kurolap

Stan ten trwa już bardzo długo. Pamiętam że takim kryzysowym punktem był początek technikum, gdzie jako jedyna osoba mieszkająca na wsi spotkałem się z totalną nie akceptacją, pogardą. byłem odrzucony z grupy bardzo długo zajęło mi zaaklimatyzowanie się, ale tamte wydarzenia spowodowały że zamknąłem się w sobie. już nie chciałem imprezować, bawić się poznawać ludzi itd. teraz ten stan strasznie mi nie odpowiada ponieważ chcę żyć normalnie... koledzy już się żenią zakładają własne biznesy a ja tkwię w punkcie wyjścia.

Dodam że tak na prawdę nie jestem życiowym fajtłapą.. potrafię żyć samodzielnie, mam pasję naprawiam motocykle, posiadam znajomych buduję domy... i mam wiele planów. Jednak ślad który ofiarowali mi rodzice nadal we mnie siedzi i nie mogę go zwalczyć

tylko co można zrobić w tym temacie. ok mamy stwierdzenie "trenuj pewność siebie" czyli co przez to rozumieć? zagadywanie do przypadkowych osób która godzina? hmm to nie tak łatwo. Jak uwierzyć w siebie skoro przez całe życie byłem stawiany w świetle nieudacznika? z czasem zacząłem postępować w taki sposób że rzucałem swój np dobry docykany plan, ale wiedziałem że ktoś to podważy i z marszu zgadzałem się na plan kogoś innego. nie mogę cofnąć mojego sposobu wychowania po prostu mam złe wzorce w głowie. jak z tym walczyć?

Witam. Ten temat dotyczy bardzo wielu osób, jednak postanowiłem opowiedzieć też o sobie. Więc sednem sprawy jest totalny brak chęci do działania, odczucie samotności, nierozumienie otoczenia, brak jakiejkolwiek motywacji, wszystko co było wydaje się szare a co będzie nieciekawe.. praca nie cieszy, pesymizm itp. Taki stan jest destrukcyjny po całości. Zacząłem się interesować tematem. na początku zacząłem brać suplementy diety poprawiające nastrój. efekt pozytywny odczułem jedynie przez tydzień (ale był ).zamierzam zmienić preparat i spróbować raz jeszcze. Jednak ostatnio pomyślałem nieco inaczej bo może z moim zdrowiem jest wszystko w porządku, poskładałem wiele faktów w jedną całość i istnieje możliwość że problem leży z innej strony. Jak byłem mały wychowywałem się bez ojca, ponieważ nigdy go nie było. nie miałem żadnego wsparcia z męskiej strony, później rodzina była w komplecie, ale znów nie miałem u ojca żadnego wsparcia kiedy dorastałem... bo był problem alkoholizmu. a kiedy lata szkolne minęły i trzeba było zacząć deptać własne ścieżki, to zaobserwowałem jeszcze coś innego. otóż cokolwiek zrobiłem to było mi wmawiane że to jest źle i trzeba to zrobić inaczej. każdy pomysł... zły... trzeba inaczej... wszystko co zrobiłem było na NIE. i zastanawiam się czy tutaj nie leży problem... przykład. nie podejdę do kobiety bo na pewno mi nie wyjdzie, nie pokieruję żadną robotą, bo zrobię źle, nie pogadam z innymi, bo nie mam o czym i tak w nieskończoność. Dodam że kiedy miałem pewne zastrzyki pozytywnej energii to potrafiłem góry przenosić, myśleć za trzech, przodować w ekipie i czarować płeć piękną. Jednak teraz wydaje mi się jak by to wszystko jest nie dla mnie i nie wiem jak takim być. Błagam pomóżcie bo bliżej mi do samobójstwa jak do szczęśliwego życia. jak sądzicie? zdrowie czy psychologia?