Żałoba po śmierci przyjaciółki

[Gość Aneta1999]

Mam 14 lat, niedawno straciłam swoją bliską koleżankę.Nie mogę się pozbierać. Dzień jakoś minie, ale codziennie wieczorami pisałyśmy sobie, a teraz gdy nadchodzą wieczory chce Mi się płakać. W nocy też się budzę i nie mogę o tym zapomnieć. Co mam zrobić, by móc przynajmniej przespać spokojnie całą noc.

[Khaleesi]

pokłóciłyście się?

[Gość Aneta1999]

Nie, miałyśmy wypadek. Niestety Ona nie przeżyła. :(

[Trick]

bardzo współczuję Ci, to straszne. Wiadomo teraz cierpisz, przeżywasz, brakuje Ci jej Twoje uczucia są normalne. Potrzebujesz czasu aby to przeboleć i zaakceptować.

[Gość Aneta1999]

Tata też nie rozumie że nie chce jechać z Nimi nad morze. Jak mam go przekonać?

[Gość pau986]

Moim zdaniem powinnaś jechać z rodzicami. Nie powinnaś byc teraz sama. Potrzebujesz wsparcia bliskości rodziny. Siedzenie samej w domu tylko pogorszy sytuacje twój stan zdrowia, uwierz mi i jedz z rodzicami, nawet jeśli teraz uważasz ze to nie jest dobry pomysł.

[Gość Aneta1999]

Moja mama zmarła 2 lata temu. A jakoś z tatą i macochą i jej córką nie mam ochoty jechać.

[Trick]

to nie jest taki głupi pomysł... Twój tata napewno rozumie że cierpisz, że Ci jej brak i pewnie tym sposobem chce Cię jakos pocieszyć, oderwać od tego wszystkiego. Podejrzewam, że sami chcą odpocząć od tego wszystkiego, Ty też uczestniczyłaś w tym wypadku, mogli Cię stracić i teraz pewnie chcą byc razem z Tobą.... On się martwi o Ciebie. Jedź z nimi to naprawdę nie jest zły pomysł...

[Gość pau986]

Twoj tato na pewno chce ci pomoc i bardzo mu na tobie zależy. To jest twoja rodzina teraz, daj sobie pomoc. Oni sie pewnie bardzo martwia o ciebie.

[Gość Aneta1999]

Tacie może tak, ale innym nie.Nad morze już dawno tata chciał jechać to nie taka nagła decyzja.Faktycznie mogli mnie stracić, gdybym jechała za Nią, ale skończyło się tylko na szyciu ran i tyle.

[Gość Aneta1999]

Jutro wychodzę ze szpitala, pojadę na pogrzeb, a później nad morze- nie fajnie się złożyło.

[Reyka]

Czasem tak bywa, życie nie jest sprawiedliwe niestety.
Miałam podobną sytuację jak byłam nieco starsza od ciebie bo miałam wtedy 20 lat. Mój kolega, który mieszkał blok obok został dźgnięty nożem podczas imprezy... zmarł po tygodniu pobytu w szpitalu... prosto z pogrzebu jechałam na lotnisko a z tamtąd na wczasy, które były już opłacone i zaplanowane....
Było ciężko tak sie oderwać, ale też miałam czas na ochłonięcie, na przemyslenie i dojście do siebie. Pomogło....

[Gość pau986]

Jedz naprawde jedz. Nie mozesz byc teraz sama. Teraz musisz życ za was dwie to ty dostałaś szanse.

