Witam. Czytałem wiele podobnych wątków. Jednak zdecydowałem sie sam opisać swój problem.
Nasz związek zaczął sie nietypowo. Po nieudanej miłości pojawiła się Ona na mojej drodze. Nie potrafiłem jej pokochać, gdyż jeszcze nie wyzdrowiałem z poprzedniej nieszczęśliwej miłości. Potraktowałem to jak klin. Odgadła to po moim zachowaniu. Świadoma tego, postanowiła walczyć o mnie. Zamieszkała ze mną, zacząłem się cieszyć, że jest przy mnie. Wszystko sobie mówiliśmy, czuła ból, że nie jestem w stanie tak jej pokochać jak ona mnie. Mijały miesiące, w moim umyśle walka. Być z nią, czy nie? Trudno jest, jeśli marzy się o powrocie do jednej być z inną, choć jest mi przy niej cudownie. Troche czułem sie osaczony, ale nic nie brakowało. Niesamowity seks, wspólne posiłki, wspólne kąpiele i zakupy.
Pewnego dnia postanowiłem zostać sam ze sobą. Poprosiłem, żeby wróciła do siebie. Walczyłem ze sobą. Nie potrafiłem tego nazwać. ONA mnie kocha. A ja? Kurczę.
Wyprowadziła się we łzach. Rozumie i nie narzuca się. Ja odczuwam ulgę.
Mijają dni w samotności. Pisze sms, że w sobotę przyjdzie po resztę rzeczy. Ok.
Kiedy pojawiła się w dzwiach, wiedziałem, że nie wróci. Dopadłem jej dłoni i wtuliłem w swą twarz. ZOSTAŃ. od tej pory było niesamowicie. Odnalazłem swoje miejsce. Ona jest tym wypełnieniem. Za rok urodziła się nam córeczka. Postanowiła, że z wynajmowanego mieszkania będzie lepiej się przeprowadzić do mieszkania jej mamy. Mały pokoik, ale nasz wspólny.
Wyremontowałem, umeblowaliśmy i zajęliśmy się dzieckiem.
Z czasem zaczęło dochodzić do częstrzych sprzeczek. Za często pochłaniam się w pracy, a za rzadko rodzinie.
Wszak nasze plany, to nasze samodzielne mieszkanie. Chc zarobić na lepszą zdolność kredytową. Nie ma wsparcia w dążeniu do własnego lokum. Ja czuję się w tym domu niepewnie. Przy matce, siostrze. Mimo zapewnień, że jestem u siebie. Dużo mówiła, że nie zajmuję się nią, że nie kładę się, że nie przytulam, bo wciąż praca i komputer. Brałem projekty do domu. Moja stacja robocza niestety stała w tym samym pokoju, co nasze łóżko i dziecka.
Coraz częściej krzyczała, że nie ma już sił sama dźwigać związku. Kiedy dziecko miało dwa lata, usłyszałem, żeby się rozstać. Zebym sie wyprowadził. Kocham ją i nie wyobrażam sobie bycia bez niej i córki. Obiecałem poprawę. Codzienność jednak zasklepiła chęć naprawy. Coraz częściej się kłóciliśmy. Dziecko wszystko słyszy. Zaczyna zgrzytać zębami w nocy. Martwimy sie o to, że żyje w stresie. Zyjemy dalej. Pewnego dnia, kiedy w złości na nią nie przychodzę przez kilka dni do domu, myślę, że i ja mam dość. Nie potrafię się określić. Wkurza mnie jej zachowanie. mam ochotę rzucić to. Wystarczą trzy dni i tęsknię. Wracam i rozmawiamy. Słyszę o propozycji psychologa, że powinniśmy się zdecydować na naprawę. Ja- ok. Zyjemy dalej. Znów rutyna. Czasami kino, teatr, miłe urlopy, wspólny czas. Mało jej upragnionego seksu. Mam blokadę. Czasami tylko idę do niej tylko w jednym celu, aby rozładować. Fakt, nigdy nie kończymy za wcześnie. Seks z Nią jest niesamowity. W tych sprawach jest super.
