Rozdrażnienie, płaczliwość i ciągłe zmęczenie a depresja

[Gość Anna N.]

Witam. Mam 14 lat i od jakiegoś czasu zaczęłam zauważać u siebie niepokojące zachowania. Przez 4 lata trenowałam siatkówkę, teraz zaczęłam rzut oszczepem - trenuję tą dyscyplinę od kilku miesięcy. Często chodzę na siłownie. Jeszcze kiedy trenowałam siatkówkę wykryto u mnie anemię, która później została wyleczona. Teraz moja mama i wujek podejrzewają jej nawrót. Ponadto ostatnio czuję się coraz gorzej. Pogorszyło mi się samopoczucie, często jestem rozdrażniona, bardzo często płacze - nawet bez powodu. Moi rodzice rozwiedli się kilka lat temu, a ja zaczynam się tym przejmować bardziej niż kiedyś. Coraz mniej czasu spędzam z tatą - widujemy się raz na tydzień, czasem 2 razy - ponieważ on ma teraz swoje własne dzieci i często to jest powodem mojego złego humoru. Jestem cały czas zmęczona, nic mi się nie chcę. Zawsze sport poprawiał moje samopoczucie, ale teraz nawet na wychowaniu fizycznym nic mi się nie chcę. Codziennie boli mnie albo głowa, albo brzuch. Zamykam się w swoim pokoju - wolę zostać wieczorem w domu niż wyjść z niego - to akurat jest powodem tego, że nie mam za bardzo z kim. Moja przyjaciółka woli spotykać się z innymi moimi kolegami, a ja - nie chcę się wpychać pomiędzy nich. Często tak się działo, że wychodziłam z koleżankami i kolegami gdzieś wspólnie w wakacje i czułam się jak trzecie koło u wozu. Czułam się niechciana, ignorowana. Na zajęciach z koszykówki na które uczęszczam często gram z kolegami w drużynie. Wtedy też czuję się niechciana. Nikt do mnie nie podaje, ignorują mnie - nawet jak do nich krzyczę. Inne z rzeczy które mnie zaniepokoiły były problemy z zasypianiem. Często kładę się spać ok 22, a zasypiam dopiero ok północy, albo później. Budzę się wcześniej niż powinnam. Często czuję się winna czemuś. Np. gdy teraz działam w projekcie szkolnym i gdy ja i inni czegoś zapomną lub zrobimy coś źle czuję się winna, czuję że to wszystko to moja wina. Gdy powiedziałam o tym mojej przyjaciółce, ona powiedziała, że gadam głupoty i, że nie powinnam się tak przejmować tym, ponieważ to nie moja wina. Wypominam błędy z przeszłości i potrafię nad nimi myśleć przez godziny myśląc: "co by było gdyby...". Myślę, że nic dobrego w przyszłości mnie nie spotka. Coraz częściej kłócę się z mamą i bratem. Ostatnio też czuję się gorsza od innych, porównuję się do koleżanek. Mam myśli samobójcze, często chcę zakończyć moje życie. Chciałam powiedzieć o tym komuś, mojej mamie lub komukolwiek, ale nie potrafiłam - bałam się - chociaż nie wiem czemu. Czy możliwe jest, że mam depresję ? Robiłam już mnóstwo testów na ten temat i zawsze wychodziło mi, że tak - to jest depresja. Ale nie wiem czy mogę ufać jakimś testom z internetu.

[Krzysztof.W]

witaj anno masz rozdarcie,od czasu gdy twoi rodzice się rozwiedli...szukasz sposobu jakim jest sport to pomaga po części stymulując twój hormon szczęścia,szczególnie naciskaj na kontakt z tatą ma dobry wpływ na ciebie,z drugiej strony poczekamy na inne wypowiedzi,lecz mając 14 lat masz w sobie taki wybuch estrogenu że facet ci nie pomoże niestety wybacz i liczę na pomoc kobiet.

[eeeh..]

Aniu jesteś w trudnym okresie dojrzewania,burza hormonów nie sprzyja dobremu samopoczuciu, poza tym rozwód rodziców ,pogorszenie kontaku z tatą mogło niekorzystnie odbić się w Twojej psychice, dlatego koniecznie porozmawiaj o swoich problemach z mamą. Powinniście zastanowić się nad wizytą u psychologa ale najpierw wizyta u pediatry i badanie w kierunku anemii.Serdecznie pozdrawiam.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Aniu, tak jak napisała Ehh - na początku konieczna będzie wizyta u pediatry i wykonanie badań krwi pod kątem anemii oraz hormonów tarczycy.
Porozmawiaj zarówno z mamą jak i z tatą - wyjaśnij im, co się z Tobą teraz dzieje i powiedz, że potrzebujesz uwagi i zainteresowania od ich obojga.
Co do testów internetowych na depresję, to stanowią one jedynie wskazówkę, nigdy nie można ich traktować jak diagnozy. Dlatego najlepiej porozmawiać z psychologiem, który na podstawie dokładnego wywiadu będzie w stanie postawić wiarygodną diagnozę.
Pozdrawiam

[lilaje]

Droga Anno również popieram przedmówców że powinnaś pójść do lekarza i zrobić badania ale także co bardzo ważne powinnaś mówić o swoich emocjach nie bać się tego każdy w życiu ma wątpliwości i czasem czuje się gorszy lub niechciany u ciebie sytuację zaostrzył rozwód rodziców i rzadsze kontakty z tatą. Powinnaś powiedzieć obojgu rodzicom co cię trapi że są momenty gdy czujesz się niekochana szczera rozmowa bardzo pomaga i zbliża do siebie rodzice Cię kochają bardzo ale pewnie nie zdają sobie sprawy że teraz bardziej niż kiedyś potrzebujesz ich bliskości i spotkań z tata! Musisz o tym mówić:)zobaczysz wszystko się ułoży po Twojej myśli. Kluczem jest szczera rozmowa i nie zapominaj o wizycie u lekarza:)