Roniiiii

Mam wyrzuty sumienia mogłam może lepiej tego nie mówić.

Nie dawno pisałam o tym że ktoś mi wziął pieniadze ze skarbonki okazało się ze to tata mama zrobiła mu awanturę i teraz boje się że mnie znienawidzi za to że to powiedziałam co mam zrobić?

Od pewnego czasu zbierałam pieniądze do skarbonki. Niedawno patrzyłam jeszcze do niej i wszystkie pieniądze w niej były. Niestety dzisiaj jak zaglądałam do niej okazało się że zostały mi same grosiki, a papierowe pieniądze wszystkie zniknęły. Jest mi strasznie przykro bo zbierałam te pieniądze, ponieważ chciałam w końcu spełnić swoje marzenia i one były mi do tego bardzo potrzebne, niestety ktoś z domowników wziął sobie je i teraz nie wiem co mam zrobić czy mam się upomnieć czy nie bo wiem że jesli to zrobię to wyniknie z tego afera której ja chciałabym uniknąć, z drugiej strony te pieniądze były mi potrzebne, dodam tylko że to było ciężko zaoszczędzone kilkaset złotych proszę może mi ktoś doradzić co powinnam zrobić?

Witam, od pewnego czasu nic mi się nie chce cały czas jestem przygnębiona albo wkurzona boje się, że jest to nawrócenie depresji od dłuższego czasu czułam się naprawdę dobrze a teraz znów chyba zaczyna się to samo, a ja nie chcę przechodzić przez to znowu co mam zrobić.

Nie wydaje mi się aczkolwiek jeśli chcesz być na 100% pewna to zrób test ciążowy

Jeżeli chodzi o modę to umiem się w niej odnaleźć oraz wiem również jak wygląda mieszkanie w Londynie jaki jest drogi głównie chodziło mi o moje wyobrażenia czy to dobrze że sobie tak wyobrażam ja sama i co najciekawsze że mi to nie przeszkadza zdaje sobie sprawę z tego że ludzi w moim wieku chcą mieć jakieś kontakty z przyjaciółmi a ja jestem zupełnie inna tak jak napisałam wyobrażam siebie w moim mieszkaniu samą pogrążoną w swoich myślach i sprawia mi to przyjemność a chyba nie powinno mi sprawiać przyjemność że w cały czas będę sama jak palec bez żadnej osoby ?

