Tata rujnuje mnie psychicznie.

[Gość Iga12345]

Czego to nie zrobię jest źle, a każdy mój ruch spotyka się z negatywnym odbiorem, który nie jest komentowany w normalny sposób przez mojego ojca.
Jestem młodą osobą, która zaczyna studia i życiu na własny koszt.
Zaczynam studia zaoczne większym mieście, aby móc pracować w tygodniu. Boję się, bo wiadomo... zaczynam dorosłe życie, a zamiast wsparcia mam tylko dobijanie.
"Po co chcesz wynajmować pokoj skoro masz się uczuć zaocznie. Jesteś nienormalna". Z drugiej strony mówi, że nie ma warunków, żebym z nimi mieszkała (mieszkają na piętrze u dziadków) i mowi, że siedzę im na głowie, a Oni mnie tutaj nie chcą.
Studia zaoczne są złe, bo niczego się według niego nie nauczę. Ba... potrafi wstać w nocy z łóżka i powiedzieć mi, że bezsensu, że w ogóle mam studiować, bo i tak jestem leniwa i rzucę je za chwilę.
Jeżeli pójdę na dzienne nie będą mi pomagać finansowo, a wiem, że w Gdańsku sama na dziennych inżynierskich nie będę się wstanie utrzymać praczując na tyle na ile pozwoli mi czas.
Ciagle mówienie, że jestem głupia, leniwa, że nie mam przyjaciół, że nie dziwi się, że chłopak mnie rzucił.
Ja reaguje na to krzykiem i przekleństwami. To już ten etap w którym nie potrafię się pohamować. Ostatnio dużo nieciekawych rzeczy dzieje się w moim życiu, a na rodzinę również nie mam jak widać co liczyć. Chciałabym, żeby się w ogóle nie odzywał. Nienawidzę Go. Równie dobrze mógłby zaoszczędzić nie kupując jednej paczki papierosów po 15 zł co drugi dzień i mama tak samo... tego sobie nie odmawią, ale gdy ja się zapytałam ich czy jak poślizgnie mi się noga na początku i będę potrzebowała trochę grosza to czy mogę pomogą to mnie wyśmiali. Nie jesteśmy biedni, raczej żyjemy normalnie- mama pracuje, tata też i mam jedną młodsza siostrę. Dobija mnie ze nigdy nie mam u nich wsparcia.

[Gość Lusy]

Twoi rodzice to jakiś skrajny przypadek. Czy oni myślą że obowiązki wobec dzieci kończą się w momencie gdy te osiągają wiek 18 lat .? A co z ksztakceniem ? To ich psi ,zasrany obowiązek żeby cię utrzymywać i wspierać podczas studiów żebyś mogla zdobyć zawód i w przyszłości być samodzielna. Ja na twoim miejscu wyprowadziła bym sięz takiego domu i od takich ludzi ,bo rodzicami trudno ich nazwać i podała ich do sądu o alimenty, bo prawo jest po twojej stronie. Dopóki się uczysz dopóty oni mają obowiązek cię utrzymywać i żadnej łaski ci nie robią. Posiadanie dzieci to nie zabawa tylko odpowiedzialność do końca życia ,ale oni chyba tego nie rozumieją, choć sami siedzą na głowie babci ,bo nigdy nie dorobili się swojego domu,to tobie to wypominaja. Co za hipokryzja. Uciekaj od nich jak najdalej bo cię niszczą psychicznie ale że swoich praw nie rezygnuj. Myśl o sobie i swojej przyszłości a rodzicami się nie przejmuj bo nie są tego warci.

[mgr Kamila Krocz]

Podejrzewam, że nawet brak wsparcia finansowego nie jest tak dotkliwie bolący, co raczej brak wsparcia psychicznego ze strony rodziców. Wyśmiewanie, zaniżanie samooceny, deprecjonowanie Twoich starań i planów. To na pewno boli, więc nie dziwię się, że jest w Tobie dużo żalu i złości. Krzykiem i agresją jednak niczego nie wskórasz. Pokaż rodzicom, że nie ustąpisz i że będziesz dążyła do realizacji swoich planów związanych ze studiami. Jedź na te studia, postaraj się znaleźć wcześniej jakąś pracę. Zastanów się, czy nie lepiej byłoby wynająć z kimś akademik. Może wyjdzie taniej? Przypomnij jednak rodzicom, że mimo iż jesteś pełnoletnia, to jednak jako rodzice powinni wspomóc Cię finansowo w Twojej edukacji. Tym bardziej jeśli zależy im, byś skończyła studia. Wiadomo, że pracując i ucząc się, jest trudniej. Mam nadzieję, że jak rodzice zauważą, że się starasz, że Ci zależy na wykształceniu, że tak łatwo się nie poddasz, to pójdą po rozum do głowy i jednak pomogą Ci, przynajmniej aż nie staniesz na nogi. Pozdrawiam i życzę powodzenia!