Boję się wyjść z domu, boję się siebie

[Gość Daveeee]

WitaM. Mam na imię Dawid i mam 28 lat. Moja udręka już od 2-3 lat która nie pozwala mi normalnie żyć to przede wszystkim lęk. Jeszcze 3 lata temu był on na tyle słaby że dawałem radę z tym żyć, natomiast teraz powiedziałbym jestem w krytycznym stanie. Pojawia sie on w prawie każdym etapie dnia. Boję się wyjść gdziekolwiek, bo mam wrażenie że już nie wrócę, że coś mi sie stanie. O mieście już nie wspomnę bo gdy wchodzę w taką wielka otwarta przestrzeń czuje się sparaliżowany a do tego dochodzi pocenie się, ścisk mieści, nogi z waty no i burza w głowie. Kiedyś psychiatra stwierdził agirafobie natomiast leki przepisane nie działały. Po drugie słysząc że ktos umarł na raka , lub w wypadku od razu ogarnia mnie lek i myślę że to również Moglem być ja , że już by mnie tu nie było... zadaje sobie pytania - gdzie był teraz był gdybym umarł? . Boję się siebie. Czasem wszystko jest ok i nagle jest takie "cyk" i zadaje sobie masę pytań odnośnie życia na ziemi, dlaczego tu jestem? Oczywiście towarzyszy mi ogromny lęk który powoduje że nie zachowuje się naturalnie, czasem w pracy jestem w takiej sytuacji że zaciskam ręce, oczy bo myślę że własnie to jest moment kiedy umieram i znów ten lęk przed śmiercią powoduje że koledzy w pracy patrzą na mnie a ja udaje ze coś mi wpadło do oka. Ogólnie mówiąc boję się już wszystkiego. Mam zone i syna , nie mogę z nimi wyjść na zakupy, nie mogę z synem pojechać do wesołego miasteczka bo na samą myśl że mam wyjsc z domu mnie paraliżuje. Coraz częściej mam problemu z mową, zacinam się, zająkne się, gdzie 3 lata temu nie było mowy o czymś takim. Wiem , że jest to dosyć poważny problem, bo sam wiem co czuje i nie życzę tego nikomu, bo jest to okropne. Czy ktoś może mi powiedzieć oco w tym wszystkim chodzi ?