ZA. Czy można postawić błędną diagnozę?

[Gość MamusiaStasia]

Mój syn w wieku 3 lat dostał diagnozę Zespół Aspergera. Wówczas zaczął chodzić do przedszkola, i być może wiele wskazywało na zaburzenia ze spektrum autyzmu, do tego Pani psycholog wydała nam opinie bardzo niekorzystną dla dziecka. Starała się ja ubarwić, tak aby dziecko dostało diagnozę, a co za tym idzie pomoc w przedszkolu, różne terapie itp. Diagnozę robiłam w dwóch niezależnych ośrodkach. W jednym syn otrzymał rozpoznanie Aspergera, w drugiej wykluczono. W między czasie rozwój syna tak poszedł do przodu, że postanowilam, że w przedszkolu będę bazować jednak na tej diagnozie wykluczającej ZA, w której były jednocześnie wskazówki dla przedszkola jak pracować z synem, zalecenia dla nauczycieli itp. Poza przedszkolem wzięliśmy się do roboty. Dziecko miało różne zajęcia dodatkowe rozwijające rozwój, terapie itp.
Do tej pory nikt o diagnozie syna nie wie. ( szkoła rodzina przyjaciele)
Obecnie syn ma 8 lat. Chodzi do 2 klasy, i gdzieś tam jednak w podświadomości mam ze ta wcześniejsza diagnoza gdzieś nad nim wisi. Nie wiem też czy dobrze robię, że nie wspomniałam o tym w szkole, bo regresy też występują.
Syn obecnie jest bardzo przeciętnym chłopcem, z nauką idzie mu całkiem nieźle. Jest koleżeński, lubi dzieci, a dzieci lubią jego. Ma kolegów, relacje rowieśnicze nawiązuje dość dobrze. Jest bardzo grzeczny, w szkole stosuje się do zasad, nie ma żadnych fiksacji, czy stereotypii. Nie jest jakiś nietypowych zainteresowań. Jego zabawy są na poziomie wieku. W domu też nie sprawia problemów wychowawczych. Nocuje u kolegów, czy u naszych przyjaciół, gdzie zawsze jest bardzo grzeczny. Toleruje wszelkie zamiany. Ot taki przeciętny 8 latek.
Co mnie niepokoi.
Syn czasem nerwowo reaguje na porażkę, niestety głównie chodzi o przegraną potrafi się rozpłakać i np pięścią walnąć o podłogę, nie zważając że np są w domu goście. Niestety w ostatnim czasie pozawalalismy mu zbyt często grać w gry komputerowe i samemu i z kolegami. Do tego jest bardzo rozkojarzony, taki trochę typ marzyciela. Ma problemy z koncentracją uwagi. Pani w szkole mówi że zdarza mu się zamyslic przez co nie zdąży wykonać zadania, ma wolne tempo pracy, ale przy tym ma podzielną uwagę, bo wie o czym mowa. Czasem robi wrażenie jakby się wyłączał. Neurologiczne ok. Robiliśmy wszelkie badania eeg głowy również bez zastrzeżeń. I to mnie strasznie martwi. Jest dużo rzeczy które nie pasują do tego zespołu, ale są też takie które gdzieś tam mogą się w ten zespół wpisywać. Np syn widzę, że w zabawach grupowych radzi sobie znacznie gorzej niż w tych on i jeden kolega
Co nie znaczy że się nie bawi z dziećmi. Uwielbia dzieci, domaga się tych kontaktów. Jest też dość dziecinny jak na swój wiek.
Proszę o radę. Bo już sama nie wiem co robić. Byliśmy na takich konsultacjach w ośrodku zajmującym się autyzmem, tam również wykluczono.,ale gdzieś tam w podświadomości jednak ten ZA jest. Aha dodam jeszcze że syn nie zawsze patrzy w oczy jak mówi. Oczywiście zdarza się że spontanicznie spojrzy na rozmówcę ale zdarza się że mówiąc nie patrzy w ogóle.
Nie chciałabym czegoś przeoczyć. Wiem że mogłabym powiedzieć o tym w szkole że dziecko ms taka diagnozę, ale jesli kiedyś okaże się że diagnoza była pomyłką to nie chce żeby w papierach szkolnych dziecko było ,, autystyczne,, bo może nie jest. ???
Czy takie dusgnizy w ogóle bywają stawiane na wyrost, czy zdarzają się pomyłki. ??
Będziemy jeszcze robić diagnozę pod kątem adhd właśnie że względu na te roozpraszanie się i może na nadmierną nadruchliwosc.
Nadmienię tylko że mamy w klasie dziewczynkę z ZA i w tym przypadku naprawdę nie udało by się tego ukryć. Dziewczynka z dużymi problemami emocjonalno społecznymi.. Nie chce się chwalić ale syn zupełnie nie wpisuje się w jej obraz nie jest absolutnie w niczym podobny, ogólnie nie ma z nim żadnych problemów w szkole na świetlicy czy zajęciach sportowych. Sam się nieraz pyta dlaczego Zosia się tak zachowuje.
Co robić dalej??? Czekać, mówić, zapomnieć o tym ZA ?? Jakie rady drodzy forumowicze ???

