Czy waszym zdaniem homoseksualizm może być genetyczny ?

[Eminem98x]

Witam , mam 17 l i zadałam to pytanie ponieważ sama jestem homoseksualna . Przedtem już we wieku 13 l określiłam się śmiało jako biseksualna bo ten temat w Polsce zaczął być modny . Ale nie dla mody tylko dlatego że w końcu mogłam powiedzieć o tym że wolę dziewczyny od facetów ale nie do końca tak miałam , ponieważ przedtem trzymałam się wzorców jakich od małego dziecka mi zarzucano . Szkoła , wdż które uczyły nas dziewczynki o antykoncepcji i w ogóle , bale różne , dyskoteki zawsze tylko dziewczynka i chłopak ale to nie to chamowało we mnie moją orientacje homoseksualną . Pamiętam jak byłam bardzo małym dzieckiem , tak miałam 4 może 5 lat . Zauroczyłam się , no bardzo podobała mi się koleżanka mojej starszej siostry , to chyba była pierwsza osoba z która zawsze chciałam pierwsza przebywać , bawić się , rozmawiać po prostu pamiętam jak cieszyłam się kiedy przychodziła do mojej siostry i przy okazji wkurzałam ją bo nie dałam jej pogadać z Nią i nie mogła mnie przepędzić z pokoju . W tedy spytałam się matki : Mamo ? Czy mogą być razem dwie dziewczynki ? Czy mogła bym być z dziewczynką , tak bardzo nie świadome to było pytanie . W tedy moja matka z oburzeniem w głosie , z takim tonem jakbym powiedziala najgorszą rzecz na świecie odpowiedziała mi : Nie , musiała byś być chłopczykiem , ale że jesteś dziewczynką to musisz mieć chłopaka ale to jak będziesz duża . Pamiętam że źle się poczułam , bo mi się podobała dziewczyna . No i też to mozę być wytłumaczenie dlaczego później byłam chłopczycą . Zawsze pamiętam jak z siostrą i z mamą szłam na zakupy to prosiłaqm się o chłopięce ciuszki , to była wojna bo siostra i matka chciały mi kupować same sukieneczki , różowe bluzeczki ale zawsze jakąś czapkę hip hopową albo większą koszulkę uprosiłam . Pamiętam że zawsze związywałam swoje długie włosy które miałam do pasa i za nic mi matka nie pozwalała mi ich ścinać i chowałam ja pod właśnie taką czapką . Moi koledzy bo na podwórku miałam dużo kumpli myśleli że jestem chłopcem do pewnego momentu kiedy mi czapka spadła podczas robienia pajączka na drabinkach i było wielkie zdziwienie i wykluczenie mnie z paczki bo jestem dziewczyną . Mimo to , dalej z nimi bawiłam się we wojnę , zawsze byłam generałem i chodziłam z nimi na żwirownie się kąpać w samej bieliźnie czy buszowanie po polach i tworzenie baz albo chodzenie po drzewach to była moja bajka . Też miałam sporo koleżanek , ale z nimi często bywało tak że jak bawiliśmy się w dom to zawsze byłam mężem , zawsze kiedy one miały lalki ja miałam żołnierzy i ja zawsze wszystkie rolę męskie odgrywalam . Najlepsze jest to że je też zawsze traktowałam w taki sposób że jakby takie dziecięce podrywy że robiłam im wianki , nie interesowaly mnie takie sprawy ale uczyłam się tego żeby moim koleżankom zawsze zaimponować , nawet pamiętam że wielokrotnie potrafiłam kupić lizaka i się nim oświadczać mojej najlepszej przyjaciółce . Tak Ona też to pamięta , mówi mi że wierzy w to że homo jest się od małego bo ja zachowywałam się jak chłopiec od zawsze miałam w sobie coś takiego innego , inną osobowość niż inne dziewczynki . Pewnie ktoś zapyta się mnie o relacje z moim ojcem . Do 11 roku życia to był największy autorytet . Chociaż mój ojciec co prawda był alkoholikiem , ale i tak go bardzo bardzo kochałam i mieliśmy mocne więzi . Zawsze się ze mną bawił jak był trzeźwy bo jak był pijany to uciekałam i to że źle się zachowuje co do mamy i mojej siostry czy też śp babci tłumaczyłam sobie to że mój tato ma dwie osbowości i że to przez alkohol tak się zachowuje . To była dla mnie codzienność , za swoim ojcem nawet do łazienki chodziłam , a kiedy był w pracy to byłam smutna . Gdy przychodził trzeźwy z tej pracy nie dawałam mu spokoju aż do momentu kiedy nastawał wieczór w tedy mój tato włączał jakiś ciekawy film albo bajkę , mama przynosiła butelkę z mlekiem i drapał mnie po plecach . Pamiętam to , ojca zaczęłam nienawidzić dopiero właśnie gdzieś we wieku 11 l . A wcześniej się