[Gość Aneta1999]

W mieście jest trochę lepiej jest dużo znajomych. Ale miałaś szczęście że dość szybko się do tego przyzwyczaiłaś. Ja mieszkam na małej wsi. Dzieci jest tu mało, a tak właściwie to Ona, jej siostro i Ja i moje rodzeństwo.Do miasta mamy 10km i dookoła te wsi są lasy więc nie ma innych nastolatków.Zachciało Nam się wtedy na miasto jechać. :(

[austeria]

Też przeżyłam śmierć bliskiego kolegi.. to było kilka lat temu.Oczywiście, najpierw była rozpacz, nie spałam po nocach, zastanawiałam się dlaczego.. Ale z czasem ból minął, pogodzilam się z tym. Jego śmierć sprawiła, że inaczej spojrzałam na życie. Zrozumiałam, że jest krótkie i trzeba się cieszyć z każdej chwili. Często go wspominam, pamiętam różne wydarzenia z nim związane, jego twarz. Czasem się uśmiecham na to wspomnienie, a czasem chce mi się płakać. Ale nie ma już tego bólu, nie ma rozpaczy. Na to, co czujesz, nie ma lekarstwa. Jedyne, co może pomóc, to upływający czas, dzięki któremu będziesz w stanie się z tym pogodzić. Przykre jest to, że w tak młodym wieku straciłaś dwoje bliskich sobie osób i bardzo Ci współczuję.

[Reyka]

~Aneta1999

W mieście jest trochę lepiej jest dużo znajomych. Ale miałaś szczęście że dość szybko się do tego przyzwyczaiłaś. Ja mieszkam na małej wsi. Dzieci jest tu mało, a tak właściwie to Ona, jej siostro i Ja i moje rodzeństwo.Do miasta mamy 10km i dookoła te wsi są lasy więc nie ma innych nastolatków.Zachciało Nam się wtedy na miasto jechać. :(

nie mówiłam nigdzie że się do tego przyzwyczaiłam.... nigdy się do tego nie przyzwyczaiłam tak do końca.... Bo człowiek był i nagle go nie ma... po prostu nauczyłam się z tym żyć... ale zajeło mi to więcej czasu niż ten wyjazd...
Pisałam tobie o tym wyjeździe jako doraźnej pomocy, jako sposobie na choćby chwilowe oderwanie się szarej rzeczywistości

[Gość Aneta1999]

Przepraszam,źle się wyraziłam.

[Reyka]

nie przepraszaj, nic nie zrobiłaś złego:)

[babcia zdzisia]

Też radziłabym jechać. Zmienisz otoczenie, a to pozwoli Ci trochę oderwać się od zmartwień. Myślę, że taki wyjazd bardzo dobrze Ci zrobi, spróbuj chociaż.

[Gość Aneta1999]

Jak pojadę to już będę musiała tam wytrwać 2 tygodnie. Do domu nie ma mowy żebym wcześniej wróciła, nad morze jedziemy ok.12 h to za długo żeby wcześniej wrócić.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Aneta bardzo Ci współczuję tego wszystkiego, co się wydarzyło. Straciłaś bliską Ci osobą, w dodatku Ty sama znalazłaś się w sytuacji zagrażającej Twojemu życiu. Przeszłaś traumę więc powinnaś mieć możliwość porozmawiania z kimś o tym. Myślę, że wsparcie psychologa byłoby dla Ciebie pomocne.
Co do wyjazdu - ja również uważam, że jest to dobry pomysł. Zmienisz otoczenie, odpoczniesz i oderwiesz się choć na chwilę od bolesnych myśli.
Pozdrawiam

[Kaśka098716191918]

Ojej:(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
Bardzo Ci współczuję. Wiem, jak strasznie to boli..
Chyba najlepszym lekarstwem na to jest twierdzenie "czas leczy rany" nawet tak rozległe jak śmierć przyjaciółki.
Trzymaj się jakoś i przetrwaj ten straszny czas...
A poza tym, powinnaś jechać nad morze, nabierzesz dystansu...

[Gość Aneta1999]

Chciałabym pójść do psychologa tylko tata musi się zgodzić. Ja teraz sama już chyba nigdzie nie pojadę rowerem.

[Kaśka098716191918]

To super pomysł. Poproś tatę, na stówę się zgodzi.
Nie martw się, po terapii myślę że spróbujesz. Grunt, że chcesz iść w dobrą stronę:)

[Gość Aneta1999]

Tata powiedział: Gdybyś Mnie wtedy słuchała to do niczego by nie doszło, a poza tym poradziłaś Sobie ze śmiercią mamy to i porodzisz ze śmiercią koleżanki. :(((