Problem z mamą po śmierci taty

[Gość Truskawka000]

Witam. Chciałam prosić o pomoc ponieważ już sama nie wiem czy to ze mną jest coś nie tak... Mam 30 lat. Mieszkam obecnie z mamą w domu. Rok temu zmarł mój tata a mój długoletni związek rozpadł się dlatego zostaliśmy z mamą same. Pół roku temu poznałam mężczyznę z którym jestem naprawdę szczęśliwa i myślę że w końcu znalazłam tą właściwą osobę z którą cghce spędzić resztę życia. Niestety z moją mamą ciągle ma jakieś pretensje..
Najgorsze jest to że potrafi być wszystko ok siedzimy razem, grillu jemy, jemy śniadanie i nagle jedziemy gdzieś na calodniowa wycieczkę z moim facetem wracamy ja mówię że jesteśmy a ona skrzywiona i z pretensjami mówi do mnie "mogłabyś spędzić trochę czasu z matką w domu" i "muszę radzić sobie sama ze wszystkim. Mogłaś wrócić chociaż pół godziny wcześniej".dodam że nie dł zadzwoniła do mnie ze coś się dzieje ani nic takiego. Kilka godzin wcześniej rozmawiałam z nią ponieważ zadzwoniłam czy wszystko dobrze i wszystko było ok a tu nagle pretensje. I tak jest zawsze. Co dwa tygodnie wszystkie swoje żale wylewa na mnie.. Ja rozumiem że jest jej ciężko. Mo również jest bardzo ciężko. Tata był dla mnie bardzo ważna osoba i zawsze stawałam na głowie żeby wszystko było ok ponieważ długo chorował i często był w szpitalu. Byłam na każde skinienie. I nie traktuje tego jako poświęcenie ponieważ ogromnie go kochałam i to było dla mnie czymś normalnym i też do tej pory ciężko mi się pogodzić z tym że już go nie ma. I naprawdę staram się spędzać z mamą tyle czasu ile moge
Organizuje jakoś czas. Wychodzimy po południu gdzieś razem, jeździmy a zawsze i tak wszystkie pretensje są do mnie. Dodam że mam 3 siostry. Nie mieszkają z nami. Mają swoje rodziny i mieszkają w innych miastach. Przyjeżdżają raz na jakiś czas. Dzwonią i z mimo rozmawia normalnie a mnie traktuje jak wroga... Nie wiem co robić. Oczywiście siostry nie widzą problemu. Kiedy im o tym mówię to dla nich to normalne bo przecież na kom ma się wyzywac skoro mieszkamy razem to przecież normalne.. Taki tekst usłyszałam... Dla mnie to nienormalne. Nie chcę żyć w ciągłej niepewności jaki będzie mieć humor i jakie nastawienie i czy się odezwie do mnie dziś czy nie bo coś "niby złego zrobiłam...
Nke wiem już co robić... Jakiś czas temu przeżywałam to z moim byłym który również miał humory i kłótnie o byle co.... Potrafiło być dobrze a za godzinę coś mu nie spasowalo i nagle pretensje o głupoty bo źle wywiesilam pranie... Naprawdę czuje ze ta sytuacja mnie powoli wykancza psychicznie... Nie zostawię mamy samej w domu bo nie da sobie rady ale czasem jedyna rzeczą jest chęć wyprowadzki... Proszę o radę o zrobić. Czy to ja jestem taka straszna że chce sobie ułożyć życie? Czy powinnam poświęcić się mamie bo ona została sama?
:(

[Gość do autorki]

Dobra rada,myśl o sobie.
Masz prawo do własnego życia.Mama powinna sobie sama organizować czas, a nie liczyć na niańczenie z Twojej strony.
Jeśli masz możliwość to wyprowadz się od matki.Nie marnuj życia.
Jeśli kiedyś mama będzie potrzebowała stałej opieki,skonsultuj to z siostrami.To że mieszkają w innym mieście nie zwalnia ich z obowiązku opieki nad rodzicem.

[Gość Cudka]

Po śmierci taty moja mama kompletnie się załamała, nie potrafiła normalnie funkcjonować, wpadła w depresję, straciła chęć i energię do życia. Poszukałam jej bardzo dobrą panią psycholog w Opolu, mgr I. Maślankowską, która po kilku seriach spotkań i terapii wyprowadziła moją mamę z apatii. Bardzo polecam dobre działania pschologa

[Gość Truskawka0000]

Niestety mam nigdy nie uda się do psychologa. Nikt ja też nie namowi ponieważ wszyscy uważają że jest ok. Nie żyją i nie mieszkają z nią więc nie mają pojęcia jak jest naprawdę....

[Lusy]

Teraz to ty i mama stanowicie rodzinę,bo jestescie same w domu. Ona jest o ciebie zazdrosna,bo nie ma nikogo innego przy sobie. Jeśli ty i twój chłopak chcecie sobie coś sami zorganizować,to mama automatyczne czuje się odrzucona i zdradzona. Ona to wszystko rozumie,ale nie potrafi zapanować nad swoimi chumorami. Doskonale wie,że masz prawo do swojego szczęścia i pewnie się cieszy,że trafiłaś na odpowiedniego partnera,ale jednoczesne wie ,że cię przez to traci. W sensie musi się z nim dzielić twoim towarzystwem.
Najlepiej ,żeby mama miała jakieś swoje życie,tzn zaintetesowania,towarzystwo, czy poznała nowe koleżanki w podobnej sytuacji jak ona. Może piesek rozwiązał by problem samotności mamy. No musisz z nią o tym szczerze porozmawiać. Jak ty to widzisz i jak się czujesz,gdy ona się tak zachowuje.

[Gość Zoja35]

Wydaje mi się, że pomoc psychoterapeuty lub psychologa dla mamy jest tutaj jak najbardziej wskazana. Nazwisko dr Ireny Maślankowskiej zaciekawiło mnie, bo miałam z tą panią przyjemność mieć kilka sesji terapeutycznych, co prawda problem miałam ciut inny, dotyczący układów w związku partnerskim, który podobnie jak w powyższych relacjach zatruwał mi życie i bardzo ograniczał. Pani psycholog jest świetną specjalistką i ma bogate doświadczenie, a jej wiedza i metody przyniosły znaczący postęp w naszym związku i inne spojrzenie na pewne sprawy. Polecam jednak dobrą terapię i pracę mamy z psychologiem.

[Gość KasiaUU]

Proszę poszukać dobrego psychoterapeuty i zapisać się na terapię rodzinną. Podczas takiej terapii budowane są nowe relacje miedzy członkami rodzin, więzi zostają umocnione, a problemy oczyszczone z toksycznych myśli, na nowo odczytane zostaną potrzeby i indywidualne emocje. Ja w trudnej relacji z siostrą sięgnęłam po pomoc do psychoterapeuty w Rumi pana dr. P. Sowińskiego. Ten świetny profesjonalista fachowo udzielił mi pomocy, a jego sesje terapeutyczne przywróciły dobre relacje z siostrą, na nowo poznałyśmy siebie, po prostu jest teraz dobrze!

[Gość Dettka3]

Własnie skończyłam taką terapię rodzinną u pana doktora Sowińskiego. To ceniony specjalista na Pomorzu i znany z kompetencji i rzetelności. Pomógł już nie jednej osobie. Świetny znawca psychiki człowieka, ogromna wiedza i zaangażowanie. Polecam.