Cześć, Nazywam się Weronika i mam 18 lat. Jestem osobą bardzo nie śmiałą chciałam napisać o swoim problemie tutaj gdyż w życiu realnym jestem sama i nie mam nikogo komu mogła bym się wyżalić. Wiec tak moim problem jest to że jestem samotna nie mam nikogo w nikim oparcia z rodzicami i tak nigdy nie rozmawiałam o uczuciach jakoś nie potrafię nawet nie umiem powiedzieć prostego kocham was jestem pewna że ostatnio jak to mówiłam miałam może 2 latka. Nie mam żadnych znajomych co prawda w szkole mam grupę dziewczyn z którymi się trzymam ale to tylko w szkole ludzie w moim wieku chodzą na imprezy na spotkania bawią się a ja siedzę tylko w domu. Nawet moja cała rodzina cały czas mówi mi że powinnam gdzieś wyjść zabawić się a nie tylko w domu siedzieć nawet żartują że ja chyba nie jestem córką moich rodziców ponieważ oni jak byli w moim wieku to chodzili na zabawy a ja jeszcze nigdy na żadnej nie byłam. Pamiętam że już od małego jak zaczęłam naukę to zawsze uważałam ze nikt mnie nie lubi. Całą szkołę podstawową i gimnazjum moje "koleżanki" udawały że się ze mną przyjaźnią a tak naprawdę za plecami mnie obgadywały. Teraz w szkole średniej nic się nie zmieniło nadal niby mam jakieś tam koleżanki ale tylko tak jak pisałam tylko w szkole. Jeżeli chodzi o moje zdanie to mi to nie przeszkadza uwielbiam siedzieć sama w swoim towarzystwie w tedy dużo myślę mam ogromną wyobraźnię żyje w swoim własnym świecie i nikt mi go nie odbierze głównie moim problem jeżeli chodzi o znajomych jest presja ze strony rodziny oni nie mogą zrozumieć że mi to nie przeszkadza że siedzę sama. Oczywiście nieraz mam dołka że jestem samotna ale jak sobie przypomne że przecież nikt i tak mnie nie lubi że ludzie są kłamliwi i tylko krzywdzą innych to od razu mi przechodzi. Miałam koleżankę/przyjaciółkęv(nie wiem jak mam nazwać tą relacje miedzy nami) nazywała się Oliwia spedzałyśmy praktycznie każdy dzień ze sobą jako dzieci ona przychodziła do mnie i bawiłyśmy się razem z innymi dziećmi z podwórka dodam że mieszkamy blisko siebie nawet później w gimnazjum wszystkie projekty prezentacje robiłyśmy razem, teraz już nie spędzamy czasu gdyż ona jest w innej szkole niż ja ale niedawno miała 18 i mnie nawet nie zaprosiła co nadal mieszkamy praktycznie obok siebie zabolało mnie to ponieważ byłam pewna że ona mnie zaprosi i ja ją również no ale trudno wytłumaczyłam sobie to tak że zaoszczędziłam sobie pieniędzy na prezencie dla niej. Moim największym marzeniem jest aby od razu po szkole wyjechać do UK i zamieszkać tam oraz udać się na studia związane z modą. Nie raz sobie wyobrażałam że mieszkam w Londynie mam swoje mieszkanie w którym siedzę sama bez żadnych osób które mówią mi co mam robić a co nie. Cała rodzina się ze mnie śmieje że nie żyje realnie tylko myślę jak dziecko kilka razy się nawet z mamą o to pokłóciłam powiedziała mi że nie może patrzeć na to jak inni w moim wieku chcą coś osiągnąć a ja cały czas jak dziecko myślę o "Anglii" oczywiście boli mnie to bo przecież niczym to marzenie nie różni się od marzenia mojej koleżanki która chce zostać lekarzem. Teraz w swoim życiu czuję się jak więzień taj jakby mnie ktoś zmuszał do tego życia nie raz myślałam jak bym to chciała zniknąć z tego świata. Napisałam tu ponieważ nie wiem co mam zrobić mówię sobie że jeszcze tylko lekko ponad rok i będę wolna wyjade do UK ale boję się że nigdy to nie nastąpi i nadal będę "uwięziona" tak jak teraz. Proszę aby mi ktoś doradził ponieważ sama gubie się we wszystkim i nie wiem jak sobie z tym poradzić i co zrobić aby moje marzenia się spełniły?

Zrobiłam sobie badania i wyszło mi w morfoligii że mam 10,4 leukocytów a dopuszczalnych jest 10,0 a płytek krwii mam 130 a najmniej dopuszczalnych jest 180 wszystko inne mam dobrze co to może oznaczać?

Zapytaj się czy pójdzie z toba do kina albo na spacer do parku nie wylatuj odrazu z tym że napiszesz jej że Ci się podoba musisz najpierw się z nią spotkać i dopiero na tym spotkaniu jej to powiesz.

