Mówienie do siebie

[kaigan]

Witam wszystkich, chciałam podzielić się z Wami moim problemem. Otóż od kilku lat mówię do siebie (choć jeszcze chyba nie bardzo chorobliwie), ale również wymyślam sobie różnego typu opowiadania w głowie, których nigdzie nie zapisuję, a mimo to wszystko pamiętam i często zmieniam scenariusz. Niby nic takiego, bo to może świadczyć o rozwiniętej wyobraźni, ale kiedyś nie robiłam tego tak często. Teraz robię to codziennie, bardzo długo, potrafię siedzieć i wymyślać, czasami przez to nie mogę skupić się na tym, co robię, np. na nauce (mimo wszystko z nauką jest w miarę dobrze, ale często jest to kwestia szczęścia). Tych opowiadań jest naprawdę wiele, są różnego typu, występuje tam wiele różnych postaci, ale nigdy ich nie mylę i prawie nigdy nie zapominam ich imion. Mogę też bardzo długo wspominać wydarzenia z przeszłości i myśleć nad ich innymi rozwiązaniami niż to, które było. Dawniej wymyślałam sobie wyimaginowane postacie w realu, z którymi rozmawiałam i się bawiłam (być może z braku rodzeństwa, etc), niekoniecznie byli to ludzie. Czy jest się czym martwić? Bardzo proszę o odpowiedź, bo nie wiem, czy mam powiedzieć rodzicom albo przyjaciołom, czy się tym nie przejmować.

[Tarja]

Ja bym się tym za bardzo nie przejmowała. Możliwe, że jest tak jak mówisz - brak rodzeństwa, może czujesz się samotna, może za rzadko spotykasz się ze znajomymi i to sprawia, że wymyślasz sobie pewne wydarzenia. Zastanów się czy to są wydarzenia, które nie mają żadnego znaczenia czy to są wydarzenia, w których np. chciałabyś wziąć udział. Może po prostu fantazjujesz, że widzisz siebie w takiej czy takiej sytuacji - nie ma w tym nic złego, dopóki wiesz, że to wyobraźnia a nie wiat realny - nie przejmuj się tym. Może załóż bloga i pisz historyjki, może masz talent pisarski - nie zmarnuj go! Co do mówienia do siebie - ja też czasem mówię do siebie. Czasem mówię do monitora i komentuje coś tak jakby mój pies miał mi przytaknąć. Nie ma w tym nic dziwnego, czasem mamy w sobie pewne emocje i pozwalamy im się wydobyć. Myślę, że u Ciebie to kwestia wyobraźni, może trochę odrobina samotności i braku wygadania się przed przyjaciółmi, a może uczucie nudy i rutyny - brak fajnych sytuacji, więc je sobie wymyślasz. Jesteś w okresie dojrzewania i myślę, że wiele Twoich rówieśniczek ma podobnie jak Ty. Nie martw się tym!

[pink elephant]

ja tez czasem wymyslam sobie historie czesto sa to takie ktore bym chciala aby sie przytrafily rodem z romantycznych komedii

[Gość girl with a tatoo]

O, fajnie! Na pewni jestes osoba twórczą i nasz naprawde super zywa wyobraznie! nie wiem,mi sie to nie wydaje groznym, a raczej..ciekawym i wyjatkowym. A mozesz sie podzielic, co dokladnie wymyslasz i jakie to postacie??

[Gość willka]

Ja tez dosyc czesto wyobrazam sobie pewne sytuacje i wymyslam jk one moga sie rozwijac, czasammi mam kilka wariantow, czesto przed rozmowa z kims ukladam sobie tak jak by plan tej rozmowy, czyli na przyklad ja powiem to i to, to on odpowie mi to, i wtedy ja odpowiem to i to... czasami tez sie zastanawiam czy nie jestem chorta :D chociaz psychiatrzy mowia ze nie istnieje absolutnie zdrowych psychicznie ludzi :D

[Gość girl with a tatoo]

Haha, rzeczywiscie, nie ma zdrowych ludzi, sa tylko niezbadani! Ja tez lubie rozmawiac ze soba, szczegolnie jak mam cos do powiedzenia;-) zwykle to cos, co mnie nurtuje i dlaetgo latwiej mi to wymowic na glos, wtedy jak by cwicze to, co bede chciala powiedziec w realu. A ktos jeszcze tak ma?

[Panda]

Każdy sobie czasem coś wyobraża, ja też niekiedy ide do domu i mysle co by bylo gdyby :) nie przejmuj sie to nic powaznego ale pomysl z pisaniem jest dobry

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Nie napisałaś ile masz lat, ale biorąc pod uwagę to, że się uczysz mogę wywnioskować, że znajdujesz się w okresie dojrzewania. Wiele młodych osób staje się wtedy bardziej refleksyjnymi, zastanawia się nad swoją przeszłością, snuje marzenia. Mówi się wtedy o "spojrzeniu skierowanym do wewnątrz". Ponadto wielu dorastających wytwarza w myślach tak zwaną "wyimaginowaną publiczność", przed którą prezentuje siebie, swoje opinie i racje.
Wydaje mi się więc, że nie powinnaś się martwic tym, że prowadzisz dialog ze sobą i wymyślasz różne historie. Być może te historie mają charakter kompensacyjny i odzwierciedlasz w nich to, czego Ci brakuje. Takie opowiadania świadczą także o tym, że rozwija się Twoja wyobraźnia, jednak pamiętaj, żeby nie zaniedbywać kontaktów z rówieśnikami.
Pozdrawiam

[ojla]

ja mowie sam do siebie jak chce pogadać z kimś "inteligentnym" a nikogo nie ma w pobliżu