Wstydzę się, że choruję psychicznie

[Gość anteczka]

Witam wszystkich
Właściwie nie chcę się tutaj specjalnie rozpisywać, bo to bezsensu. Postaram się krótko opisać swój problem.
Otóż cierpię na zaburzenia psychicznie. W karcie mam zapisane zaburzenia osobowości i zaburzenia adaptacyjne. Generalnie w skrócie chodzi o to,że mam bardzo niestabilną psychikę. Nie radze sobie w życiu, "nic nie wiem", miotam się na wszystkie strony, nie wiem czego chce, nie wiem, co jest dobre,a co złe, decyzje podejmuje intuicyjnie, po omacku. Mam bardzo niską samoocenę i brak stałego gruntu żeby zbudować cokolwiek czy to związek, czy to tożasmość czy określenie np. własnych zainteresowań czy drogi w życiu. Czuję się na tym świecie jak kosmita, który przypadkiem wylądował i musi zmierzyć się z obcą kulturą, cywilizacją. Niczego nie rozumiem, sensu pracy (chociaż pracuję i uczę się), sensu życia, mechanizmów budowania relacji międzyludzkich, zwłaszcza miłosnych (coś w stylu, że nie wiem kiedy jest miłośc, a kiedy jeszcze przyjaźń itp.), nie rozumiem cudzych uczuć ani własnych, po prosotu nic. Bardzo cierpię, Zażywam leki antydepresyjne i stabilizatory nastroju. Chodze na terapię, chociaż myślę nad zmianą terapeuty, nawet odpłatnie.
To co mnie boli to sam fakt, że.... musze to wszystko robić bo sobioe nie radzę ze sobą ;/ Wstydzę się za to.... Kiedyś jak byłam młoda, miałam te 15-18 lat cierpiałam tak samo, ale obracałam się wtedy w gronie osób (rówieśników) również z problemami. Dzisiaj mam nadal kontakt z niektórymi z tych ludzi. Wszyscy "wyzdrowieli"... Przyjaciółka, która miała problemy z tożsamością seksualną i samooceną, dzisiaj jest w szczęśliwym 3 letnim związku i generalnie jest zadowolona z siebie. Druga koleżanka po przejściach buduje swoje życie na nowo, z dala od rodziców, ale z tego co widzę, jej pewność siebie jest wyższa niż wtedy. Tylko ja stoję w miejscu... Wstyd mi za to. Żeby nie było, nie życze im źle, ciesze się, że moim przyjaciołom się powodzi, jednak co tu dużo ukrywać.. chciałabym to samo ;/ Ich problemy były typowymi przejściami nastolatek i przeszły samoistnie (wiem, bo same mi to mówiły, że nic z tym specjalnie nie robiły, samo minęło), a ja mam realne problemy psychiczne i męczę się z tym ;/ Stoję w miejscu, a inni się rozwijają. Potrzebuję wsparcia w życiu, przed które większość przechodzi bez leków i terapeutów. Czuję się słaba i nic nie warta....

[Gość hbn]

Zerwij z nimi kontakt i znajdź takie na swoim poziomie

[Gość Dziwnaa1]

Mam:to samo
Nieogarnieta życiowo, zero pasji,zainteresowań, mam fobie społeczną, nie pracuje nie mam:znajomych, nie mowiac o facecie. .Randkjje przez neta czasem umowie sie z facetem na spotkanie ale wcześniej musze sie troche napić bo bym sie bala spotkać a i tak nic nie wychodzi z tego , jakos nie są zainteresowani mimo że pierwsze wrażenie sprawiam raczej dobre. .Ale wychodzi przy gadce szmatce że jestem jakas odrealniona i dzika,nie patrze w oczy,unikam kontaktu wzrokowego, miotam:sie...Rowniez chodzę na terapię, ale dla mnie juz raczej nie ma ratunku ....Pozdrawiam