Numia

Dziękuję, dam znać.

Już wyciągnęłam wnioski, nie chciałabym pantofla, ale kogoś kto interesuje się również moimi uczuciami, a sama nie interesowałam się cudzymi. ? Chciałam idealnego faceta, a sama nie jestem i nie byłam. Dlatego każdy kto ze mną był to obrywał. Muszę zacząć żyć swoim życiem i przeczekać to, może za miesiąc będzie mi lżej i już dam sobie radę bez niego. Ciezkie to wszystko dla mnie i nierealne, że ktoś kto był i był częścią mojego życia, był moim partnerem - nagle zniknął. Nigdy nie miałam poczucia straty po rozstaniu

Jestem osobą zakręcona jak młynek od kawy. Uważałam się za osobę empatyczna, a nie rozumiałam, że go krzywdzę ? nie uważam, że był idealny. Ale po prostu myślał trzeźwo, kiedy ja odwalałam szopkę. On chciał spokojnie, a ja z przytupem. Próbuje się uspokajać szydelkowaniem, ale tak mnie to denerwuje, że aż mnie trzepie. Obiecałam jednak sobie, że wyszyje sobie misia. Ciężko jest. Jestem typem kobiety nerwowej, mialo być tak jak ja chce. Na początku każdy się stara I każda chwila ma znaczenie i było idealnie. Nie wiem kiedy zaczęło się psuć, ale już nie spotykaliśmy się tak często i nie pisał, nie odpisywał, nie pytał. Czy byl zajęty, czy mu się nie chciało. Czułam się samotna w związku. To było dla mnie ciężkie i myślę, że to wina braku kontaktu. Ale nie wiem dlaczego przestaliśmy rozmawiać i czyja to była wina.

Teraz to każdy się boi I stara się dbać o siebie. Na kwarantannie też ciężko cokolwiek zrobić, a siedzenie w domu jeszcze wydłuża czas 10-krotnie. Głupim jestem człowiekiem, sama radziłam ludziom co robić, a szłam zaparte, że ja mam rację w związku. Muszę zacząć żyć swoim życiem, ale przez to co się dzieje, nawet nie mam z kim rzeczywiście porozmawiać I nie mam co robić, żeby o tym nie myśleć. Z chłopakiem zaczęło się tak, że poznał mnie na imprezie ponad 3 lata temu. Byłam jeszcze w starym związku i nie byłam zainteresowana. Po 2 latach niechcący coś mu wysłałam i tak zaczęliśmy rozmawiać. Mówił, że przez ten cały okres myślał o mnie i chciał ze mną być. Dużo spędzaliśmy czasu i nasza, relacja była bardzo przyjacielska i był bardzo dobry dla mnie. Potem jakos dziwnie było, nie wiem z jakiej przyczyny. Trochę mniej zainteresowania z jego strony. Już nie pamiętam co rzeczywiście się działo. Ale chciał mnie często przytulać i całować, ja jego jeszcze bardziej. We śnie tylko zmieniłam miejsce to mnie przytulał i całował w twarz. Myślałam, że się budził i dlatego tak robił, a robił to nie wiedząc o tym. Często mi mówił, że mnie kocha i często mi wybaczał. Mam nadzieję, że to nie będzie ostatni raz kiedy coś dla mnie zrobi.

Czytam różne fora. Że faceci jak bumerang, tylko trzeba im dać czas, żeby pobyć samemu I wracają. Dużo razy zdarzało się, że mężczyźni wracali i było dobrze. Znam takie przypadki z autopsji. Może za miesiąc, za dwa zaproponuje mu kawę, czy herbatę. Jeden były chciał powrotu po około pół roku, inny po miesiącu. Niestety z mojej strony był całkowity brak zainteresowania. Po prostu nie chce go stracić.

Cieszę się, że jesteś w stanie mi doradzić i pomóc. Niestety sama sobie średnio radzę. Nie umiem czekać I boję się, że czym dłużej czekam tym mniejsze szanse na powrót.

Dziękuję. Teraz nic mi nie zostało jak czekać. Napisałam mu wszystko to co czułam i jak. Żałuję, że dopiero teraz to zrozumiałam, jak go straciłam. Byłam egoistka i byłam obłudna. Może potrzebuje czasu, żeby zatęsknić, czy zdecydować się jak mu lepiej. Jeśli wrócimy do siebie i będzie dobrze, to będzie przykład, że warto dawać ludziom szansę i wiem, że muszę nad sobą pracować, a najlepiej to obie strony. Jeśli nie wrócimy do siebie, to będę długo leczyć rany po tym wszystkim. Ale kiedyś znajdzie się miejsce na nowe uczucie i tym razem będę inna.

Myślę, że czuł się gorzej ode mnie. Źle postępowałam i wiem w czym leży problem. Zamiast się drzec, będę z nim rozmawiać normalnie. Zamiast wymagać, to proponować, ewentualnie próbować samemu zmienić. Nie denerwować się, albo przynajmniej policzyć do 50 najlepiej, żeby się ogarnąć. Łatwo jest zostawić, ale co by to świadczyło o mnie. Skoro kocham, ale łatwiej zacząć od nowa z kimś nowym. To dlaczego po ślubie mogłabym z kimś być, skoro też człowiek się zmienia i też może mi coś nie odpowiadać. Dlatego uważam, że w tych czasach nie ma trwałych związków, bo lepiej coś zostawić, niż naprawić. Jeśli nie chce to nie - naprawdę, ale wiem, że dla mnie dużo znaczył i ja dla niego też.