już tak zachowywałam . Moja mama ? Trochę się jej czasami bałam , potrafiła uderzyć ale też bardzo ją kochałam , jak byłam dzieckiem nie brakowało mi mimo tego wszystkiego jej miłości . Ubierała mnie na siłę zawsze pamiętam w sukienkę . O nie ! To była dla mnie katorga ,pamietam jak w dzień odświętny czy do kościoła w niedziele co rano ubierała mnie w nie , pamiętam że zawsze płakałam . Źle to pamiętam ,czułam wielki wstyd zawsze ponieważ czułam się jakbym była naga bez ubrań i jeszcze siedzenie w tym dusznym kościele gdzie było nudno , smutno a ksiądz straszył tylko demonami , szatanem i jakimś kolesiem który widzi wszystko co robisz . Zwłaszcza się bałam , jak katechetka nam raz wspomniała o tym że jak chłopiec z chłopcem albo dziewczynka z dziewczynką by były razem albo się całowały to jest straszny grzech i można trafić za to do piekła . Jako dziecko cały czas przez tą religię żyłam w strachu . Ponieważ potrafiłam się kochać w nauczycielce i strasznie się tego wstydziłam , jakbym robiła coś najgorszego w moim życiu , czułam zawsze poczucie winy i wstydu to straszne . Nigdy nie miałam tak że zakochalam się w jakimś chłopcu , on był raczej obiektem to zabaw we wojne , w starszych latach w ogóle nie lubiłam chłopaków bo mi dokuczali w mojej klasie okrutnie . Śmiali się że nie wyglądam jak dziewczyna , śmiali się z tego że mam ukośne oczy i ciemniejszą trochę karnacje chociaz może to dziwne ale jestem 100 % Polką . Moi dziadkowie to żołnierze wyklęci którzy walczyli o Polskę ale to inna bajka .
Gdy weszłam do gimnazjum , pamiętam że chciałam się bardzo dostosować do innych dziewczyn i szukałam chłopaka żeby im zaimponować , nawet zaczęłam się malować , ubierać jak dziewczyna . Ale gdy znalazłam chłopaka , i to nie jednego . Nigdy mi się z nimi związki nie udawały , czułam się nieswojo . Chłopaków miałam może z 10 w swoim życiu . I mimo to zawsze oglądałam się za dziewczynami a nocami marzyłam o koleżankach które mi się podobały i o tym że to ja jestem facetem . Zwłaszcza kiedy miało dojść do pocałunku to na początku się strasznie broniłam , później nawet było w porządku . Ale kiedy miało dojść do dotkniecia przez faceta to się broniłam i rękami i nogami . W końu wykrztusiłam z siebie to że jestem biseksualna , na ognisku doszło do nie całkowitego kontaktu z dziewczyn ale do całowania i w ogóle . Pamiętam że to była najwspanialsza rzeczy jaką kolwiek w swoim życiu doświadczyłam . Pocałunek faceta już nie byl w porządku , w ogóle mnie to nie jarało .
We wieku 15 l , leżalam z facetem no i on się dobierał do mnie , cały czas powtarzałam mu że tego nie chce , gdybym w pewnym momencie nie walnęła go w łeb to by się we mnie wdarł i mnie zgwałcił . Do dzisiaj ciary mi idą jak to wspominam . Strasznie się brzydzę męskiego przyrodzenia , w duchu nie czuje się kobietą do końca , biologicznie ją jestem natomiast nie chcę tego zmieniać właśnie jeden największy powód to tego że się brzydzę penisa i może to że nie przepadam za swoim ciałem bo mam kompleksy ale je bardzo lubię .I bycie kobietą nie dawno odkryłam że to jest tak naprawdę moc , zwłaszcza kiedy się je jeszcze lubi .
Przypominam sobie , że zawsze kiedy byłam w związku z kolesiem to nie mogłam czasami wytrzymać tego , jego psychiki kiedy jest we mnie zakochany , całego nastawienia . Czułam chłód a w rekacji imtymnej z nim sobie siebie nie wyobrażam chociaż namawia mnie ktoś żebym spróbowała , nawet tak myślałam ale stwierdziłam że to będzie nie odpowiedzialne i coś tak czuje że to była by najgorsza noc w moim życiu skoro nawet sam dotyk mnie irytuje czy pocałunek a co dopiero seks . I tu nie chodzi też o seks bo właśnie z Kobietą chcę przebywać cały czas , podczas gdy w związkach z chłopakami byłam zmęczona i robiłam wszystko po połowie spotkania żeby się go zbyć bo mnie wkurza facet jeżeli nie gada ze mną jak z kumplem i nie pije ze mną piwa albo coś , tylko musze chodzić za rękę , całować się , gadać o pierdołach . Po prostu mną miota jak o tym pomyślę a jak tak jest to mam ochotę wykopać dół i się zakopać .
