnie wiążą się ze stosunkiem płciowym - tuż po stosunku. Można także zalecić, aby chora sama podjęła decyzję o zażyciu leku (oczywiście zaleconego wcześniej przez lekarza) po wystąpieniu typowych objawów. Takie postępowanie w przypadku kobiet dobrze rozumiejących problemy i współpracujących z lekarzem uważa się za bezpieczne i może ono trwać nawet kilka miesięcy. Podsumowując warto podkreślić, że w większości przypadków ostre zapalenie pęcherza moczowego u kobiet, które stosują zalecane metody, ma dobre rokowanie, nawet jeśli jest ono nawracające, i rzadko prowadzi do powikłań przewlekłych. Nie można bagatelizować zakażeń układu moczowego. Wczesne wykrycie problemów jest niezmiernie ważne, bo pozwala na szybkie rozpoczęcie leczenia i zmniejszenie ryzyka poważnych kłopotów ze zdrowiem. Właściwe leczenie umożliwia uzyskanie trwałego efektu terapeutycznego i zapobiega nawrotom choroby.

Witam bardzo serdecznie! Drodzy państwo,ja powiem tak: Najlepiej gdybyś poszedł zwyczajnie do lekarza,bo my wszyscy tutaj nie jesteśmy jakimiś studentami czy docentami medycyny.I w żadnym wypadku nie zrozum mnie tutaj źle,bo ja Ci chcę doradzić a nie w żadnym wypadku kazać.Jesteśmy tu na forum wielką solidarnością ludzi i myślę że powinniśmy się wzajemnie szanować a nie się na siebie gniewać.

Raczej nie.