Czuję się niegotowa, bo nie chce go skrzywdzić. Boję się, że, zawiodę. Muszę popracować nad swoimi nerwami i wyobrażeniami. Mamy po 24 lata. Tylko, że mamy inne tryby życia. On pracuje od lat, ja kończę studia. Dużo spędzaliśmy ze sobą czasu i wiele razy jeździliśmy razem, żeby odpocząć. Mam nadzieję, że wspólnie spędzony czas, szczególnie ten dobry przekona go kiedyś do dania szansy. Zrozumiem, jeśli będąc samemu będzie mu lepiej beze mnie. Co będzie mnie boleć, ale jakoś przeżyję.

Niestety, ale dalej czekam. Sama w tej chwili nie jestem gotowa. Chciałabym, żeby było po wszystkim. Czy w jedną stronę, czy druga. Niestety wiem po nim, że jakby nie chciał to by napisał. Ale mogę się też mylić. Zawsze lubił zaczekać, aż opadną emocje. Ja to z tych drugich.

Myślę, że dzięki temu dojrzałam. Śmialiśmy się kiedyś oboje, że jesteśmy home edition, bo nieszczególnie wyglądamy "jak z obrazka". Dzięki temu wszystkiemu wydoroslalam i rozumiem, że było mi to potrzebne. Nigdy się nie przywiązałam jak widać i mi nie zależało, żeby się zmienić. Krzywdziłam, ale lekcji z tego nie wyciągnęłam. Mam nadzieję, że wszystko naprawie. Jeśli nie to była i jest dla mnie naprawdę ciężka lekcja

Miałam wygórowane pragnienia. Myślę, że też nie ma idealnych par, które idealnie do siebie pasują. Każdy ma swoje plusy i minusy. Jest dobrym człowiekiem, zawsze próbował mi pomagać, jeśli tego potrzebowałam. Mieliśmy fajna relacje na początku oparta na przyjaźni i koleżeństwie. Żylam zludzeniem, że w życiu jest jak w filmie i znajdę idealnego faceta, który idealnie będzie do mnie pasował, robił jak chce i jakbym chciała, żeby to wszystko wyglądało. A przecież miłość nie jest taka, kocha się pomimo wad. Jest bardzo pracowity, wiecznie zmęczony, ale kiedy mogłam coś dla niego zrobić miłego to czułam się dobrze. Dobrze mi się z nim rozmawiało, jest przytulaśny i nieraz zrobił dla mnie miłą rzecz, jak miałam gorszy czas. Nie był idealny i jest trochę zdziadziały, ale nie poznałam jeszcze nikogo idealnego. Zrozumiałam, że idealny związek to złudzenie, a ludzie się kłócą i godzą, ale od nich zależy efekt końcowy. Związek to kompromisy, zmiany, dopasowanie się i nieraz trwa to latami, ale wszystko zależy od miłości.

Byłam długo sama I chyba z tego wszystkiego doszłam do wniosku, że każdy robi to co druga osoba chce, szczególnie ja. Nigdy nie miałam problemu ze znalezieniem mężczyzny, czy chłopaka - to też za bardzo się nie przejmowałam. Przysłowiowo trafiła kosa na kamień. Jak nie ten to następny, a teraz wcale tak nie myślę. Teraz kocham i wiem, że nie chce nikogo innego. Wiem, że uczucia też mijają. Człowiek uczy się na błędach i nie raz nie ma szans, aby cokolwiek naprawić. Chce się zmienić I chce być wspaniałą kobieta, która czasami się pokłóci z mężczyzna, ale będzie jego wsparciem, pomocą, przyjacielem i miłością. Ja taka przestałam być, kiedy zaczęło mi go brakować, przestał na mnie zwracać uwagę, interesować się mną i poczułam się porzucona. Wiem, że żyje innym trybem niż ja i też niewiele rzeczy rozumiem. Mam nadzieję, że za jakiś czas wszystko wyjdzie

Oczywiście. To pierwsza moja życiowa lekcja - taka ciężka. Myślę dzień i noc, chciałabym to natychmiast naprawić, ale też nie mogę uwierzyć, że się zmieniłam w przeciągu miesiąca. Wiem, że go kocham i nie zamieniłabym na innego, mimo wad i przywar. Muszę sama być zdecydowana i zmienić się, on chciał się zmienić, może niekoniecznie mu wychodziło, ale chciał. Mam nadzieję, że nie wszystko stracone. Zachowywałam się dziecinnie i okropnie. Mam dużo sobie do zarzucenia. Też chcę się zmienić I żałuję, że dopiero ta sytuacja zmusiła mnie do ogarnięcia co odpie***łam. Wiem też, że w końcu sobie odpuszczę i zacznę funkcjonować normalnie. Mam nadzieję, że będę miała szansę naprawić krzywdy, które wyrządziłam. Jeśli nie, mam nadzieję, że więcej ich nie popełnię ?

Rozumiem, wszystko zależy od niego. Dzięki za wsparcie, a także za własne opinie. Zobaczymy w najbliższym czasie co się wydarzy. Liczę, że będzie dobrze - tak czy inaczej. ?