Samoocena a realna osobowość

[sciervo]

Nie wiem czy takie coś tu było poruszane. Doszedłem do wniosku, że utrzymywanie niskiej samooceny, ( nie podoba mi się, ale odzwierciedla stan faktyczny mojej osoby) pozwala utrzymać podły charakter w ryzach. Mam tutaj na myśli to, że nie rzuca się tak w oczy. Odnoszę wrażenie, że gdybym był zdrowym na głowie człowiekiem, gardziłbym ludźmi głupszymi od siebie, nabijał się z nich, krytykował bez ograniczeń. Niska samoocena pozwala kontrolować niejako to ukryte jądro mojej podłej osobowości. Nie jestem wyzuty z uczuć, ale obecny stan zachowuje homeostazę, balans w tej materii. No i w ogóle nie mam motywacji do niczego, nic mnie nie interesuję, wszystko to efemeryczne fascynacje. Zasadnicze pytanie, czy to jest normalne - czy występują u innych takie mechanizmy (zawory bezpieczeństwa)?

[Krzysztof.W]

Mnie to przypomina tłumaczenie(nie zawory) własnej niezaradności w wyrażaniu emocji i poprawności postępowania. I tutaj zapewne nie Byłbyś zdrowym, Gdybyś gardził mniej zaradnymi osobami w nieustannym krytykowaniu a oznaczało by to, że nie masz poszanowania dla słabszych z podstawowym ograniczeniem empatii. Dodatkowo nie wykluczając czynników w których robiąc krzywdę innym, niechlubnie próbował byś się tym dowartościować.

[sciervo]

Akurat dowartościowywanie się cudzym kosztem nigdy nie było w mojej naturze. Może mało precyzyjnie się wyraziłem. To są moje domniemania zasadniczo. Czasem odnoszę takie wrażenie. Natomiast jak rzeczywiście jest nie potrafię obiektywnie ocenić. Ba, teraz uświadomiłem sobie, że ta niska samoocena może mieć zniekształcać, wyolbrzymiać chyba te złe aspekty ego.

Talibana, słuszna rada. Ale moja samoocena jest tak niska, że nawet szkoda mi lustra na taką ofiarę jak ja :/ Masz jakieś inne pomysły?

[mgr Kamila Krocz]

Ja uważam, że wniosek, do jakiego doszedłeś, a mianowicie: "utrzymywanie niskiej samooceny pozwala utrzymać podły charakter w ryzach" jest błędny. Wcale nie jest tak, że osoby z wysoką i stabilną samooceną mają "podły charakter" i pozwalają sobie na więcej w relacjach społecznych, a osoby z niską samooceną są wycofane, bierne, nieszkodliwe. Weźmy pod uwagę komponent działaniowy samooceny, który sprowadza się do tego, jak manifestuje się nasz stosunek do siebie w zachowaniu, czyli jak siebie traktujemy. Zwykle jest tak, że jeśli akceptujemy siebie jako osobę, jeśli uważamy się za kogoś wartościowego i godnego miłości (własnej i innych ludzi) staramy się zaspokajać swoje potrzeby, sprawiać różne przyjemności, przyznajemy sobie różne prawa osobiste (również do szczęścia) i bronimy ich w kontaktach z innymi, dbamy o swój rozwój. Jeżeli zaś uważamy się za osoby gorsze od innych, mało wartościowe, nie lubimy siebie, to często podejmujemy działania ograniczające i destrukcyjne, czasem autodestrukcyjne, a przede wszystkim - nie wierząc we własne możliwości - nie dążymy do szczęścia, sukcesu i samorealizacji; nie wierzymy też, że inni mogą nas obdarzyć miłością. W kontaktach z innymi pozwalamy się wykorzystywać, nie bronimy swoich praw, potrzeby innych przedkładamy na własne. I tutaj wcale niska samoocena nie służy blokowaniu "podłego charakteru". Tutaj jest pułapka! Poczucie niskiej wartości jest BOLESNE, więc czasem staramy się prawdziwy stan rzeczy ukryć nawet przed samym sobą, co powoduje zwykle skierowanie agresji i wrogości na innych ludzi albo przesadne podkreślanie własnej mocy czy władzy w kontaktach z innymi. Człowiek o stabilnej, adekwatnej i wysokiej samoocenie - wbrew pozorom - nie wywyższa się nad innych, nie stara się ich zdominować czy wykorzystać, bo zna swoją wartość. To osoby, które chcą skompensować ten brak - często sprawiają wrażenie zarozumiałych, zbyt pewnych siebie czy autokratycznych.