Mam 17 lat i nigdy nie miałam żadnego przyjaciela czy przyjaciółki. Zawsze jak ktoś ze mną rozmawiał to tylko z przymusu lub tylko po to abym mu w czymś pomogła a jak proponowałam im abyśmy gdzieś wyszli to zbywali mnie mówiąc że nie mają czasu. Całe wakacje przesiedziałam w domu z nikim też nie pisałam nawet moje "przyjaciółki" z klasy nie zadzwoniły ani nie napisały SMS z treścią "jak Ci mijają wakacje". Nawet moja rodzina śmieje się ze mnie że pewni zostanę zakonnicą gdyż jak mówią żebym wyszła na imprezę zabawiła się to mówię że nie każdy lubi imprezy oni dobrze wiedzą że nie mam z kim a jednak cały czas mi dogryzają przestali dopiero jak nie wytrzymałam i na grillu gdzie była cała rodzina się rozpłakałam. Kiedyś jeszcze mogłam porozmawiać z moją kuzynką która jest o kilka lat młodsza to do niej wtedy pisałam i nie czułam się jeszcze takim odludkiem lecz w końcu ona sobie znalazła jakiegoś chłopaka i teraz się już w ogóle nie da z nią porozmawiać plus dochodzą do tego żarty całej rodziny że "chłopak który spełniał by wszystkie moje wymagania jeszcze się nie urodził". Wolny czas którego mam dość sporo poświęcam na planach i marzeniach o przyszłości lecz jak każdy człowiek potrzebuję się wygadać i idę do rodziców opowiedzieć co chcę robić w przyszłości gdzie chcę wyjechać lecz wtedy słyszę znaną mi na pamięć głupią regułę "o czym ty myślisz zejdź na ziemię życie to nie bajka" może moi rodzice mają racje ale przez to myślę że jestem głupia bezwartościowa i na pewno tego nie osiągnę. Chciałabym jak każdy mieć przyjaciela który mógł by mnie wspierać a ja jego.

Strasznie mnie piecze i boli w okolicach intymnych oraz wydziela sie żółta wydzielina plus do tego caly czas muszę chodzić do toalety gdyż ciągle mam wrażenie że muszę oddać mocz lecz jak juz jestem to tylko troszeczke a przy tym jest wielki ból pomocy co to może byc?

Cześć mam problem od kilku miesięcy jestem strasznie przygnębiona mam dość już po woli i nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam. Jeszcze niecały rok temu byłam pełnią życia a teraz najlepiej siedziała bym w domu w swoim pokoju. Do szkoły jak idę to z wielkimi trudnościami budzę się wcześnie rano z ogromnym bólem brzucha i mdłościami jestem strasznie szczęśliwa jak mamy kilka dni wolnego ale jak się ono kończy to przeważnie idę na wagary ponieważ nie jestem jeszcze gotowa aby wrócić do szkoły natomiast gdy wracam po lekcjach odrazu przebieram się w coś innego bo nie chce mieć nic na sobie w domu co miałam w szkole tak samo mam z muzyką gdy ide do szkoły mam kilka piosenek które słucham innych nie puszczam gdyż uważam że są one zbyt wyjątkowe dla mnie żebym ich słuchała idąc do szkoły. Jeśli chodzi o naukę to mam tak że przed nauką mówię sobie poucze sie ale gdy zasiadam nad książkami to ucze sie ale nawet nie wiem co od kilku tygodni chodze strasznie zmeczona i najlepiej bym spała chodź nigdy nie zdarzało mi sie spać przez dzień gdy patrze na znajomych to uważam że jestem jakimś wyrzutkiem mam wrażenie że osoby ze mna rozmawiają z litości i tak naprawdę mnie nikt nie lubi a do tego dochodzi jeszcze myśl która cały czas mówi mi że jestem totalnym nieudacznikiem i nic w życiu nie osiągnę mam wrażenie że jeszcze chwila i sie kompletnie za łamię nie wiem jak długo to wytrzymam proszę o pomoc czy tylko ja jestem tak dziwna?

Hej nie mam z kim porozmawiać więc pomyślałam że tu się wyżalę. Jestem w 1 klasie LO na profilu humanistycznym. Zastanawiam sie juz od miesiąca czy przenieść się do technikum obsugi turystycznej. Boję się że sobię nie poradzę cały czas sobię myślę że po co ja taki "matoł" wybierałam się do szkoły z wysokim poziomem. Z drugiej strony jestem w tym LO sama nie mam nikogo z gomnazuj a osoby z mojej klasy poszły grupkami i czuję się samotna podchodzę do nich i próbuję rozmawoać albo sie coś zapytać ale oni odpowiedzą mi coś i później znów rozmawiają z osobami z któtrymi soę znają boję się że tak już będzie do końca szkoły. Ale gdy znów przeniosę się do twchnikum to boje się że też mnie niezaakceptują fakt faktem już minoł miesiąc i oni sie już trochę poznali. Pomocy doradźcie mi :( :)