01Weronika13

Witam! Ciężko jest mi dusić w sobie negatywne emocje , a robie to już od jakis 2 lat. Nikt spośród osób , które znają powody mojego smutku , nie jest w stanie mnie zrozumieć. Problem tyczy się mojego wyglądu, a konkretniej figury. Już w podstawówce , kiedy trenowałam pływanie chłopcy dokuczali mi wyzywając od desek itp. Było mi z tego powodu bardzo przykro. W zeszłe wakacje odkryłam mankamenty mojego ciała i jestem zrozpaczona. Zawsze wydawało mi się , ze mam najlepsza slwetke i bardzo krytycznie patrzyłam na wszystkie dziewczyny . Wszystko zmieniło się , gdy odkryłam istnienie pewnych typów figur oraz sięgnęłam po metr. Moje odkrycie okazało się porażką ... wszystko wskazuje na to , że byłam i jestem sylwetką V lub inaczej zwaną „odwrócony trojkat”. Moje barki oraz plecy są dużo szersze niż biodra w , efekcie czego wyglądem mojego ciała przypominam chłopaka. Byłam tym niesamowicie wstrząśnięta . Początkowo zaczęłam ćwiczyć , stosować dietę i robić wszystko, aby poprawić wygląd mojej figury . Niestety bezskutecznie. Wykorzystałam już wszystkie możliwe opcje ratunku jakie były w stanie mi pomóc i teraz wiem, że to koniec. Moja samoocena w bardzo szybkim tępie spadła do tego stopnia, że dziś mogę śmiało stwierdzić, że jestem bezwartościową szmatą i śmieciem. Nigdy nic nie osiągnę. Ten jeden kompleks rujnuje całe moje życie ... interesuję się modą lecz nigdy nie bede w stanie w pełni oddać siebie i zaprezentować swój styl ponieważ muszę ukrywać moje okropne ciało . Nie chcę żeby ludzie patrzyli na mnie . Wygladam jak potwór. Patrzę na swoje odbicie w lustrze i mam odruch wymiotny. Nie zasługuje na to , aby żyć . Wszystko co złe to ja . Powinnam zostać ukarana za to , jaka jestem . Dlaczego mnie dotyka takie nieszczęście ? Jedynym plusem mojej zaniżonej oceny jestem fakt , iż zaczęłam w każdym człowieku dostrzegać piękno . Uważam , iż bycie idealnym jest możliwe . Stwierdzam to na podstawie obserwacji różnych dziewczyn. To przykre , że nigdy nie będę miała okazji pomyśleć tak chociaż jeden jedyny raz o sobie . Moja nadzieja na lepsze życie powoli zaczyna się wykruszać , a mój stan psychiczny z dnia na dzień co raz bardziej się pogarsza . Jestem tego świadoma. Najgorsze jest to , iż przyjaciele mówią mi , że wygladam świetnie i zawsze tak się prezentowałam. Niektórzy twierdzą, że nie mam szerokich ramion i ,ze sobie to wymyśliłam (moi rodzice również są takiego zdania), jednak tylko ja jestem w stanie stwierdzić jaka jest prawda , ponieważ jedynie ja jestem w pełni obserwatorem mojego ciała . . Nie znoszę komplementów na temat mojego wyglądu , ponieważ ludzie mówią mi tak , aby nie było mi przykro . Mam 2 marzenia . Pierwsze - być proporcjonalną i ładna , drugie - umrzeć. Nie chodzi o to , że jestem jakąś zakochaną w sobie egoistką . Wygląd nie jest najważniejszy i to chyba oczywiste, ale trzeba o niego dbać i zawsze jest brany pod uwagę jako pierwszy. To taki jakby nasz pokrowiec , piękno zewnętrzne ukrywające piękno wewnętrzne . Chcę poprostu stanąć przed lustrem i zobaczyć proporcjonalną , ładną dziewczynę. Zacząć się sobie podobać , móc się zaakceptować . Niestety jest to nieosiągalne , stąd pojawienie się mojego drugiego marzenia . Ono także jest trudne do zrealizowania z powodu mojego strachu i stygnącej nadziei na lepszą przyszłość . Czas jednak biegnie do przodu , a ja cały czas tkwię w jednym miejscu z rozrastającym się problemem . Bardzo dużo czytałam na temat samobójstw oraz zagłębiłam się odrobinę w tę tematykę. Zdobyłam dzięki temu trochę wiedzy i przyznaję, że , aby się uśmiercić , trzeba opanować swój plan do perfekcji . Tutaj nie ma szans na pomyłkę . Eutanazja to najkorzystniejsza forma odejścia z tęgi świata . Niestety taki rodzaj zabiegu medycznego nie jest wykonywany w Polsce , natomiast za granicą . Niestety jest on niesamowicie kosztowny. Na pocieszenie zostało mi jedynie samookaleczenie , które stosuję w sytuacjach krytycznych. W chwilach , gdy nie daję sobie rady z moją rozpaczą oraz chęcią życia po tej drugiej stronie. Ból który czuję wykonując cięcia na skórze jest bardzo odczuwalny i wręcz przeszywający. Jednak jedynie w taki sposób mogę ukarać się za to jaka jestem. Moim jednym ratunkiem mogłaby się okazać jeszcze operacja plastyczna. Owszem jest kosztowna lecz trwała wiec uważam , że warto w taki zabieg zainwestować , tym bardziej , że potrafi on zmienić życie o 180 stopni i dać szansę spojrzenia na świat z zupełnie innej perspektywy . Niestety zgromadzenie puli pieniędzy w wysokości 10-12 tysięcy zajmuje bardzo dużo czasu dorosłej osobie posiadającej prace , a co dopiero 16-letniej dziewczynie. O tej formie wsparcia chyba tez moge zapomnieć. Pozostaje mi mało czasu życia . Czuję to . Jednak na chwile obecną nie jestem w stanie odebrać sobie życia. Powodem są między innymi moi najblizsi . Mam nadzieje , ze kiedys bede na tyle odważna , żeby skoczyć raz na zawsze ze swoją męką tutaj .