Witajcie, nie wiem jak swój problem złożyć w całość, więc proszę o wyrozumiałość i próbę zrozumienia.
Dyskomfort jaki odczuwam wychodząc w miejsce publiczne jest niewyobrażalne, jak ktoś się spojrzy na mnie. Nienawidzę być w miejscu publicznym, dlatego kupiłem samochód, bo nie potrafię jeździć komunikacją miejską, ale! Tylko jeśli jestem sam. Jeśli jestem z kimś to się uspokajam i nie zwracam uwagi na otoczenie.
Wiem mniej więcej dlaczego tak jest, mój rozum podpowiedział mi to po ponad 5 latach. Byłem dręczony, gnębiony, zwyzywany, bity prawie codziennie przez ok. 2 lata między podstawówką a gimnazjum przez grupę małolatów, ale dlaczego się im nie postawiłem myślicie? Grupka miała wielu starszych znajomych, którzy za każdy pretekst też lubili dać w mord*. Mieszkali na tym samym podwórku co ja, a ja bałem się wyjść z psem bo by mnie zobaczyli, a kiedy wracałem do domu od kolegi, bo odważyłem się wyjść, to wchodząc na moją ulicę modliłem się do Boga żeby ich tam nie było.. czasem byli, czasem nie.
Po gimnazjum wyjechałem za granicę, wróciłem po 2 latach, czasem ich spotykałem, ale oprócz wyzwisk nic nie robili. Sytuacja uspokoiła się po kolejnych 2 latach, a ja obecnie nie potrafię wyjść sam z domu, a jak to robię, bo muszę to walczę sam ze sobą czy warto. Sprawy w sklepach czy inne załatwiam przy okazji spotykając się z kimś ze znajomych.
Jeśli ktoś dotrwał do końca, to ja bym jedynie prosił o informacje czy coś lub ktoś byłby w stanie mi pomóc, czy jakiś psycholog w żywej rozmowie byłby w stanie mi pomóc, bądź inna osoba, nie wiem.. późno się obudziłem.
