Lek. dent. Janusz Serwiński

Możliwości są dwie- uzupełnienie zęba z użyciem implantu albo wykonanie mostu. Każda z metod ma swoje wady i zalety. Zastosowanie mostu jest koncepcją bardzo starą. Wykonanie mostu jest metodą bardzo szybką i metodą tańszą niż implantoprotetyka. Mosty protetyczne zaliczane są do stałych uzupełnień protetycznych, mających na celu zaopatrzenie luki bądź luk w łuku zębowym. Typowy most protetyczny składa się z koron protetycznych osadzonych na zębach filarowych (bądź implantach) połączonych z przęsłem lub przęsłami (zębami sztucznymi) zastępującymi brakujące zęby. Do wykonania mostu protetycznego konieczne jest oszlifowanie zębów filarowych, na których zostanie on osadzony (zacementowany). Zabieg jest zupełnie bezbolesny, wykonywany w znieczuleniu miejscowym. Leczenie implantologiczne polega na uzupełnieniu braków zębowych za pomocą prac protetycznych osadzonych na implantach (wszczepach) wprowadzonych w kość pacjenta (szczękę lub żuchwę) w miejscu utraconych zębów. Implant jest odpowiednikiem korzenia zęba i stanowi filar dla odbudowy protetycznej. Przed zabiegiem wszczepienia implantu należy wykonać badanie TK (tomografia komputerowa) danej okolicy w celu dokładniejszego i bezpieczniejszego dla pacjenta przeprowadzenia zabiegu. Wszczepienie implantu (część chirurgiczna polega na przygotowaniu łoża pod implant w kości wyrostka zębodołowego pacjenta oraz wprowadzeniu implantu. Precyzyjne wykonanie zabiegu zapewnia praca w powiększeniu oraz doskonały mikromotor implantologiczny NSK Surgic XT. Po wszczepieniu następuje etap wgajania implantu co wzmacnia jego stabilizację i powoduje nieodwracalne połączenie z organizmem pacjenta. Proces ten nazywa się osteointegracją. Implanty wykonane są z tytanu. Jest to materiał całkowicie biozgodny, a co za tym idzie organizm uznaje go za swoją integralną część . Współczynnik powodzenia w przyjęciu implantu wynosi aż 97%.

Leczenie chirurgiczne recesji podejmuje się w przypadku stwierdzenia wrodzonego, cienkiego biotypu dziąsła oraz przy zębach z zaawansowaną chorobą przyzębia u pacjentów, gdzie zabiegi profilaktycznie nie przyniosły pożądanych rezultatów. Metoda chirurgiczna dobierana jest w zależności od stopnia zaawansowania choroby, warunków anatomicznych oraz ilości zębów objętych schorzeniem. Wyróżnia się zabiegi: - dokoronowego przesunięcia płata dziąsłowego, - bocznego przesunięcia płata dziąsłowego, - przeszczepu tkanki łącznej z podniebienia, - przeszczepu dziąsła z podniebienia, - wszczepienia błon resorbowalnych, - połączenia kilku wybranych technik. Przeszczepy tkanki łącznej stosuje się ponadto profilaktycznie w przypadku rozpoznania cienkiego biotypu i postępowania recesji przy wielu zębach. Bezpośrednio przed zabiegami chirurgicznymi wskazane jest przeprowadzenie profesjonalnego oczyszczania wszystkich zębów w celu zredukowania ilości bakterii w jamie ustnej. Umożliwia to prawidłowe i szybsze wygojenie dziąseł po zabiegu. Zabiegi wykonywane są w znieczuleniu miejscowym. Stosowane są techniki i narzędzia mikrochirurgiczne pozwalające na atraumatyczne postępowanie z delikatnymi tkankami przyzębia.

Ciemniejący martwy ząb jest powikłaniem po leczeniu kanałowym (endodontycznym). Ciemnienie i przebarwienia zębów martwych ma swoje przyczyny wewnątrz zęba. Do przyczyn ciemnienia zębów martwych zaliczamy: krwawienie wewnętrzne miazgi po jej urazie; środki używane do leczenia kanałowego mogą powodować odbarwianie się zęba , niecałkowite usunięcie martwej miazgi z korony zęba. Martwy ząb może zmienić kolor na szary, czarny, żółty, brązowy, różowy, a nawet czerwony. Wybielanie zęba leczonego endodontycznie musi być wykonane wewnętrznie. Zewnętrzne wybielanie, takie jak w przypadku żywych zębów, nie przyniesie porządnych rezultatatów, ponieważ zewnętrznie wybielane jest tylko szkliwo. W przypadku zęba martwego przebarwiona jest zębina. Zabieg likwidowania przebarwień zęba martwego polega na zaaplikowaniu substancji wybielającej do wnętrza zęba. Jeśli zaistnieje taka konieczność, ząb należy ponownie wyleczyć kanałowo. Po szczelnym wypełnieniu kanałów do komory zęba aplikuje się materiał wybielający i zamyka się ją materiałem tymczasowym. Zabieg wybielania należy powtarzać co kilka dni, aż do osiągnięcia zadowalających wyników. Zakończeniem procedury jest założenie szklanego wypełnienia ostatecznego (plomby).

Tradycyjna metoda leczenia kanałowego w niektórych przypadkach może nie być tak dokładna jak leczenie pod mikroskopem. System kanałowy zęba może posiadać dodatkowe kanały i rozwidlenia niewidoczne gołym okiem. Pominięcie ich po przy oczyszczaniu może powodować nawrót zapalenia a nawet zapalenie tkanek otaczających ząb. Poza tym, zęby mają zróżnicowaną budowę anatomiczną, często posiadają zakrzywione bądź zarośnięte kanały, których nie da się opracować w tradycyjny sposób. Takie zęby do niedawna często kwalifikowały się do usunięcia. Leczenie kanałowe pod mikroskopem jest to bardzo dokładne leczenie w dużym powiększeniu (do 25 razy) dzięki czemu widoczne są wszystkie zakamarki systemu kanałowego zęba. Stosowanie mikroskopu znacznie zwiększa skuteczność leczenia, a często ratuje zęby, które nadawały się jedynie do usunięcia. Do leczenia pod mikroskopem używa się nowoczesnych, bardzo wytrzymałych narzędzi, systemów ultradźwiękowych oraz mikronośników endodontycznych. Mimo pozornie wyższych kosztów leczenia jest to tańsze rozwiązanie niż usunięcie zęba i wstawienie implantu czy innego uzupełniacza protetycznego.