MKołowiecka

Ją wierzę, że będzie dobrze. Kiedyś musi. W końcu jeśli już zdecydujesz się na odebranie sobie życia to ostatnie chwile będą wspaniałe, powinny być. Błogość, spokój, świadomość, że już nie będziesz musiał się więcej męczyć. Czekanie może zmęczyć, więc czy śmierć nie jest najlepszym wyjściem? Taka kusząca, bo nie wiesz co będzie po niej. Jednak życie to czekanie- na dorosłość, pracę, miłość, ślub, narodziny dziecka, więc czekamy wiecznie aż do śmierci. Nie jest to takie złe. Życie jest ciężkie, ale ciekawe i wciąż zmieniające.

Witam, mam pytanie do psychologa. Mam 14 lat i od 1,5 roku zmagam się z tym problemem. W mojej głowie dzieje się coś czego nie rozumiem. Załamania, zbyt nagłe reakcje często negatywne, myśli samobójcze, krzywdzenie się żyletką to codzienność. Chociaż są pozytywne chwilę to nie mogę uciec od uczucie przygnębienia i dezorientacji. Wiem, że potrzebuję pomocy, bo nawet jeśli nie jestem na nic chora to tak dłużej nie dam rady. Rozmowy z rodzicami były dwie, pełne krzyków, płaczu i przekonania że w tym wieku i mojej sytuacji nie mogę mieć takich problemów. Nie wiem jak mogłabym sobie pomóc, bo psycholog samej mnie nie przyjmie, a ze szkolnym wolałabym nie rozmawiać. Mam wrażenie, że gdyby nie moja ukochana 3 letnia siostra nic by mnie tu nie trzymało, ale nie chce zostawiać jej samej ani skazywać na życie u boku takiej osoby jaką obecnie jestem. Proszę o doradzenie co mogłabym zrobić. Mam problem z określeniem dokładniej tego co czuje i myślę, więc nie zawarłam tu wszystkiego z czym mam problem. Nie wiem nawet czy dobrze opisałam to wszystko, ale i tak chodzi głównie o znalezienie sposobu w jaki mogłabym się tego dowiedzieć i poradzić sobie. Chyba. Dziękuję z góry za odpowiedź.

Dziękuję za odpowiedź. Mam trzynaście lat, a trwa to od trzech tygodni. Niestety powiedziałam rodzicom o tym, najpierw rozmawiali ze mną przez długi czas, ale z tej rozmowy nic nie winikło. Nie zamierzają umówić mnie do specjalisty mimo iż ich o to prosiłam. Wymagają odemnie zachowywania się "normalnie" jednak ją nie potrafię. Nie wiem już co powinna zrobić. Jeśli ktoś wie to proszę o poradę.

Witam. Od jakiegoś czasu mam następujące objawy: znużenie, smutek, brak chęci do życia, uczucie rutyny i braku wolności, myśli samobójcze, brak apetytu(nie bywam głodna), bóle głowy(czasem nawet nie mogę odczytać zdań), zmęczenie i brak chęci, niechęć do rozmowy z bliskimi, podenerwowanie, niewyobrażam sobie przyszłości. Wiem, że takie objawy mogą wskazywać na depresję. Boję się powiedzieć o tym rodzicom. Bardzo proszę o poradę specjalisty. Dziękuję.