Czy takie stany mogą świadczyć o depresji?

[Gość a...l]

Witam, ostatnimi czasy moje samopoczucie jest obniżone, waha się. Nie wiem nawet od czego zacząć... Mam ze sobą problemy, płaczę bez powodu, tracę siły i chęci na zrobienie czegokolwiek. Straciłam również chęci na spotkania rodzinne. Nie byłam u babci od paru miesięcy, świąt nie spędziłam z ojcem, nie poszłam na urodziny matki. Przez to często się z nią kłócę. Na szczęście mam w tym wszystkim oparcie w chłopaku, zawsze mogę na niego liczyć. Mogę wypłakać się w jego ramie. To wiele dla mnie znaczy. Poza nim nikogo nie mam. Nie mam żadnych innych znajomych. Nie utrzymuję z nikim kontaktu. W pierwszym semestrze miała średnią powyżej 4,5, teraz ledwo nadążam z materiałem. Nauka nie przychodzi mi tak łatwo jak wcześniej. Często opuszczałam lekcje, dlatego teraz mam sporo zaległości. Wszyscy i wszystko wokół mnie denerwuje. Nauczyciele, koledzy, nawet brat, który wcześniej nie podnosił mi ciśnienia tak bardzo i często. Czuję się beznadziejna i niepotrzebna. Czuję, że tylko dla mojego chłopaka coś znaczę. Jestem czarną owcą w rodzinie. Dodam również, że jeśli chodzi o akceptację samej siebie nie mam z tym większego problemu. Może tak: miewam napady wielkiego apetytu, jem bardzo dużo, a na następny dzień stwierdzam, że jestem za gruba i nie jem nic przez cały dzień. Dlatego często z dnia na dzień potrafię przytyć albo schudnąć 2kg. Nienawidzę siebie pod względem charakteru. Czuję się bezwartościowa. Ale mam też lepsze momenty. Kiedy jestem z chłopakiem czuję się zdecydowanie lepiej. Będąc z nim po prostu nie myślę o tym wszystkim, co się dzieje w domu. Dlatego bardzo niechętnie wracam do domu. Nie lubię tu przebywać. Od około 3miesięcy mam problemy ze snem. Ciężko jest mi zasnąć, bardzo często budzę się w nocy. Wcześniej mi się to nie zdarzało. Wręcz przeciwnie. Spałam bardzo dużo, o każdej porze potrafiłam zasnąć. Spałam bardzo długo i po około 12godzinach snu byłam naprawdę wypoczęta. Dodam, że nie jest zbyt śmiałą osobą, nie lubię towarzystwa innych osób, wręcz boję się przebywać w dużym gronie ludzie. Kiedyś byłam bardzo otwarta i uwielbiałam spędzać czas z innymi. Moi rodzice są 10lat po rozwodzie. Bardzo długo układałam sobie to wszystko w głowie i nie mogłam pogodzić się z tym, że nie są razem. Ale teraz jest już dobrze, zaakceptowałam to. A z ojcem mam bardzo mały kontakt, pokłóciłam się z nim i od świąt go nie widziałam. Ma nową rodzinę i czuję się odrzucona. Chociaż z tym też się już pogodziłam i nie jest mi przykro z tego powodu. Czy takie stany mogą świadczyć o depresji? A może to inne zaburzenie? Bardzo proszę o pomoc. Nie radzę sobie już z tym.

[Gość Agonista]

Witaj jeszcze raz,
Tak,to pełnoobjawowa depresja.Depresja może mieć uchwytną przyczynę lecz często jej nie ma.Popadasz w coraz większy smutek i lęk,nie wiadomo dlaczego.Nieleczona depresja w znacznym procencie jest śmiertelna.Musisz iść do lekarz psychiatry.Jeżeli jesteś niepełnoletnia to powinnaś się zwierzyć mamie lub tacie i to jak najszybciej.
Pozdrawiam i przytulam.