Uzależnienia emocjonalne

[Gość Grr]

Cześć. Mam problem z uzależnieniem sie od ludzi. W gimnazjum byla to najlepsza kolezanka- żyłam tylko relacją z nią,jej reakcjami,tym,czy odpisuje mi na sms czy też nie. Później był to kolega (okazało się-kolega gej). Następnie toksyczny eks-narcyz. Później nauczycielka,która przygotowywała mnje fo olimpiady. Moj schemat wygląda tak: znajduje taką osobę,stopniowo sie do niej zbliżam, później staje się ona całym moim światem. Ciagle o niej myślę,najważniejsze jest tylko to,co jest z nią związane. Bardzo boje sie,że stracę te osoby, bo są sensem mojego życia. Czy to może wskazywać na osobowość zależną?

[Gość Agu]

Może i tak wygląda.

Tak jakby cos na etapie oralnym nie zostało domnknięte i  Potrzebny jest dostepny opiekun. 

Zazwyczaj te osoby w które wchodzą w taką relacje, czerpia korzysci, ( bycie ważnym i same zaspokajaja potrzebe kontroli).

jakbyś niemógł/mogła odkleić się od tego pierwotnego obiektu, z powodu niezaspokojenia potrzeb de facto

[Yonka1717]

Jeżeli masz świadomość tego, że nie funkcjonujesz normalnie, przeszkadza Ci to w życiu i nie radzisz sobie z problemem, to pomyśl o terapii. Sama też zacznij pracować nad sobą i nad poczuciem własnej wartości, bo chyba tutaj tkwi główny problem.  Zacznij doceniać siebie, swoje sukcesy, zainteresowania, w oderwaniu od opinii innych osób.

[Gość Grr]

Co to znaczy na etapie oralnym?

[Gość Agu]

To jest taka faza w okresie rozwoju dziecka. Kiedy ma swiadomosc swojej odrębnej tożsamości, ale pozostaje w zaleznej relacji z opiekunem. Czuje sie odrębna istotą, ale potrzebuje tej zalezności, nie wypełza jeszcze w świat, nie opuszcza matki, trzyma sie jej spódnicy,... nie eksperymentuje jeszcze ze swiataem, i nieeksploruje go ... potrzebuje własnie tego opiekuna.

 

Dopiero gdy kompleksy tej fazy, potrzeby  zastana rozwiązane, przechodzi sie do kolejnego etapu.. I osobowośc zalezna własnie utlneła w jakis sposób w tym okresie (  nie całkowicie i totalnie... ale ma to znaczący rys w życiu dorosłym)

[Gość Agu]

... może byc tez ytak że ten "opiekun" nie był na tyle solidny, by móc sie w ten świat niezaleznie wypuszczać, więc sie tkwi w tej relacji,... i potem przenosi sie to na relacje w zyciu , które wyglądaja podobnie.

[ka-wa]

"Jak zatem bliscy mogą pomóc pracoholikowi?

Mogą na pewno zachęcać do spotkania z psychologiem lub psychoterapeutą, doceniać wszystkie działania niezwiązane z pracą, mogą pokazywać, że osoba ta jest dla nich ważna bez względu na to, czy odnosi sukcesy, czy ponosi porażki, ile zarabia i gdzie pracuje. Mogą — poprzez własne zachowania — pokazywać, jak radzić sobie z porażkami, mogą wreszcie zachęcać do działań prozdrowotnych.

Ważne jest tutaj właśnie zachęcanie, a nie zmuszanie czy szantażowanie, ponieważ warto dać odczuć takiej osobie, że pracoholizm jest problemem złożonym i że nie zniknie z dnia na dzień, ale że jednocześnie ma ona w najbliższych wsparcie w radzeniu sobie z nim."

Łatwo powiedzieć... Nie jest więc to takie proste, jakby się wydawało. 

To jest uzależnienie, jak każde inne, więc tym bardziej sposobami siłowymi tego nie załatwisz. Może sama poradź się terapeuty jak postępować, jak namówić go na terapię, spróbuj zrozumieć uzależnienia. 

Jak rozejdziecie się, też będziesz musiała sobie radzić z dziećmi, więc sama rozważ, czy chcesz pomóc mu walczyć z tym nałogiem, czy się rozstać. 

[ka-wa]

Sorry, nie w tym wątku umieściłam post wyżej.