Jak zapanować nad wahaniami nastroju?

[Gość s...m]

Witam.Jestem 19 letnią dziewczyną z pewnymi problemami. Mianowicie, na ogół jestem dosyć zabawną osobą lecz zawsze miałam pewne dziwne samopoczucie. Kiedyś często płakałam, nic mi się nie chciało, wolałam siedzieć w domu. Mam chłopaka od 1,5 roku i jest dla mnie dużym wsparciem ale bardzo często jestem dla niego okropna. Pozniej jest mi w sumie przykro, ze tak go traktuje bądź zle się do niego odzywam i jestem miła kiedy się kontroluje, ale jak zapomnę to sama z siebie jestem znowu niemiła, wredna. Nie umiem panować nad tym ale mam takie wzloty i upadki co do humoru. Często czuje, ze chłopak mnie nie rozumie.Klade się obok niego i jakby emocje ze mnie wypłwały. Jeszcze 2 lata temu byłam bardzo chuda. Teraz nie jestem gruba, nic z tych rzeczy ale przytylam 10 kg. Ciagle jadłam. Nie powiem,lubię słodycze itd. Ale ja nie jadłam ani śniadania ani obiadów tylko hop do sklepu po chipsy 3 paczki i się obżerałam. Chłopak ciagle musiał mi robić coś do jedzenia mimi iż czułam, ze zaraz pęknie mi brzuch, to dalej jadłam aby tylko jeść. Zajadalam smutek, złość. Czekolada i chipsy poprawiały mi nastrój. Mam 170cm i waze 64 kg wiec to jest waga w porządku ale wiem, ze jeśli nie przestałabym to pewnie waga byłaby znacznie wyższa. Nawet 2 msc temu kazałam chłopakowi mnie kontrolować, jeśli coś ma za dużo kalorii itd No i jak już on to robił, bo go wcześniej prosiłam to obraziłam się i klocilam, ze wylicza mi kalorie, Żeby znalazł sobie lepsza. I wtedy (2 msc ( temu pomyślałam, ok zróbmy trening. Nigdy nie ćwiczyłam ( jestem astmatyczką) 4 dni ćwiczyłam dosyć dobre treningi ale na 5 dzień już było „dobra jutro „ i przestałam. Naprawdę chce mieć cudowne ciało tylko o tym marze bo w tym czuje się naprawdę zle. Ostatnio milam dietę i ustaliłam, ze będę jeść regularnie i zdorow a wiec przez 2 dni jadłam same przeróżne owoce ale na 3 dzień były moje urodziny wiec zjadłam jedna babeczkę i poszło z górki na drugi dzień pizza itd. Teraz tez mam „ dietę „ choć nie wiem ile to potrwa. Ogólnie jestem bardzo pewna i przede wszystkim silna osoba. Chodzenie po 23 po mieście nigdy nie przyprawiało mi strachu, nigdy się nie bałam bo wiedziałam, ze dam sobie radę. Z pewnością szlam przed siebie zawsze dziewczyny w moim wieku spuszczały wzrok i mnie przepuszczały. Nie, nie byłam jakąś patologią chodząca. Jestem miła i kulturalna dziewczyna ale tez wiem, ze niektóre osoby po prostu mi nie podskoczą. Ale teraz unikam ludzi. Jak idę gdzieś bi muszę to jak najkrótsza drogą. Bo ja siebie widzie jako jakiegoś grubasa. Moja pewność siebie spadła. Nie chce żeby kobiety wysokie i szczupłe na mnie patrzyły tak samo chłopacy bo czuje się złe od razu mam myśli, ze pewnie myślą iż jestem gruba albo coś innego. Nie mam depresji ani nic. Nie czuje potrzeby pójścia do psychologa bo po co. Dodam, ze jestem podejrzliwa do każdego nie wiem, może po prostu jestem dziwnym człowiekiem. Jeśli to istotne to dodam, ze siostra moja miala schizofrenie i psychozę maniakalno depresyjną i zabiła się gdy miałam 12 lat nie sadze aby to miało coś wspólnego ale lepiej pisać wszystko niż pomijać pewne traumatyczne przeżycia. Na koniec dodam, ze ciagle się śmieje, żartuje, ale widzę wszystko w szarych kolorach zawsze we wszystkim doszukuje się negatywów a nie plusów. Nienawidzę słońca i ładnej pogody po prostu czuje się jakbym miała umrzeć. Gdy nadchodzi lato już mi Złe. Kocham kiedy jest ciemno, zimno, deszczowo

[Raszer]

To uwierz, że pewność siebie a głupota to nie to samo. Zresztą jak sama tego nie zmienisz, zrobi to życie ;/. Po za tym, masz 19 lat i ci odwala tyle.