kenia1

Witam, mam znajomego, który ma dość specyficzny sposób bycia, mówienia o sobie, ma 33 lata, więc wydaje mi się to zachowanie niepokojące, jak na taki wiek. Opiszę to zachowanie. Przede wszystkim powiedział mi, że od ok. 3 lat nie ma motywacji do pracy, kiedyś pracował bardzo wiele (po kilkanaście godzin dziennie), teraz robi tylko to, co musi,nie ma już takiej energii jak kiedyś. Takie zachowanie usprawiedliwia tym, że to co osiągnął różni się od tego, co chciał osiągnąć, krótko mówiąc, nie jest zadowolony z tego, co ma. Nie robi planów dalekosiężnych.Poza tym często od niego słyszę, że czuje się zmęczony, często chce mu się spać i dużo śpi.Do życia podchodzi z pesymizmem, wydaje mu się, że już go nic miłego nie spotka, czuje się staro, ale to tłumaczy wychowaniem, bo jego rodzice są pesymistycznie nastawieni do życia. Chciałby mieć towarzyszkę życia, ale ma trudności w nawiązywaniu znajomości z kobietami, jest nieśmiały, nie lubi mówić, drażnią go pytania, które go dotyczą, bardzo strzeże swojej prywatności. Nie lubi tłumów, ale to akurat usprawiedliwia tym, że jest introwertykiem. Zauważyłam też, że powoli izoluje się od ludzi, mówi, że go denerwują, woli spędzać czas w samotności (choć nigdy nie lubił być w centrum). Przy tym wszystkim jest bezinteresowny, potrafi pomagać i nie oczekuje w zamian niczego, a propozycje pomocy jakiejkolwiek dla niego odrzuca, nawet złości się przy tym. Piszę na forum, ponieważ podejrzewam, że może mieć stany depresyjne, przecież młody człowiek, nie powinien tak podchodzić do życia.Czy moje podejrzenia mają jakieś podstawy? A może on po prostu taki jest, taką ma osobowość, a ja niepotrzebnie się martwię...