Czy można być chorym na zbyt dużą miłość do ludzi?

[Gość Ania101]

Odkrywam w sobie z jakimś wielkim przerażeniem, co tak skrupulatnie w sobie duszę od zawsze co mnie bardzo męczy.
Ja bardzo mocno kocham, czuję tak silne uczucie do każdego człowieka, to jest takie uczucie bez erotyki, takie..czyste.Kryje sie za tym uczuciem wiele aspektów. Jak już kogoś pokocham (mężczyznę np.) czy dziecko moje, to ta miłość jest niesamowicie wielka. Ja sie jej chyba boję. W mojej rodzinie nie okazywało się miłości, nie przytulano mnie i tak dalej, mniejsza z tym. A ja całe zycie np. na lekcjach odruchowo wszedzie rysowałam serca. Z domu wymagano ode mnie powsiagliwosci. Teraz poznałam siebie, i wiem co dusze w sobie udajac kogos kim nie jestem. To jest miłość :/ boję sie jej. Mam wrażenie że gdy ją wypuszcze to ja znikne bo cala sie oddam ludziom, mam wrazenie ze jestem miłoscia, ktora wyparuje kiedy przestane ją dusic.
Czy to może byc jakas choroba psychiczna?

[Gość Ania101]

Moja babcia to nawet ma takie określnie na kogoś kto kocha mocno ,,kochać do obrzydliwości,,. I ja mam wrażenie że jak będę sobą, tzn. wypuszcze na zewnatrz to co chowam w środku, to będę taka pożałowania godna, choć logika mi mówi że to niemozliwe. Już teraz bardziej udając jestem pożałowania godna. Ale boję sie że będę taka...zbyt oddana, będę takim trochę służącym ludzi, chociaż czuję szczęscie i spokój gdy o tym mysle. Płakac mi sie chce juz dłużej tego nie wytrzymam.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Wydaje mi się, że ten ogrom miłości, który czujesz do ludzi wynika właśnie z sytuacji w Twoim domu. Powściągliwość w uczuciach, "zakaz" ich okazywania spowodował u Ciebie głód miłości, dlatego chcesz się nią dzielić ze wszystkimi.
Moim zdaniem, gdy już wypuścisz ją na zewnątrz nie będziesz się jej obawiała.
Pozdrawiam