nicolaska37

Witam,mam 37 lat i całe zycie martwie sie o rodziców.Od 16 r.z.pomagam im jak mogę finansowo,równiez psychicznie ponieważ juz dawno mieli ze soba problemy a ja je tylko załogadzam..przynajmniej starałam się i jakos było=od ponnad 10 lat pracuje zagranicą=pomoc finansowa zawsze!wakacje i nie tylko u mnie..tzn.nas jestem meżatką.Niestety,nie moge na nich liczyć-choc by w kwestii porozmawiania szczerze:(..bo,jak kasy nie ma to nic nie ma...Zbliżaja sie Święta a oni obrażeni o bzdury...nie odzywaja się do nas:(...DODAM,ZE KOCHAM ICH BARDZO,MIMO WSZYSTKO...ale tak dłużej już nie wyrobie...najlepiej przespała bym ten świąteczny czas i obudziła w nowym,może lepszym roku..albo wogóle...:(