Witam,mam taki problem,mam 24 lata,dotyczy on odchudzania w sumie odchudzam się od 16 roku życia.do okresu dojrzewania czyli do ok.15 roku życia byłam bardzo szczupła,a potem gwałtownie przytyłam ważyłam70 kg,przy wzroście 1,66,jak miałam 18 lat schudłam do 60 kg,potem zaszłam w ciąże,przytyłam tylko ok.9kg,po ciąży znowu ważyłam 60 kg,potem znowu przytyłam odchudzałam sie,i po paru miesiącach shudłam do 55 kg,po paru miesiacach znowu przytyłam,ważyłam 65 kg,potem znowu przytyłam do 70 kg,od stycznia tego roku sie odchudzam ważyłam 73 kg,teraz waże 64kg,oczywiście nadal sie odchudzam,kiedyś moim celem,idealną,wymarzoną wagą było 50kg,teraz chce ważyć 48kg,cały problem tkwi w tym że niby chudne,mieszcze się w ubrania w które wcześniej nie mogłam sie zmieścić,to uwazam ze nie schudlam,ze poprostu zle ubieralam, ubrania ze na mnie nie pasowały ,ale ja w lustrze widze wielkiego grubasa,nie wiem czy kiedykolwiek waga mnie zadowoli,ja poprostu tego nie widze,potrafie też kilka razy w tygodniu wymiotować,jak zjadłam cos czego nie powinnam,ćwicze codziennie,ogólnie uwazam ze jestem jedna z najgrubszych osob jakie widze na ulicy,u mnie w domu nie akceptuje sie grubych osob,cały czas słysze od mojego taty(mieszkam z rodzicami)jaka gruba jestem,jaki mam wielki tyłek,i wogóle ze jestem nikim,ze jestem beznadziejna,od tylu lat to slysze ze nie zwracam na to takiej uwagi jak kiedys,ale boli i tak.Czasami jak mam wolne w pracy potrafie całymi dniami oglądac filmy o anoreksji i bulimii,i mysle czemu ja nie moge byc jak one,bardziej jak anorektyczki,miewam czasami mysli samobojcze,ale nigdy teo nie zrobie ze wzgledu na dziecko,ale codziennie mysle o tym jakie to moje zycie jest maksymalnie beeznadzoejne,i jak tylko moge to nie wychodze z domu.nie wiem w sumie czy mam jakis problem,bo dla mnie jestem zwyczajna dziewczyna,dlatego zwracam sie o porade eksperta,z gory dziekuje za odpowiedz.
