Bonaa

Napisałam bo... już sama nie wiem co mam myśleć. Może znajdzie się ktoś obiektywny. Jestem po ślubie od sierpnia 2021 z mężem znamy się od 7 lat. Ogólnie czuję się nieszczęśliwa, niedoceniana i same negatywne odczucia przychodzą mi do głowy. Mój mąż jest jedynakiem, czasami mam wrażenie, że egoistą patrzącym na siebie i swoją matkę. Jeśli chodzi o ich relacje mam już dosyć... teściowa nie serwuje nam obiadków, czego nie wymagam, a to jest jednak bardziej "popularne", tylko to ja jestem "jadłodajnią" z możliwością jedzenia na wynos. Denerwuje mnie to, bo ile można... na pytanie męża, czy znajdzie się misunia zupy dla mojej mamy, aż mną telepie. Proszę nie zrozumcie mnie źle, ale nie ma dnia, żeby jej nie było! A ma dopiero 57 lat! Po prostu mnie to męczy, o czym nie mogę porozmawiać z mężem, bo nawet jak próbowałam delikatnie, to on się obrusza. Nawet teraz będziemy mieć naszą pierwszą rocznicę ślubu, to proszę zgdanijcie kto z Nami jedzie... mam wrażenie, że ja jestem nie wiem do czego. Jak jestem potrzebna, to jestem dobra, a jak ja oczekuje od chociażby męża jakiegoś zainteresowania, to wmawia mi, że zachowuje się jak dziecko, któremu należy poświęcać uwagę. Ponadto okazało się, że mój mąż jest bezpłodny, uważam, że tym bardziej powinien się o mnie starać, być dla Nas, a ona ma to gdzieś, jego samopoczucie jest najważniejsze. Jestem wewnętrznie rozdarta i uważam, że to ja się bardziej staram wypełniając wszystkie moje obowiązki jako żony, troszcze się o niego, dbam o jedzenie, zwłaszcza, że to normalne... A mój mąż dla mnie jest zmęczony, a do swojej matki pojedzie wysprząta mieszkanie, zapyta, czy coś jadła... nie jestem zazdrosna, ale czuję się jak piąte koło u wozu. Proszę doradźcie mi co robić, czy to ja jestem jakaś nienormalna i wymyślam?! Nawet teraz usłyszałam, żebym wyszła z pokoju, bo pomyśli, że siedząc sama mam coś z głową..