Trafiłem na beznadziejnego psychiatrę - czy to możliwe?

[Gość ...]

Witam serdecznie. Mam 20 lat i od dwóch i pół miesiąca borykam się z nienaturalnie długim spadkiem samopoczucia. Manifestuje się on objawami, które jak ulał pasują do depresji, czyli uczuciem beznadziei, zmęczenia, spadkiem aktywności psychofizycznej oraz zniekształconym obrazem siebie połączonym z poczuciem niskiej wartości. Do tego dochodzi nieraz apatia oraz porzucenie pasji, dzięki którym jeszcze niedawno czułem się wartościowym i wyjątkowym człowiekiem. Mając dość tego stanu, sam zgłosiłem się do poradni zdrowia psychicznego w placówce NFZ. Wchodząc do gabinetu, nawet w najśmielszych przypuszczeniach nie sądziłem, że zostanę potraktowany tak, jak zostałem. "Psychiatra" nie utrzymywał ze mną kontaktu wzrokowego, przez 10 minut (!) bazgrząc coś na jakimś blankiecie, a kiedy już pozwolił mi mówić, bardziej interesowało go to, co jeszcze przed chwilą pisał, niż to, z jakim problemem przyszedł do niego pacjent. Z wielkim trudem przyszło mi mówić o swoich osobistych sprawach, a on skwitował to tym, że NIE MOGĘ być chory na depresję, bo to jest bardzo poważna choroba, a moim problemem są jakieś tam huśtawki nastroju spowodowane młodym wiekiem. Już dawno nie poczułem tak szczerego gniewu i oburzenia, a kiedy powiedział mi, żebym udał się z tym do psychologa, podniosłem się i bez słowa wyszedłem z gabinetu.
Naprawdę nie wiem, co miałem mu powiedzieć, może jakbym zasugerował, że słyszę głosy i bardziej czuję się Batmanem niż sobą, to może wtedy okazałby mi więcej empatii. Poczułem się potraktowany jak jakiś intruz, bo pani, która była u niego przede mną już po dwóch minutach wyleciała z receptą w dłoni, i cała ta poradnia zdrowia psychicznego bardziej przypominała mi jakiś koleżeński układ kilku osób, niż instytucję mającą na celu pomoc potrzebującym. Przepraszam za tak gwałtowną wypowiedź, ale w moim mieście nie ma już publicznych psychiatrów, a na wizytę prywatną po prostu mnie nie stać. Myślałem, że uzyskam w końcu jakąś pomoc, a tak dalej jestem skazany, by męczyć się sam. Pozdrawiam.

[Gość gosc]

Każdy psychiatra ma problemy, dlatego został psychiatrą, myśli że pomaga.

[Gość gosc]

Pewnie myślał inni mają gorsze choroby niż on hahahaha.....

[Gość gosc]

To idź do innego psychiatry. Leczyłem się kiedyś na depresję. Rozmowa o problemach zawsze jest trudna, jeszcze trudniejsza, kiedy rozmówca nie wykazuje chęci współpracy. Tylko sam sobie możesz pomóc wykorzystując do tego osoby, które bardziej znają się na problemach. walcz z problemami, nigdy się nie poddawaj.

[Gość gosc]

Psychiatra beznadziejny... Zawód nie chroni przed głupotą... Nie poddawaj się... Może warto raz pójść prywatnie albo podjechać do jakiejś innej miejscowości, gdzie są lepsi psychiatrzy na NFZ.

[Gość gosc]

Na pewno nie miałeś kłamać. Mogłeś udać się do psychologa i opowiedzieć mu to samo co temu psychiatrze. Ciekawe czy psycholog będzie miał to samo zdanie co psychiatra. Drugie wyjście, jeżeli nie jesteś zadowolony z diagnozy psychiatry to zasięgnij konsultacji u innego specjalisty psychiatry. Będziesz wtedy spokojniejszy. Poza tym pierwsza wizyta u psychiatry, z tego co mi wiadomo, powinna trwać dłużej niż 10 min. Co za 10 minut można powiedzieć?!? Lekarz powinien zapytać o przeszłość, ale skupić się na teraźniejszości. Dużo też zależy od pacjenta, który powinien się przed lekarzem otworzyć. A z tą kobietą co wyleciała po 2 min. z receptą to wiem, że może tak być. Ja sam na wizytach kontrolnych nie siedzę u psychiatry o wiele dłużej. Dostęp do publicznej służby zdrowia jest w naszym kraju bardzo ograniczony. Jest mało ośrodków, mało miejsc w nich.