Znajdź zawartość

Hej :-) Jestesmy juz po pierwszej wizycie na Koszykowej :-) Jestem zadowolona bo maja tam fajne podejscie do ludzi ;-) Synka wziela ze soba pani psycholog a mnie i meza zabrala na wywiad pani psychiatra. Pani psychiatra byla baaaardzo zdziwiona ze inny zespol specjalistow po 4 wizytach z malym dzieckiem wydal diagnoze ZA. Powiedziala ze na to potrzeba wiecej spotkan bo granica u tak mlodych pacjentow jest bardzo cienka. Dodala ze nie wyklucza ZA ale powiedziala ze to moga byc tez inne schorzenia. Podpowiedziala zeby zrobic mu badania na nietolerancje glutenu, glukozy i kazeiny, zeby sprawdzic czy nie ma drozdzakow i takie tam. Pani psycholog po "zabawie" z moim dzieciatkiem stwierdzila ze duzo wskazuje na ZA ale ze jest wysokofunkcjonujacy. Ale to dopiero pierwsza wizyta i na kolejnych bedzie mial robione testy. Jak juz mowilam ja przyjelam do siebie ze moj skarbek ma ZA itd ale fajnie ze tam bedzie tez terapia :-) podibno raz na tydzien jest i mozemy na nia chodzic nawet przez rok :-) I sa tam tez spotkania rodzicow dzieci z ZA i nawet jest to podzielone na grupy wiekowe dzieci :-) Kurcze fajnie ze nam sie udalo tam dostac :-) Kolejna wizyta 27 kwietnia a nastepna 4 maja :-) kolejne terminy poznam na nastepnych wizytach :-)

Jestem szesnastolatkiem. Od długiego czasu, bo zaczęło się to ok. 4 klasy podstawówki, regularnie się smuciłem. Przyczyną tego był wyjazd mojego rodzeństwa na studia. Choć tak naprawdę, pamiętam jak kiedyś w zerówce, gdy wszyscy się bawili, stanąłem na środku klasy i poczułem taki głęboki smutek, później chciałem go powtórzyć. Dziś lubię melancholię. Traktuję ją jak szczęście bycia smutnym. Chętnie ją wywołuje poprzez wspomnienia połączone z odpowiednią muzyką i swoimi myślami. To uczucia dają mi szczęście. Chandra ta może być lekka, albo doprowadzać do płaczu, niewielkiego bólu brzucha i uczucia "uciekaj, wyjdź na zewnątrz, idź gdzieś". Rzadko jednak udaje się osiągnąć ten stan "ostateczny". Dla mnie to uczucie nie ma nic wspólnego ze stanami depresyjnymi, ale jest między nimi cienka granica. I niestety na co dzień muszę, co wynika z niskiej samooceny itp., męczyć się z uczuciem zniechęcenia, braku motywacji i chęci do życia. . Nie interesują mnie rówieśnicy, których nie mam ochoty poznawać i czuję się przy nich samotny. Ich rozmowy, opinie i zachowanie jest nawet dla mnie przygnębiające. Często, gdy żartuję, śmieję się z nimi lub nie, bo jestem skazany na ich towarzystwo w szkole, czuję się okropnie i zastawiam się co ja robię. Najchętniej wtedy odsunąłbym się na bok i nie odzywał, co często robię. Tak naprawdę nie rozumiem sam siebie. Co o tym sądzicie ?

Jestem szesnastolatkiem. Od długiego czasu, bo zaczęło się to ok. 4 klasy podstawówki, regularnie się smuciłem. Przyczyną tego był wyjazd mojego rodzeństwa na studia. Choć tak naprawdę, pamiętam jak kiedyś w zerówce, gdy wszyscy się bawili, stanąłem na środku klasy i poczułem taki głęboki smutek, później chciałem go powtórzyć. Dziś lubię melancholię. Traktuję ją jak szczęście bycia smutnym. Chętnie ją wywołuje poprzez wspomnienia połączone z odpowiednią muzyką i swoimi myślami. To uczucia dają mi szczęście. Chandra ta może być lekka, albo doprowadzać do płaczu, niewielkiego bólu brzucha i uczucia "uciekaj, wyjdź na zewnątrz, idź gdzieś". Rzadko jednak udaje się osiągnąć ten stan "ostateczny". Dla mnie to uczucie nie ma nic wspólnego ze stanami depresyjnymi, ale jest między nimi cienka granica. I niestety na co dzień muszę, co wynika z niskiej samooceny itp., męczyć się z uczuciem zniechęcenia, braku motywacji i chęci do życia. . Nie interesują mnie rówieśnicy, których nie mam ochoty poznawać i czuję się przy nich samotny. Ich rozmowy, opinie i zachowanie jest nawet dla mnie przygnębiające. Często, gdy żartuję, śmieję się z nimi lub nie, bo jestem skazany na ich towarzystwo w szkole, czuję się okropnie i zastawiam się co ja robię. Najchętniej wtedy odsunąłbym się na bok i nie odzywał, co często robię. Tak naprawdę nie rozumiem sam siebie. Jestem ciekawy opinii, którą być może dostanę