Skocz do zawartości
Forum

Jak wyjść ze stanu załamania?


Gość Justyna345

Rekomendowane odpowiedzi

Gość cytrynowa babeczka

Justyna najgorzej jest zawsze zacząc rozmowę .I ludzie którzy dyzurują w telefonach zaufania wiedzą o tym ...
Pomyśl ,przeciez nikt Ciebie nie widzi jesteś zupełnie anonimowa tak jak tutaj .Z tym ze tam porozmawiasz z kimś kto ,mam nadzieję ,da Ci fachowe wskazówki jak mozesz sobie pomóc...Proszę ,spróbuj .

Odnośnik do komentarza
Gość cytrynowa babeczka

Justyna ,wiesz co a ja mam nadzieję ze jednak zdecydujesz się na rozmowę z rodzicami bo rodzice mają prawo wiedzieć o Twoich problemach.Jesteście rodziną i dlatego nie powinnaś mieć przed nimi tajemnic.

Czasami dzieci mają takie duże obiekcje przed rozmową z rodzicami nie chcąc ich zamartwiać swoimi problemami A w konsekwencji okazuje się że taka szczera rozmowa zbliżyła ich do siebie .. .Warto zaufać .W końcu to najbliżsi ludzie na świecie .
Pozdrawiam Ciebie serdecznie.

Odnośnik do komentarza

Anonimowy Przyjaciel-poszukaj tego telefonu zaufania, jest całodobowy.

Ja w Twoim wieku nawet nie miałam świadomości, że mam uczucia, potrzebuję rozmowy, przytulenia. Nie miałam tego, nie było u mnie, były same wymagania.
Jestem po 30ce i jestem kaleką życiową, bez umiejętności przetrwania i podejmowania decyzji.
Odrobinę taka rozmowa ci pomoże. U mnie niestety nie było żadnej rozmowy, rodzice jak marionetką mną pokierowali. I od lat tracę pracę, w której się nade mną znęcają i mam długie okresy bezrobocia.

Odnośnik do komentarza
Gość Justyna345

Do cytrynowa babeczka: niestety nic, powiem nawet, że jest gorzej. Zadzwoniłam, ale nie potrafiłam się otworzyć, nie wiedziałam co powiedzieć "stchórzyłam". Próbowałam dzwonić z 10 razy, ale nie doczekiwałam odbioru telefonu przez drugą osobę, bo nie byłabym w stanie wykrztusić ani słowa. Od piątku z każdym dniem czuję się coraz gorzej, zaczyna mnie to przerastać, ale jakoś jeszcze żyję. Jeszcze, bo nie wiem co będzie dalej, z chęcią bym sobie coś zrobiła, ale nie mogę. Dziękuję, że o mni pamiętasz, to jest bardzo miłe.

Odnośnik do komentarza
Gość cytrynowa babeczka

Justynko bardzo mi przykro że jest jeszcze gorzej :-(
Domyślam sie ze są sprawy ktore uwazasz za beznadziejne i nie do naprawienia ale tak wcale nie jest .Wszystko małymi kroczkam da się naprawić .
Poza tym ten stan dojrzewania kiedys przejdzie i to też jest bardzo pocieszące.
Przyznam szczerze Justynko że nie rozumiem dlaczego mając zaufanie do rodziców nie chcesz zeby dowiedzieli sie o Twoich problemach.Bo tłumaczenie że nie chcesz ich martwić to niedobre tłumaczenie .
Pomyslałaś jakby czuli sie Twoi rodzice gdyby Ciebie zabrało ? Nigdy ,przenigdy nie wybaczyliby sobie że nie zdołali Ci pomóc,ze nie dostrzegli tego co sie z Toba działo.Ich życie by się skończyło bezpowrotnie ..

