Z dnia na dzień

[Gość Darek5566]

Opowiedziałbym swoją historię ale mam głowę i myśli jak z betonu. Tężejącego betonu. Dopiero co wstałem 10 minut temu i siedzę tu. Ja pierniczę nie mam siły dalej już nic napisać

[Gość Darek5566]

Własna mama czy matka (już nie wiem którego terminu używać) chcąc leczyć mnie z depresji wpędziła mnie w depresję, spowodowała że będę ja miał naprawdę. Co jest takim paradoksem bo będzie miała wymówkę i potwierdzenie swoich podejść. Chodziła do jakiegoś psychologa i opowiadała (chyba) o mnie i w momencie w którym po latach zacząłem czuć życie, zacząłem budować w swojej głowie most komunikacji z nią (budowałem ten most miesiącami małymi kroczkami) wszystko zniszczyła w jedną sekundę. A to było w sierpniu. 7 miesięcy temu i dopiero teraz mogę to napisać (głowa i mniejszy gniew mi na to pozwala). Wpadła na pomysł że idę do JEJ psychologa, którego ONA znalazła i ONA zapłaci i ONA będzie stać za drzwiami albo mnie ubezwłasnowolni i wyśle do psychiatryka. Że potraktowała mnie takim zagraniem jak w patologicznych rodzinach matki które dzwonią na policję bo ją własny syn okrada czy wynosi z domu rzeczy albo wysyłają w kaftanie na odwyki od narkotyków.  7 miesięcy mija a ja budzę się i zasypiam z gniewem, nie potrafię tego wybaczyć, Pęka mi serce, że zniszczyła ten most który budowałem przez rok, A którego nie było od dziecka. Ze w mojej głowie już nie istnieje taka osoba jak matka/mama a mimo to jest i muszę udawać że jest wszystko w porządku. Ona sama na drugi dzień woła mnie na wspólny obiad i się uśmiecha do mnie co sprawia że jeszcze bardziej w środku mnie rozrywa złość.  Jestem taki teraz spięty. Całe boki pleców mnie bolą pod łopatkami. Wcześniej przez dwa miesiące kłucie w klatce piersiowej i w żołądku. Czuję, że głowa mi nie wytrzymuje i widzę takie migające światełka kątem oka i robi mi się gorąco. Dla mnie ta zagrywka była taka. Mam 30 lat od dziecka nie czułem się w domu swobodnie i chciałem/chcę poczuć że mam dom rodzinny , że mam rodzinę. Nie mogłem przez to nigdy pójść do pracy bo w żadnej nie potrafiłem się odnaleźć z tego powodu że czułem się jak sierota. Nie miałem fundamentu własnej osobowości żeby się czuć pewnie w śród ludzi i wiedzieć z kim zawierać znajomości, kumplować się a z kim nie chcę rozmawiać, przebywać w jego towarzystwie, od kogo trzymać się z daleka. Ja miałem kompletnie opuszczoną gardę. Od razu wsiąkałem w klimat ludzi z którymi przebywałem i tego się bałem, dlatego się na przykład zwalniałem po miesiącu, po pierwszej wypłacie. 

[Gość HellN]

Darek masz nerwicę. Prawdopodobnie silną, a kłucie przez 2 miesiące w klatce i żołądku o tym świadczą. Przez nerwy jesteś spięty, wszystkie mięsnie się spinają i w nocy może być tak że mimowolnie możesz spinać mięśnie a osoby które mają silną nerwicę (zaawansowaną) często zaciskają szczękę i zgrzytają zębami przez sen. Przy nerwicy także możesz mieć problemy ze snem. Nerwica pojawia się a później przychodzi zaawansowany stan kiedy człowiek ma problemy z wieloma standardowymi rzeczami które zwykle ludzie robią codziennie. Np. chodzą do pracy, zawierają znajomości i chodzą do kina czy na randki, uczą się, krótko mówiąc chce się im chcieć. Najczęściej też jest tak że już w stanie depresyjnym osoba ma problemy z tym aby jej się cokolwiek chciało, m.in. wstawaniem z łózka, wychodzeniem z domu chociażby po zakupy. Nie wiem czy mama tak cię od dziecka wychowywała że od dziecka miałeś być posłuszny i robić to co ona chce, czy było tak że nie dawała ci oparcia i nie wspierała w tym co robiłeś lub chciałeś robić. Też nie wiem czemu miało służyć takie zastraszanie ciebie ubezwłasnowolnieniem. To poważna sprawa. Ale ty mając 30 lat masz prawo wpisać w dokumentację medyczną kto ma wgląd do niej. Bez względu na to że matka opłaciła twoją wizytę ty możesz sobie nie życzyć aby miała wgląd do twoich danych.

[Gość Darek5566]

Oczywiście że nie udostępniłem jej wglądu. W ogóle samo pytanie psychologa "czy mama ma mieć wgląd?" mnie zniszczyło psychicznie i dalej już szło jak schodek po schodku. Przekierował mnie do psychologa klinicznego na test. Zrobiłem test na kolanie w poczekali składający się z chyba 300-400 pytań na które były odpowiedzi TAK albo NIE. Robiłem ten test a w głowie miałem  tylko myśli gdzie ja jestem i co ja robię? Ta psycholog kliniczna spisywała wynik tego testu przez miesiąc. A Ona tylko pytała się mnie czy mam już ten wynik, a jak mówiłem że jeszcze nie wysłała to i tak sama dzwoniła do tej psycholog. Upewnić się czy jej nie oszukuję tak się domyślam. A jak mi już wysłała i się dowiedziała telefonicznie od psycholog że już dostałem na e maila to od razu przyszła i chciała żebym jej pokazał co tam napisała.  

[Gość Darek5566]

To tak jak byś powiedział do kogoś z połamanymi nogami "Czas wstać i zacząć biec".  Ja sam dzisiaj przeczytałem to co napisałem (wczoraj w środku nocy) i widzę jak to się czyta. Jak ja w ogóle piszę. Tu nie chodzi o własny dom i własne pieniądze. Można je mieć i co z tego? I być żywym trupem tak naprawdę. Nie chcę się wyprowadzić, nie w ten sposób. To była by wyprowadzka nie taka że zmieniam tylko miejsce zamieszkania. Tylko koniec poosiadania rodziny. Mam rodzinę a jednocześnie jej nie mam. I to mnie rozrywa od środka. Tak jak myślałem że już łapię z nimi relacje. Zacząłem nawet jeść obiad wspólnie przy jednym stole tak spontanicznie z nimi. Dla niektórych zjedzenie obiady z rodzicami to norma przez całe życie a dla mnie nie.Dla mnie to był krok gigantyczny. Czułem się wreszcie jak człowiek, zrelaksowany, że jestem częścią tej rodziny. Przez rok leczyłem się z nerwicy setkami wypitych szklanek naparów z ziół i wdychaniem mieszanin olejków eterycznych. A w momencie w którym już czułem się najlepiej od lat, nawet kawę mogłem znowu pić i nie wariować po jej wypiciu. To Ona w tym najlepszym momencie psychicznym zmusiła mnie do tego psychologa. Paradoksem jest to że wizyta u psychologa ma być lekiem na depresje a u mnie z powrotem wywołała nerwicę a nerwica i po raz pierwszy depresję. A od razu na drugi dzień po takim szantażu się uśmiechała do mnie i pytała mnie co ja bym chciał na obiad? Jak wchodziłem do tego psychologa to od razu ten taki uśmiech w progu i ten ton głosu od razu wzbudził we mnie takie poczucie takiej farsy.