rozstanie

[Gość czarnaaa]

Jest źle, jest bardzo źle. Znow mam myśli samobójcze, walczę żeby znow się nie okaleczać. Nie mogę złapać oddechu, jestem zmęczona psychicznie i fizycznie. Nie wiem czy to ma sens wgl się męczyć na tym świecie. Chciałabym cofnąć czas do dnia poznania go. Mimo ze mialam wiele chłopaków to on był moim pierwszym. To tak cholernie boli. Pustka ale jednocześnie scisk w środku. Chciałabym coś rozwalić, wykrzyczeć ale nie mam siły. To przy nim czułam się zawsze bezpiecznie a teraz . Nie mogę dokończyć bo łzy mi non stop napływają do oczu. Dlaczego to jest tak cholernie trudne? Pomocy

[Javiolla]

Pisałaś już tu kiedyś -prawda? Jeśli nie chodziłaś od tamtej pory na terapię, to czas NAJWYŻSZY by to zrobić.

To, że był pierwszy.... powtórzę ponownie... to nie ma żadnego znaczenia. Podobno nie ten jest najlepszy kto zaczyna, ale kto kończy i zostaje z Tobą do końca życia. Z tego co pamiętam miałaś wyrzuty sumienia w stosunku do tego pierwszego i dlatego tak się zadręczasz. Traktujesz to -jak sądzę- jako formę kary dla siebie.

Prosisz o pomoc... choć nie wiem jakiej oczekujesz, bo my tu na forum możemy Ci jedynie coś doradzić, wesprzeć słowem... ale nie pójdziemy za Ciebie na terapię, ani do psychiatry po antydepresanty ani nie popracujemy nad sobą za Ciebie. Tak więc proszę... zadbaj o siebie i zechciej żyć tu i teraz. Zamknij za sobą przeszłość.

[Gość rozstanie]

Też myślę, że terapia by Ci bardzo pomogła, na chwilę obecną od siebie mogę Ci podrzucić artkuł, który przeczytałam po swoim bolesnym rozstaniu i mi bardzo pomógł wszystko odpowiednio w głowę poukładać, jest on napisany przez panią psycholog i właśnie traktuje o tym jak sobie radzić po rozstaniu. Na blogu Wetalk możesz go przeczytać