Samotnicze dylematy

[Gość SamotnikzCharakteru]

Witam, mam 29 lat, mieszkam i utrzymuję się sam, praca o charakterze biurowym.
Moje życie w sumie toczy się na trasie praca - mieszkanie - sobotnie wypady do klubu, i w zasadzie tylko tam mam kontakt z ludźmi, nie licząc oczywiście takich drobnostek jak zakupy, fryzjer, mechanik samochodowy, czasem obiad w jakiejś knajpie na mieście czy od czasu do czasu odwiedziny u rodziny. Bliższych znajomości z nikim nie utrzymuję.
Rok temu odbyłem kilka spotkań z psychoterapeutą, ale w sumie niewiele z tego wyniosłem. Terapeuta przypuszczał, że mogę mieć niezdiagnozowany zespół Aspergera, ale w tym wieku to już niewiele da się zrobić. I jedyne, co był w stanie mi zalecić, to "więcej wychodzić do ludzi", najlepiej poprzez zapisanie się na jakieś zajęcia lub klub zainteresowań. Proste, ale tylko w teorii.
Mieszkam w małym prowincjonalnym miasteczku, w którym mamy niewiele sklepów, niewiele knajpek i restauracji, a klubów zainteresowań dla dorosłych ludzi jeszcze mniej. Jeżeli już miałbym celować w jakieś towarzystwo, to w takie typowo inteligenckie, a tego niestety nie ma w tej dziurze, w której mieszkam. Nie mam nic przeciwko nowym znajomościom, ale też nie pragnę ich tak desperacko, żeby zapisywać się na zajęcia, które wcale mnie nie interesują. Bo co mi po znajomych, przed którymi musiałbym udawać kogoś, kim nie jestem zamiast po prostu być sobą?
Tyle tytułem wstępu, a teraz pytania:
1. Mógłbym poszukać pracy w innym, większym mieście, jakimś uniwersyteckim (bo nie od dziś wiadomo, że inteligenci są tam, gdzie są uczelnie), ale czy rzucanie stabilnej pracy tylko z tego powodu, że nie ma nic ciekawego do roboty w wolnym czasie nie jest niepoważne? Co o tym sądzicie?
2. A może są inne sposoby na zawieranie znajomości niż koła zainteresowań? Jakieś inne "łączniki" z innymi ludźmi? Może ktoś coś doradzi?