chcę umrzeć

[Gość hamlam]

Mam tylko 17 lat, a już nie jestem w stanie wstać z łóżka. Nie potrafię odnaleźć dawnej siły do nauki a na obecnym rozszerzeniu przez takie zachowanie robię sobie coraz większe zaległości co doprowadza mnie do frustracji i ataków płaczu nawet na lekcji. Są momenty gdy boję się iść spać bo nie wiem czy kolejny dzień nie będzie gorszy od poprzedniego. Najgorsze w tym wszystkim jest to że w momenty radości się pojawiają tak rzadko że nieraz mam ogromną ochotę , w chwilach słabości, wbić sobie coś w rękę byle by zakończyć cierpienie. To wszystko trwa i nie przemija. Frustrację budzi we mnie również poprzez niemożność przyznania się rodzicom co czuję, oni dają mi tyle szczęścia i miłości że po usłyszeniu tego co wewnątrz mnie się dzieję mogli by uznać że zawiedli w swojej roli, nie mam ochoty patrzeć na ich cierpienie które było by powodowane moim. Jedyną, błahą, rzeczą trzymającą mnie przy życiu są święta bożego narodzenia, co roku dają mi tyle radości - boję się że jeśli w tym roku coś się wydarzy nie będę wspólnie ze znajomymi i rodziną odliczać ostatnich minut tego roku

[ka-wa]

Pomyśl sobie, jakbyś to Ty był rodzicem, a tak wewnetrznie cierpiało by Twoje dziecko,
lepiej jakby Ci powiedziało o problemie czy w imię wydumanej filozofii, tłumiło to w sobie, tym samym nie pozwalając sobie pomóc.

Wg mnie tłamsi Cię jakaś depresja, już Ci będzie lżej jak szczerze porozmawiasz z rodzicami, potrzebujesz ich wsparcia.

Trochę Cię rozumiem, bo ostatnio rozmawiałam z osobą dorosłą, która dopiero po leczeniu, potrafi głośno mówić o depresji, czyli ukrywanie tej choroby jest normą.

Nie pozostaje Ci nic innego jak powiedzieć rodzicom, bo będą mieli do Ciebie żal, jak to wszysko za daleko zabrnie.
To jest wpisane w rodzinę, że jak jeden jej członek choruje, to pozostali też i nie powinno się ukrywać choroby w imię troski o rodzinę, bo razem łatwiej przez nią przejść.

[Gość Hamlam]

Chciałam im to powiedzieć ale nie dałam rady, przedstawiam tylko część problemu - w dodatku wydaje się on w takim świetle błachy.

[Gość Czujętosamo]

Jestem dokładnie w podobnym stanie. Mnie też przy życiu utrzymują różne świętą i uroczystości. Również mam wspaniałych rodziców i oni też utrzymują mnie przy życiu ale im nie powiedziałem o swoich zmartwieniach bo bardzo ich bym zmartwił ... Chętnie z tobą porozmawiam bo mam podobne problemy

[Gość Czujętosamo]

Dodam że chodzę do I klasy LO