aneta8

Moja córka jak była mała (około 1 roku ) potrafiła 2,3 godziny sama się bawić w łóżeczku. Nie potrzebowała nikogo, tylko ona i zabawki. Lubiła rytuały, lubiła się powtarzać w różnych sytuacjach. Obecnie uczy się jako tako, ale pięknie rysuje, szybko uczy się tekstów na pamięć, od zawsze bardzo dobrze pisze dyktanda,wypracowania. Przedmioty ścisłe, niestety koszmar. Nie jest zdiagnozowana, że może mieć Aspergera,ale zaczynam poważnie o tym myśleć.

Mam pytanie co mam robić ze swoją córką. Od zawsze przejawiała dziwne zachowania ( od najmłodszych lat ). Chodziłam do psychologów na badania, robione miała EEG, tomografie głowy, byłam u psychiatry dziecięcego, a diagnozy konkretnej nie ma. Córka chodzi teraz do Gimnazjum, nie ma koleżanek, nikt ją nie odwiedza, ponieważ jest inna w stosunku do innych osób, jest odrzucona. Nie wiadomo z jakiego powodu smieje się w domu, w szkole na lekcji, nie umie powiedzieć dlaczego to robi, ale nie może sie powstrzymać. Nauczyciele zwracają uwagę, aby coś z tym zrobić. Syczy na lekcji jak wąz, szczeka, nigdy nie patrzy w oczy rozmówcy. Była badana, ma normę umysłową, w szkole jako tako sobie radzi. Nie ma swojego zdania, zawsze pyta i dostosowuje się do zdania innych. Dziwnych zachowań ma jeszcze wiele. Jestem terapeutą dzieci z niepełnosprawnościa umysłowa, kiedyś jeszcze jakoś ją ćwiczyłam, dużo osiągnęłam pracując z nią, ale pomału moja wiedza się kończy, nie wiem co dalej robić. Proszę o jakąś dobrą radę, myśl.