Niechęć do nauki

[Gość Rare]

Przychodzę z wydać się może blahym problemem, jednak dla mnie ma dość dużą wagę. Aktualnie kończę 1 klasę w liceum. W czasach podstawówki i gimnazjum byłam bardzo dobrą, ambitną uczennicą. W gimnazjum, w którym czułam się jak ryba w wodzie i poznałam moich najlepszych znajomych i inspirujących nauczycieli, wygrałam dwa konkursy przedmiotowe, chodziłam na gale laureatów i inne imprezy dla 'wybitnych uczniów'. Wszyscy mnie podziwiali, znali. Moja była szkoła była placówką bardzo rozwijającą uczniów i pomagającą w różnych konkursach i przedsięwzęciach. Po zakończeniu trzeciej klasy plakalam przez całe wakacje, idąc do liceum również. Początkowo chodziłam do szkoły z moim ulubionym językiem wykładowym do innego miasta, jednak nie potrafiłam się zaklimatyzowac i odnaleźć w klasie, w której większość ludzi znała się z gimnazjum. Podjęłam decyzję o zmianie szkoły. Przepisałam się do teoretycznie prestiżowego liceum w moim mieście, z 1 setki w Polsce i z 5 piątki w województwie. Od tamtej pory zupełnie nie mam chęci do nauki. Nie potrafię zebrać się, żeby nauczyć się czegoś porządnie, nie mam zadnej motywacji. Chociaż w mojej głowie rodzi się postanowienie, że dziś się gruntownie czegoś nauczę,kończy się to zamykaniem w swoim świecie ze słuchawkami na uszach i leżenieniem na kanapie. Tu nie chodzi o lenistwo, bo nigdy nie bylam leniwa jeśli chodzi o naukę, uczenie się sprawiało mi raczej przyjemność. Teraz na słowo nauka reaguje odruchem wymiotnym. Szkola ta jest bardzo wymagająca, ciągle narasta ilość zadanych materiałow do domu, z dnia na dzień dochodzi naław testów, co mnie jeszcze bardziej przerasta i nie mam pojęcia, za co zabrać się w pierwszej kolejności, co skutkuje całkowitym odpuszczaniem sobie różnych testów. Tutaj zamyka się koło, bo kiedy nie nauczę się na test, rodzi się lęk o z z zła ocenę, przez co często opuszczam lekcje. Moje liceum stawia nacisk na wszystkie przedmioty, a ja wolałabym skupić się tylko na przedmiotach, które mnie bądź po prostu muszę je zdać na maturze. Niestety nawet przedmioty, z których kiedys byłam olimpijką przestały sprawiać mi przyjemność. Często odpowiedzam moje nauczycieli z gimnazjum, które namawiają mnie do dalszej pracy i starają się zmotywować, oferując pomoc w olimpiadach licealnych, jednak ja czuję, że mam blokadę, która nie pozwala mi ruszyć dalej i zacząć działać. Zaczynam czuć, że coraz mniej mi zależy, a przecież to co dzieje się teraz rzutuje na mojej przyszłości. Oprócz tego surowa forma szkoły sprawia, że jestem wiecznie zesresowana, nerwowa i niewyspana. Smutno mi, kiedy przypomnę sobie siebie jako ambitną, kreatywną osobę, a zobaczę w lustrze zmeczoną, obojętną twarz, która tylko modli się o wolne albo o ucieczkę że szkoły i brak przymusu do nauki. Proszę o jakąś sensowną poradę

[Gość podpis]

Jak Ci się nie będzie chciało uczyć to wylądujesz na kasie w Biedronce. Zarobki oczywiście nie wystarczą na utrzymanie, będziesz musiała wyjść za mąż żeby byłe dwie pensje a nie z miłości, ale on po pół roku zacznie pić i będzie jeszcze gorzej niż gdybyś nie wyszła za mąż. Coś za coś, pomęcz się teraz to potem będzie łatwiej żyć i będziesz mogła zaczekać na miłość.

[Javiolla]

Zasadnicze pytanie: czy rodzice oczekują abyś w tym liceum była wzorowa i najlepsza ze wszystkiego?
Nauczyciele zawsze będą mieć presję i każdy (nawet religie) będzie uważał swój przedmiot za najważniejszy. Jeśli będziesz ich słuchać to zwariujesz. Moja córka tez jest w prestiżowym licku w mieście. Mundurki, dużo zadane, od pierwszej klasy męczą maturą. w pierwszej klasie córka dawała się temu ponieść, chodziła nerwowa, bo nie nadążała ze wszystkim, a oprócz tego ma swoją pasję po lekcjach, której się często oddaje. Potem wpadała we frustracje, załamywała się.
W tym roku szkolnym ustaliłyśmy, że nie ma pracować ponad siły. Przede wszystkim ma się skupiać na przedmiotach maturalnych, a pozostałe może nieco popuścić. Czyli najpierw lekcje z polaka, a potem ewentualnie z religii. Ja mam po prostu widzieć, że się uczy i stara, ale nie ma zawalać nocek i niedziel. Nie można jej wagarować, ale ma się uczyć na tyle dobrze na ile ją stać w spokojnym, normalnym trybie. Czyli krótko mówiąc... ma zluzować majty ;)
Sama na początku czuła się z tym dziwnie, bo przywykła do czerwonego paska, do wygrywanych konkursów, do dyplomów za wolontariat i udzielanie się na rzecz szkoły. W tym roku nie ma wolontariatu, nie udziela się, nie zapisuje na konkursy na siłę... jeśli jej jakiś wyjątkowo przypadnie to owszem, ale nie na każdy polecony przez nauczyciela. Nauczyciele nagadują a jakże, że co się stało, ale ona mówi zgodnie z prawdą, że ma za dużo zajęć (bo jeszcze pozalekcyjne), ze skupia się głównie na maturalnych i mało który nauczyciel to podważa. Po 1,5 m-ca przyznała, że czuje się psychicznie o niebo lepiej niż w zeszłym roku. Dodam, że wcale nie uczy się tak źle, jest czwórkowa.
Moze i Ty powinnaś zluzować majty i pogadać sama ze sobą, a potem z rodzicami.
Pamiętaj, że nie ten jest mądry kto dużo umie, ale ten kto wyciąga wnioski z błędów. Zdejmij sobie z ramion ten ciężar presji jaki może sama sobie nałożyłaś. W ten sposób motywacja wróci, jak sądze.