Życie we własnym świecie

[odludek]

Witam,
Odkąd pamiętam zawsze miałam swój świat, nie miałam rodzeństwa więc wyobrażałam sobie że mam dużą rodzinę, jestem śmiała, wszyscy mnie lubią, odnoszę sukcesy. Niestety zbyt często to mi się zdarzało, zaraz po szkole wyobrażałam sobie ten swój świat, nie potrzebowałam nikogo, ani rodziny, ani przyjaciół. Teraz nie mam nikogo oprócz rodziców, wszyscy mają mnie za odludka i tym bardziej trudniej mi wyjść do ludzi, chociaż gdy spojrzę realnie na świat, czuję się okropnie, że nie mam nikogo, lecz nadal mam bujną wyobraźnię. Tak naprawdę zazdroszczę ludziom, że dużo przeżyli, widzieli coś w życiu, a ja nadal potrafię żyć w swoim świecie. To przynosi mi wielką ulgę i czasami tylko dlatego mogę cieszyć się z życia. Wiem że w ten sposób do niczego nie dojdę, to straszne, że nie mam w życiu żadnych celów i marzeń, tylko wyobraźnię. Czy jestem jakaś nienormalna? Może to jakaś choroba?
Proszę mi pomóc

[Roodzynka]

Moim zdaniem zamknelas sie we wlasnych wyobrazeniach w tym jak chcialabys aby bylo a nie jak jest stworzylas sobie swoj swiat a nie dostrzegasz realnego. Moze po prostu zacznij sie przestawiac? Nie mysl co by bylo gdyby i jakby tylko zacznij nawiazywac kontakty z innymi po prostu wkrec sie w zycie spoleczne

[Gość samotnicaaa]

jakbym o sobie czytała .. mam identycznie..

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Wszystkie wyobrażenia, które snułaś i snujesz nadal mają charakter kompensacyjny w stosunku do rzeczywistości i wynikają z braku zaspokojenia potrzeb (bliskości, afiliacji) w świecie realnym. Dlatego lepiej Ci we własnych świecie. Jednak swoje wyobrażenia możesz przenieść do rzeczywistości - musisz tylko pokonać lęk przed zmianami.
Pozdrawiam