Depresja przez całe życie

[Gość michaelsayanin]

Witam pierwszy raz piszę o sobie i nie wiem co mam za bardzo pisać ale chcę.Moim problemem jest to że jestem Introwertykiem i przez całe życie jestem jakiś taki dziwny nigdy nie miałem zainteresowań chęci życia celów kim chcę zostać jak dorosnę i tak w sumie dalej jest,jak byłem mały to nigdy nie chciałem kolorować, czytać, nigdy nie umiałem dogadać się z nikim w podstawówce zawsze chciałem mieć przyjaciela ale jakoś mi to nie wychodziło zawsze czułem się jak taki nic niewarty śmieć i zawsze stałem gdzieś w cieniu choć przez całą podstawówkę zyskałem przyjaciółkę bardzo ją lubiłem i wszystko ale w gimnazjum nasz porozdzielano i ja byłem w klasie z osobami których nie znam w cale co mnie dość przygnębiło bo próbowałem rozmawiać z tymi nowymi osobami i jakiś tak kontakt był choć może przesadzam nasza rozmowa sprowadzała się głównie do tego że codziennie mówiliśmy sobie dzień dobry i jaką lekcje teraz mamy naprawdę boli mnie to. Nawet na balu gimnazjalnym zatańczyłem poloneza z dziewczyną którą lubiłem w klasie ale z nią nie rozmawiałem,a tańczyłem z nią tylko dla tego że ona nie miała z kim tańczyć więc nauczycielka mi to załatwiła bo ja bym pewnie do nikogo się nie odezwał, i zatańczyłem raz potem siedziałem przy stole i piłem sobie sok choć ja jestem bardzo dziwny bo ja chciałem bardzo z kimś tańczyć ale nie potrafiłem do nikogo tego powiedzieć każda porażka życiowa tego typu mnie boli bo ja chciałbym naprawdę mieć przyjaciela ale nie potrafię nawet byłem u psychologa ale nie potrafiłem mu nic powiedzieć dla tego psycholog jest mi bez sensu.Moje życie polega na tym że przychodzę do szkoły z nikim nie rozmawiam (bo teraz jestem w szkole zawodowej) przez cały czas jestem na lekcji siedzę sam czekam na dzwonek wychodzę na przerwę widzę tłumy radosnych ludzi a ja szukam jakiegoś miejsca gdzie jest mało ludzi i czekam na koniec dzwonka i tak całe życie potem przychodzę do domu robię tam swoje rzeczy i śpię.Moje wolne polega na tym że praktycznie nigdy nie wychodzę z domu bo tego nie lubię wole sobie pograć czy coś.I wiem że pewnie napiszecie mi coś w stylu żebym wyszedł z domu ale ja tego nie lubię bo niby co miałbym tam robić.Po prostu boli mnie całe moje życie choć mam dopiero 17 lat. Boli mnie stracona więż z przyjaciółką którą nawet nie wiem gdzie teraz jest i z jednym przyjacielem którego poznałem w 5 klasie podstawówki ale dość krótko z nim byłem raz nawet jak szedłem do domu to go spotkałem na chwilę powiedział mi cześć ja mu też powiedział mi że się trochę zmieniłem i że musimy się kiedyś tam spotkać ale jakoś wątpię w to i jak wróciłem do domu to chciało mi się bardzo płakać że zobaczyłem go.Ale ja i tak pewnie nigdy nie będę mieć prawdziwego przyjaciela na zawsze :( nie wiem czemu nawet to napisałem dużo błędów dziwnie poukładane słowa ale mam to gdzieś.Chciałem tak jakoś to napisać i napisałem jak chcecie to możecie coś tam pisać i pewnie to przeczytam bo chętnie jestem ciekaw co napiszecie

[Gość kkjhggv]

Dla introwertyków najlepsze jest zmusić się do rozmów z ludźmi przez dyskusje o książkach w klubie czytelników.

[mgr Kamila Krocz]

Podejrzewam, że jesteś osobą introwertywną, dlatego wolisz pobyć w samotności, trzymasz się na uboczu, czekasz do dzwonka, by pójść na lekcje. Nie masz tak naprawdę przyjaciół, bo trudno Ci zainicjować rozmowy z kimkolwiek. Spróbuj jednak choć trochę się otworzyć. Nie mówię, że masz zostać duszą towarzystwa. Sam jednak czujesz, że fajnie byłoby mieć chociaż jednego oddanego przyjaciela.

[Gość olr]

Wiem,jak Ci trudno,ale spróbuj jednak coś z tym zrobić,spróbuj pierwszy do kogoś się odezwać,nawet wprosić - ja miałam to samo w dzieciństwie,a dziś mam 60 lat i nie potrafiłam ułożyć sobie życia,jestem przerazliwie sama. Pamiętaj nie idz tą drogą!

[Gość teresa anna]

W opisie odnajduje życie bliskiej mi osoby. Tak trudno to zrozumieć, pomoc. Jednocześnie wiem jak ta osoba cierpi. Ogarnia mnie bezsilność. Próbuje coś robić, ale czasami wiem, ze popełniam błędy i sprawiam przykrość. tak trudno to zrozumieć. Kocham go nad życie, ale nie mogę znaleźć płaszczyzny porozumienia. Duzo czytam na ten temat. Wierze ze kiedyś to uda się.