Wynajęliśmy u jej brata piętro w domu jako domek letniskowy, bo poprzedni lokatorzy sie wyprowadzili. Wspólne rodzinne wyjazdy, spacery, jednak mało wspólnych dialogów. Dobry azyl na książkę, tv i grilla.
Pewnego dnia poznajemy kolegę jej brata. Zamieszkał u niego, bo razem pracują. Po rozwodzie chłopak ma dach i kawałek łóżka. Nasze cotygodniowe wyjazdy na "działkę" zmieniły się dla mnie w tragedię. Ona spędzała z nim nasz wspólny czas. Mimo, że w grudniu 2012 postanowiliśmy urozmaicić naszą intymność zabawkami, odbudowaliśmy strefę erotyczną, miało być pięknie. Zachorowała na zapalenie płuc i została u brata w okresie noworocznym. Zauważyłem, że jestem na uboczu. Nie rozmawia ze mną, a częściej z kolegą. On je z nami posiłki, razem pijemy weekendowe drinki. Kiedy idę do kominka, patrząc się w ogień nie jestem świadom, że mogę mieć pod jednym dachem rywala. Podejżenia moje są gaszone uciechą, że jestem zazdrosny. Mija luty, nasze weekendy odczuwam coraz bardziej odepchnięty. W końcu odmawiam wspólnego wyjazdu. Jadą same z babcią. W niedzielę 10 marca, kiedy zobaczyłem, że Córka i moja partnerka sa całe mokre od śniegu, córka z radością oznajmiła, że tarzały sie w śniegu z wujkiem. Odczułem złośc na siebie, żal i tęsknotę do własnej rodziny. To ja powinienem. Zrozumiałem swój błąd. Zapytany przez ukochaną jak spędziłem weekend, odparłem, że tęskniłem. usiadłem obok zachęcony jej gestem. Nie przytuliła się. Zasnęła po chwili bez żadnego sygnału. Obojętnie. Wzburzony jej zachowaniem powiedziałem, że czuję się odstawiony. Wyprowadzam się!, skoro nie chce rozmawiać. Oznajmiła. To się wyprowadź. Koniec.
Po chwili doznałem szoku. Lekką ręką powiedziała.
Kamień z serca jej spadł. Od kilku lat robiła to dla dziecka. Dziwne, bo jak poprzednio wyprowadziłem sie na kilka dni, to wyznała, że chciała już po mnie jechać.
że tęskniła. Jeszcze miesiąc temu w sms słowo "kocham". Oszukiwała?
w nocy z czwartku 7 marca na 8 jeszcze super kochanie, w piątek wyjeżdzają do brata na "działkę" a w niedzielę, kiedy odczułem odrzucenie chcąc zawalczyć o nas dostałem taki cios. Nie pomogło nic. Od poniedziałku już nie spałem tam. Od środy zabrałem dziecko chore po przemoczeniu do swojej siostry na tydzień na urlop. Po powrocie w piątek zabrała na "działkę" do niedzieli. Podczas ich nieobecności miałem zabrać wszystkie swoje rzeczy. Podczas pobytu z córką zrozumiałem swój błąd. Zaniedbywałem rodzinę. Kocham swoją partnerkę i córkę. Idę na terapię do psychologa. Nie chcę sie poddać. Przedwczoraj zostawiłem wielki bukiet róż pod jej drzwiami z kartką, że tyle razy ucałuję jej oczy, ile wylała łez. Wczoraj podczas pobytu u córeczki, zamknęła się w sąsiednim pokoju z siostrą. Ja miałem czas tylko dla dziecka. Jak jej siostra wyszła, to tylko usłyszałem, że jest osaczona przeze mnie, a za te pieniądze na kwiaty, to dla dziecka bym coś kupił. Nie mam słów. Wiem, że nie powinienem poruszać z nią tego tematu, ale powiedziałem krótko. Otworzyła mi oczy. Chcę to naprawić.
-Daj mi oddech. Osaczasz mnie. Bądź dobrym ojcem i zajmij się sobą. Nie.