Nastepna sprawa to pedagog szkolny .Ja wiem że młodzi ludzie są sceptycznie nastawieni do tej formy pomocy .Ale zauważ że nawet jeśli pedagog informuje nauczycieli o problemie ucznia ,to po to żeby wszyscy mogli rozwazyć wspólny plan pomocy dla ucznia.Np.poprawę stopni ...
Znam chlopaka który miał bardzo duze zaległości w nauce ,kilka jedynek i dostał szansę poprawy .Zostało to rozłożone na kilka etapów i dał radę .

Proszę ,zrób jakiś mały plan na 2,3 dni .Co mozesz w tym czasie zrobić .I staraj się trzymać tego planu ..
Plan musi wygladać w ten sposób ze piszesz godzinę i co w tym czasie masz do wykonania .Trzymając sie ścisło planu uwierz mi ze można zrobić bardzo dużo ...Spróbuj .Chociaż spróbuj .

Odnośnik do komentarza
Gość Justyna345

Wiem, że wszystko da się naprawić, ale co z tego, kiedy nie widzi się w tym sensu? Kiedy nie ma się na to jakiejkolwiek chęci?
Możliwe, że to przez dojrzewanie, ale ja czuję, że to nie przeminie.
Nie chcę o tym rozmawiać z rodzicami, bo nie uważam, że są to problemy, oni czegoś takiego nie zrozumieją.
Cały czas myślę o tym, jak poczuliby się, gdybym odeszła i tylko przez to nie mogę tego zrobić.
Ja nie jestem sceptycznie nastawiona do pedagoga szkolnego. Chętnie porozmawiałabym z taką osobą, ale kiedy mam pewność, że to wszystko "nie wyjdzie poza drzwi". W mojej szkole nie jest to możliwe. Poza tym nie jestem na tyle odważna i pewna, że mogłabym nazwać "to" problemem.
W moim przypadku jest za późno na pomoc w porawie ocen. Poza tym nauczyciele przywykli już do tego, że jestem (ich zdaniem) leniwa i olewam wszystko, co popadnie. Oni za mało mnie znają, żeby wiedzieć co i jak.
Czego plan mam zrobić? Spróbować spróbuję, ale wiem, że skończy to się tak, jak z tym telefonem...

Odnośnik do komentarza
Gość cytrynowa babeczka

Szczególowy plan dnia .Chodzi o to żebyś caly czas była czymkolwiek zajeta .Nalepiej poza szkoła i lekcjami jakąś aktywnością fizyczną żeby zniwelowac te dołujące myśli.
Nie masz tak że jak jesteś czymś zajeta to smutki gdzieś odpływają ?
Czemu rodzice mają nie zrozumieć Twojego stanu w jakim teraz jesteś ?

Odnośnik do komentarza
Gość Justyna345

Wczoraj powiedzmy, że byłam zajęta, bo wyszłam na rower. Jednak moje myśli nawet na chwilę mnie nie opuściły. Przejeżdżałam przez tory- marzyłam, żeby wpaść pod pociąg, przejeżdżałam przez ruchliwą ulicę-marzyłam o wypadku, itd. Wszystkie inne myśli też wróciły, podczas jazdy w ogóle mnie nie opuszczały.
Jeśli jestem czymś zajęta nie odpływają smutki, prędzej, czy później podkreślą swoją obecność. Kiedyś próbowałam np. rysować, skończyło się to większym zdołowaniem.
Nie wiem, dlaczego by tego nie zrozumieli. Znam ich za bardzo, żeby nie wiedziedzieć, że nie zrozumieją, ale nie wiem czemu.
Spróbuję zrobić ten plan dnia, ale tu raczej nie o zajęcie chodzi, bo pomimo tego nadal mam te wszystkie myśli.

Odnośnik do komentarza
Gość cytrynowa babeczka

Justyna znasz rodziców bardzo dobrze .Może i tak.Ale nigdy nie postawiłaś rodziców jeszcze w takiej sytuacji.
Prawda ?Nie możesz wiedzieć jaka bedzie ich reakcja.To są tylko Twoje domysły.
Jeśli nie jesteś w stanie z nimi porozmawiać to jeszcze raz ponawiam moją propozycję o napisanie listu.
Napisz go w formie proszenia o pomoc.Niech to będzie bardzo osobisty list .
Oczywiście że możesz iść do pedagoga i poprosić o rozmowę z prośbą o dyskrecję.
Obojętnie co zrobisz ale rob coś co przybliży Ciebie do pomocy psychologicznej ,wsparcia innych ludzi.

