Uzależnienie od cierpienia

[Gość nerwolka94]

Podejrzewam u siebie uzależnienie od cierpienia. Stwierdzam to po tym, że mimo stabilnej w miarę sytuacji życiowej i osobistej lubię sobie przysłowiowo dopi*rdalać, wymyślać problemy z dupy, którymi się potem bardzo silnie zadręczam, wiecie, wpadam w panikę, we wściekłość, w smutek prowadzący do myśli samobójczych, a czasem autoagresji. W przeszłości się samookaleczałam, cięłam, podpalałam i połykałam takie kulki zapachowe o właściwościach żrących. Zawsze robiłam to w chwilach stresu, w które najczęściej sama siebie wcześniej wpakowałam. Prawda jest taka, że nie lubię samego uczucia cierpienia, bólu psychicznego czy fizycznego, tylko tego co następuje po nim... Kiedy zejdzie ze mnie cały stres, najczęściej po paru godzinach to pojawia się takie dziwne "ciepłe" uczucie na sercu, coś jakby ktoś mnie tak od serca przytulił, nie wiem jak to nazwać, ale kojarzy mi się to z uczuciem jakie może doznać dziecko np. niemowlę, kiedy płacze i uspokajane jest przez matkę, takie uczucie ciepłej, bezpiecznej obecności. Jest to niesamowicie przyjemne doświadczenie, bardzo często wraca mi po nim dobry humor (z zewenątrz wygląda to tak, że panikuję strasznie przez 2 godziny, płaczę, trzęsę się cała, a potem nagle zaczynam być wesoła jakby nic się nie stało), wzrasta chwilowo samoocena, którą normalnie mam bardzo niską, czuję się bezpiecznie i mam wrażenie jakbym problem,którym się zadręczam "przerobiła". Jest to mylne wrażenie, bo już po paru dniach ta sama sytuacja potrafi mnie zdołować.
Chciałabym jakoś z tym walczyć, bo ranię bliskich, zwłaszcza chłopaka, który czasem przez moje "jazdy" nie może po nocach spać, wstyd mi za to ale tak przyjemnych uczuć jakie doświadczam w takich momentach nie odczuwałam nigdy w żadnej sytuacji, przy żadnym człowieku.