Żona z olbrzymimi problemami "ze sobą"

[Gość ZatroskanyTato]

Próbuję pomóc żonie. Jesteśmy razem od dawna, ponad dekady. Na początku była pewna siebie, to ona mnie "poderwała". Jesteśmy po ślubie i mamy jedno, planowane dziecko. Jakiś czas temu żona dała się namówić na wizytę u psychologa, potem u psychiatry, ale szybko skończyła "terapię" - po jednej wizycie. Miała przepisane jakieś delikatne leki, które jej pomagały doraźnie. Nie mamy innych problemów, pierwsze dziecko jest zdrowe, drugie dziecko, jeszcze nienarodzone, ale ciąża tez prawidłowo przebiega. Z rodzinami kontakt poprawny chociaż wiadomo, nigdy nie jest idealnie. W łóżku nam się układa, nie możemy narzekać. Finansowo też radzimy sobie nie najgorzej. Ja pracuję, żona nie. Po studiach nie nigdy nie podjęła pracy w wyuczonym kierunku. Kilka lat pracowała w sklepie, ale wykańczało ją to psychicznie. Mogliśmy sobie pozwolić na to żeby małżonka nie wróciła do pracy więc od prawie 3,5 lat , licząc pierwszą ciąże, żona "siedzi w domu". Teraz jest w drugiej ciążę - także planowanej. Do psychologa iść już nie chce, ale sama też nie potrafi sobie z tym poradzić. Wszystkie rozmowy ze mną na jej temat kończą się płaczem i zamknięciem w sobie. Chciałbym jej pomóc, ale kompletnie nie wiem jak się za to zabrać, szczególnie teraz, kiedy mamy półmetek ciąży. Zawsze traktowałem ją "jak jajko", byle nie urazić i byle się nie obraziła na mnie (o cokolwiek). Wszelkie sprzeczki zawsze odpuszczałem i ustępowałem, właściwie zawsze wszystko było po "jej myśli". Tak mi było prościej, nie gasiłem ognia benzyną. Żona praktycznie nie wychodzi z domu, czasami do sklepu, obawia się kontaktu z innymi, przeważnie obcymi ludźmi. Nie wiem już jak z nią rozmawiać. O żadnej terapii nie chce nawet myśleć. Ale... są też spokojne chwile, takie w których jest energiczna (jak na drugi trymestr), i mogę nawet powiedzieć - radosna. Ale po dniu-dwóch stan ten ustępuje miejsca totalnemu przeciwieństwu. Brak energii, empatia, melancholia, wiele planów (większość z tego okresu radości) ale wszystkie giną sposobem "nie chce mi sie". Podejrzewam, że przyczynami są niskie poczucie wartości, wyniesione jeszcze z czasów dzieciństwa, brak wiary w siebie i swoje możliwości, oraz charakter - momentami skrajnie intrawertyczny. Kocham ją, a mimo to wygląda na to, że nie potrafię uszczęśliwić żony, albo ona sama nie potrafi być szczęśliwa. Poradźcie mi coś, proszę.

[Gość kasiam75]

nie wymyslaj juz niestworzonych historii, bo nie ma po co :)

w koncu doszedles do tego, ze to ja.
oczywiscie wiem i ty wiesz, ze trzeba czytac miedzy wierszami.
telefon znowu dziala, wiedzialam ze to ty i lezac a nie spac zaczelam sie smiac :), bo wiem o co ci chodzi, ci wszyscy beda musieli poniesc konsekwencje, a jakie to juz i ja wiem, i ty :)) wiesz co, na pradwe, ale jednoczesnie Ty wiesz,ze ja wszystko ogarniam i juz wiem. I zamiast spac i sie regenerowac, to musze ci odp.

[Gość kasiam75]

To jak ja faktycznie kochales i nadal kochasz, to sie pakuj i wracaj !,
tylko nie juz do zadnej innej "zony" tylko do niej. Najlepiej jakbys dal znac w ogole, ale juz nie przez forum. Wiesz jak sie kontaktowac i nie zwlekaj juz z niczym. Wystarczy tyle straconych lat. Pozwol mi byc w koncu szczesliwa.
Tylko nie dzwon z numerow ukrytych bo juz sie odkryles.
pozdrawiam cieplo KM