Nie mam sił już żyć

[Gość dorian.xs]

Mam 17 lat. Chce aby moje życie już się skończyło. Nie mam przyjaciół, bardzo chciałbym mieć. Jestem odrzucany, bo jestem biedniejszy od moich kolegów. Klasowi koledzy ciągle gdzieś wyjeżdżają, stać ich na wszystko, mnie niestety nie. Co się będą zadawać z jakimś biednym plebsem. Bardzo chciałem mieć przyjaciela, z którym porozmawiam o wszystkim, lecz każdy z którym próbowałem nawiązać przyjaźń, woli ,,swoich" lepiej sytuowanych. Przerasta mnie szkoła, nauka, nie widze siebie w przyszłości. Nie mam już siły na nic, czuje się samotny, czuję zazdrość, że każdego na wszystko stać, luksusowe samochody, telefony, markowe ubrania. Wstydzę się nawet własnych rodziców, tego jakim samochodem jeżdzą, odwożą mnie do szkoły. Z każdym dniem coraz częsciej myślę o samobójstwie. Nie mam się komu wyżalić. Jestem niepotrzebnym kimś na tej planecie. Z chęcią oddałbym serce komuś innemu. Rozwiązaniem może być Eutanazja...

[ka-wa]

Twoje myśli mają coś wspólnego z depresją, dlatego dobrze jakbyś powiedział rodzicom i korzystał z terapii.
Nie mów, że wszyscy mają lepiej i w Twoim otoczeniu nie ma nikogo o podobnym statusie.
Nie powinieneś mieć takich czarnych myśli, ważne jest spełnianie marzeń.
Więc pomyś sobie, będę się dobrze uczył, będę dobrze zarabiał i pokaże wszystkim na co mnie stać.
Jeśli będziesz się załamywać stanem obecnym, osiągniesz wynik odwrotny.
Życie trzeba brać na klatę, pamiętaj, że zdrowie jest najważniejsze, więc go nie niszcz, takimi myślami.

[Javiolla]

To prawdo podobnie depresja młodzieńcza. Należy ją leczyć.

Koniecznie powiedz rodzicom co czujesz i poproś o zapisanie Cie do psychologa na terapię i psychiatry po leki antydepresyjne. Jeśli nie masz odwagi pogadać z rodzicami, powiedz o tym psychologowi szkolnemu.

Leki poprawią Twoje samopoczucie i rozjaśnią umysł, a terapia pomoże odzyskać wiarę w siebie oraz podniesie Twoją samoocenę.

[Gość jfd]

Szczęście daje nauka a nie posiadanie przedmiotów. Twoi koledzy nie są godni uwagi.