[Lusy]

Droga Mamusiu. Czytając twój opis syna,dochodzę do wniosku,że masz dziecko prawie idealne,a chciałbyś ,żeby było idealne. No aż tak dobrze,to w życiu nie ma. Gdyby nie ta diagnoza syna,z wczesnego dzieciństwa,to nie przyszło by ci do głowy,żeby wogóle zastanawiać się nad tym,że te drobne ,wady,, twojego dziecka,mają wogóle coś wspólnego z autyzmem.
Chyba nie ma dzieci,które były by całkowicie wolne od deficytu uwagi,czy doskonale radziły sobie z każdym rodzajem sportu, czy ogólnie były doskonale we wszystkim.
Moim zdaniem jesteś bardzo zdeterminowani,żeby w końcu coś znaleść. Stad te ciągle podejrzenia i skupianie się na wychwyceniu jakiegoś zburzenia u dziecka. Myślę,że powinnaś przestać myśleć o przeszłości, nie szukać nowych diagnoz w teraźniejszości, tylko cieszyć się swoim dzieckiem,takim jakie ono jest. Oszczędz mu kolejnych wizyt u specjalistów,a zaoszczedzony czas poświęc małemu,żeby odciągnąć go od gier komputerowych,które mogą poczynić w przyszłości prawdziwe ,a nie wydumane szkody.
Pamiętaj,że najważniejsza jest twoja ocena rozwoju dziecka, a o tym co było w przeszłości,trzeba zapomnieć.

[kikunia55]

Sama po sobie widzisz co może zdziałać "ciekawa " diagnoza. Przeciez dziecko rozwija się normalnie, w czyms jest dobre, z czyms sobie słabo daje radę i musi po prostu dorosnąc, dojrzec a Ty masz z tyłu głowy tę diagnozę wrytą." Nie chciałabym czegoś przeoczyć". A co chciałabys przeoczyć. W rozwoju kazdego dziecka jak się pozwala na zbyt duzo czasu spędzonego przy komputerze czy telewizorze, to dziecko nie chce wracac do rzeczywistosci i proste polecenie posprzataj, wynies cos powoduje albo ataki agresji albo płacz.

Spędzaj jak najwięcej czasu z dzieckiem a nie lataj po osobach "diagnozujących", bo ktos Ci juz w wieku 2 latek Twojego dziecka zafundował huśtawkę uczuciową. Potrzebujesz więcej jazd?

To nie jest swiadome macierzyństwo. To jest szukanie dziury w calym.

[unna-1]

Masz normalne dziecko i ciesz się nim. Nie rób z niego kaleki.

[Gość MamusiaStasia]

Dziękuję bardzo za odpowiedzi. Zakładając post nie miałam na celu idealizowania mojego dziecka, porównywania go z innymi dziećmi, czy robienia z niego ,, kaleki,, kocham mojego syna bezgranicznie, i jest dla mnie idealny, pod każdym względem.
Jesteśmy pełna i szczęśliwą rodziną.
Syn przecież nie dostał diagnozy z nieba, tylko postawił ją zespół specjalistów, którzy na co dzień pracują z dziećmi autystycznymi.
Zresztą nie znalazłabym się w takim ośrodku, gdyby dziecko rozwijało się prawidłowo. Dlatego moje pytanie kierowałam do osób, które spotkały się z tym gdzie omyłkowo można postawić błędną diagnozę ZA.
Najczęściej widzę, że na ogół działa to w drugą stronę, gdzie rodzice byli zapewniani, że z dzieckiem wszystko ok i co najczęściej się słyszy ,, wyrośnie z tego ,, a w dorosłym czy późno szkolnym wieku okazywało sie, że jest to klasyczny Zespół Aspergera.

[kikunia55]

Tak, tylko jakby wierzysz, ze jesli rodzice mają dysfunkcyjne dzieci to jacys mądrzy ludzie w młodziutkim ich wieku tak poprowadzą te dzieci, ze jak dorosną to juz wszystko będzie cacy.

Masz dziecko, jakie masz. I lepiej i dla Ciebie i dziecka wierzyc, ze tak jak inne dzieci ma tylko czasowe deficyty w czyms i z czegoś wyrosnie, dojrzeje. A czas pokarze czy jako dorosly tez w czyms jeszcze będzie inni niż przeciętni rówiesnicy.

Tak jak opisujesz swojego synka, to wydaje się, ze Wasza rodzicielska uwaga, doglądanie, róznorakie stymulowanie związane z rozwojem ruchowym poprzez sport i intelektualne poprzez naukę muzyki, języków, warsztaty teatralne- takie Wasze doglądanie powinno wystarczyć.

A Ty stawiasz się w sytuacji, ze mój synek ma takie deficyty, ze tylko fachowcy mogą ocenic co to może być i mądrze mi pomogą. Jak nie przedstawię mojego dziecka wielu ważnym komisjom i konsyliom to to moje dziecko cos utraci bezpowrotnie.

Częśc ludzi żyje z wiarą, ze ja mogę swoim sercem i intuicją najbardziej pomóc swojemu dziecku, puszczac go w "swiat" (szczególnie zajęcia sportowe wsród rówiresników) i obserwując jak mu idzie, motywować, wspomagac.

Sa tez ludzie, którzy sobie i swoim oczom nie wierzą. Albo żle opisujesz dziecko- nic niepojącego nie widac, tak się wydaje. A może intuicja matki Ci dobrze podpowiada i idz w Aspergera, autyzm- zacznij zmieniac dziecku dietę, czytac i biegac po specjalistach. Twoje dziecko, Twoje wybory. Pamiętaj zawsze, ze zdrowy rozsądek to tez dobry doradca.

A może czujesz potrzebę specjalnej opieki nad dzieckiem, odpowiednich papierków o dysfunkcjach intelektualnych, dodatkowych świadczeń finansowych z tym związanych- siedzę w domu, chowam dziecko. liczy mi się to do emerytury itp...