Justynko ,czy te myśli samobojcze przychodzą Ci same do głowy ,bez udziału woli ?

Odnośnik do komentarza
Gość Justyna345

Tak to prawda. Czy ja naprawdę potrzebuję pomocy psychologicznej? Bez niej się nie obejdzie?
Myśli przychodzą z udziałem woli. To nie jest tak, że sobie siedzę i w głowie pojawia się coś typu: "o no tak mogę się zabić", ale myśli, które powstają przeze mnie, one nie biorą się z nikąd. Kiedy o tym myślę ja byłabym w stanie to zrobić, gdyby nie rodzina.

Odnośnik do komentarza
Gość cytrynowa babeczka

Justyna z tego co piszesz to jako człowiek nawet nie zwiazany z zawodem psychologa to myśle ze tak .Ale oczywiście ze mogę nie mieć racji w tym wzgledzie .
Kwestia tylko tego że Ty w tej chwili sobie sama nie potrafisz poradzić z własnymi emocjami i chodzi o to żeby ktoś kompetentny podpowiedział Ci jak z tego wybrnąć ,jak odzyskać radość zycia ..Ktoś kto da Ci wsparcie .Moga to być tez Twoi rodzice ,dziadkowie jakies miłe ciocie.
Druga sprawa to jesli masz trudności z nauką to tez moze byc powiazane z obecnym przeciagajacym sie stanem emocjonalnym.
Naprawdę warto iśc nawet na taką konsultację ,nawet jednorazową wizytę i dowiedzieć się czy ta pomoc jest Ci niezbędna...
Ale myślę że naprawdę warto zaufać tym którzy na pewno Ciebie kochają i chcą dla Ciebie jak najlepiej ,mimo że czasami pewnie w przeszłości mieliście różne zdania na ten sam temat ...:-) Co jest naturalna rzeczą przecież ...

Odnośnik do komentarza
Gość cytrynowa babeczka

Może być tak jak piszesz ,że to trudności w nauce są przyczynkiem do chandry .Może należałoby sie zastanowić nad korepetycjami.
Pozdrawiam i trzymam mocno kciuki żebyś jednak odważyła się podzielić sie swoimi troskami z najblizszymi .

Odnośnik do komentarza

Z rodzicami należy rozmawiać o sprawach poważnych bardzo rzeczowo i poważnie.Muszą zobaczyć że masz problem a nie się pieścisz.I tylko rodzice mogą coś podpowiedzieć i pomóc bo oni widzą Cię na co dzień i najbardziej trafnie ocenią sytuację w jakiej się znalazłaś.Zachęcam Cię do rozmowy z mamą , babcią zaufaną ciocią.

Odnośnik do komentarza
Gość Justyna345

Do doś: Może i trzeba, ale to jest mój wybór i nie mam obowiązku go zmieniać. Twierdzisz, że się pieszczę? Powiem ci, że za mało mnie znasz żeby stwierdzić, że się pieszczę. Zapewniam cię jednak, że tego nie robię.

Odnośnik do komentarza
Gość Justyna345

Zaczęły się gdzieś w listopadzie, w drugiej klasie. Pamiętam, że na 1. semestr jeszcze zagrożeń nie miałam, ale na 2. już niestety się pojawiły. Nic szczególnego się nie zdarzyło. Stosunki mam przeciętne, jestem osobą raczej małomówną, wiec zbyt wielu znajomości nie zawieram. Nie odpowiada mi towarzystwo ze szkolnego otoczenia, nie są to ludzie odpowiedni do znajomości ze mną. Oczywiście parę osób w miarę normalnych się znajdzie, ale jest to mniejszość.

Odnośnik do komentarza

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się

×
×
  • Dodaj nową pozycję...