Tak do czego zmierzam ? Czuje się przykładem że homoseksualizm jest genetyczny czy wrodzony , chociaż nie do końca . Zawsze się teraz długo zastanawiam dlaczego taka jestem , i czy da się mnie wyleczyć ? Chyba nie bo nawet jakbym umiała być z mężczyzną to kobieta i tak zawsze by była moim marzeniem . Ludzie wmawiają mi niektórzy , że to jest przejściowe . ja to przechodze od małego i co raz bardziej się to we mnie nasila . Czasami chciała bym normalnie kochać faceta ale nie umiem . Zwłaszcza nasuwa się mi taka myśl kiedy Polska co raz bardziej jest przeciwko nam ale nie potrafię , nie jestem zbytnio kobietą w środku . Boję się czasami , moja matka odziwo mnie zaakceptowała , na początku było : Że to nie możliwe bo urodziłam normalne dziecko . Ale teraz po 2 miesiącach gada mi o tym normalnie . Ostatnio nawet powiedziała do mnie że w sumie to od dziecka byłam trochę dziwna . Nie wiem czy oczekuje ode mnie że to przejściowe i kiedyś uderzy w tym we mnie . Boje się bo z jedną kobietę którą no nie chcę jeszcze zapeszać i mówić że kocham . Chcę założyć związek i boje się w przysżłości że jak nie będzie związków partnerskich , bo nasz kraj do tego dąży że będę musiałą się ukrywać , że nie założę rodziny że jak cokolwiek się stanie to nie będę miała żadnych praw nawet na odwiedziny w szpitalu nie daj Bożę . Spałam spokojnie kiedy mówili , że my się tacy rodzimy . Ale oczywiście polacy najmądrzejsi na świecie to negują .
A z kraju nie wyjadę nigdy , bo strasznie uwielbiam i czuje swoją tożsamość narodową . Nawet się przyznam że jestem skrajną nacjonalistką . Boli mnie to że moje państwo mnie nie chce , bo ja bez Polski nie umiała bym żyć tak jak bez kobiety . Nawet jestem kandydatem na strzelca , chce iść do wojska i pójdę w każdej chwili bronić naszego kraju . Za rok chcę kandydować do sejmiku młodzieżowego w którym jak się utrzymam 2 lata to dostanę się na posadzkę dla dorosłych bo chce zmieniać a naszym kraju . Ale strasznie się boję tego wszystkiego . Nie dawno nie przejmowałam się homofobią , do póki mojego najlepszego kumpla nie stał się niepodważalnym autorytetem Mikke Korwin i narodowcy . I do póki pewnego razu nie zapytał się mnie : A Wy homośki , po co wam te parady ? Zabolało mnie to jak nigdy , i zwłaszcza do kiedy narodowcy nie przyszli pod moją budę , nie rozdawali bluz z palącą się tęczą za podpisy i nie używali haseł : Poprzecie nas to wyleczymy całe pedalstwo , powiesimy komuchów , no w sumie z tym drugim się zgadzam ale z tym pierwszym ? Przeleciał mnie strach i smutek . Bo mają fajne plany co do odbudowania Polski , ale ich mentalność i polgądy sprawiają we mnie lęk zwłaszcza że jest co raz większe poparcie . Bo jeżeli Bóg stworzył mnie po to żeby pójść do piekła , jestem tu po to żeby byc potępiona . I jeżeli do piekła poszła bym z moją kobietą to był by dla mnie raczej raj . A jak by mnie zamknęli w pudle razem z moją kobietą to bym miała spokój . Akceptuje siebie , ale strasznie się czasami boję chociaż chcę prostestować i będę chodziła na parady równości . Dlatego się długo też zastanawiam dlaczego akurat jestem kim jestem , dlaczego ludzie nienawidzą takich jak ja . Przecież nikogo nie krzywdzę . Chcę znać źródło swojej inności , żeby inni też je poznali może by się ogarnęli . Czy może być tym źródłem życie płodowe ? Dodam że w 8 miesiącu ciąży na USG było że jestem chłopcem . Czy może to że moja mama miala ze mną ciężki poród ? Jestem w rozpaczy małej , co o tym myślicie ? Co może być powodem mojej orientacji seksualnej ? Czy jesteście zdania że można coś zrobić z tym ? Bo ja nie czuje że coś z tym można zrobić , nigdy mi się kobieta nie przestanie podobać . Co powiecie na ten temat ? I czemu kwestia tego że ktoś taki się rodzi jest cały czas negowana ? Czasami chciała bym nie być na świecie , za bardzo mnie to wszystko boli i denerwuje ale z drugiej strony chcę walczyć