konflikt wewnętrzny,białe mroczki i panika

[Gość coraz gorzej]

Od pół roku w mojej głowie mam non stop napięcie psychiczne wywołane tym, że zachowuję się jak ktoś kim nie chcę być a jednocześnie ciągle kontynuuje te zachowania bo przynoszą mi ukojenie. Chodzi mi o tym mojej osobowości. Używając takiej metafory: kierownicą skręcam coraz bardziej w prawo a koła skręcają się coraz bardziej w lewo. Teraz już większość dnia siedzę jak żywy przykład marnowania życia wypełniając swój dzień czynnościami ale przy robieniu czegokolwiek co sobie wymyślę narasta we mnie frustracja i nerwy. Nie mam już siły na życie, czuję że tracę jedyny ostatni bastion (najsilniejszy) którego się trzymam od kilku już lat czyli nadzieja że jutro będzie lepiej, że w ogóle w końcu będzie dobrze. Siedzę i nagle kiedy dochodzę w mojej głowie jak by do ściany coś we mnie pęka, mieni mi sie w oczach widzę białe muszki przed oczami i zaczyna się panika, strach, i jakby walka o życie bo czuję jakbym umierał i walczę żeby nie zemdleć, serce mi wali, a gdy to przetrwam to potem przez pół godziny jestem w środku roztrzęsiony i na stałe jeszcze bardziej bez życia niż byłem dotychczas. Tak jakby w tej chwili dryfował na łodzi z podartym i podziurawionym żaglem, połamanym sterem wiosłami i masą dziur w kadłubie, ale jeszcze nie tonie. Nie ma w mojej głowie takiego uczucia jak relaks. Nawet jak dwa dni z rzędu spałem 5 godzin od 3 w nocy do 8 rano (bo musiałem o tej godzinie wstać) to nie mogłem się w ciągu dnia zdrzemnąć godzinę czy dwie mimo, że mogłem bo byłem w domu cały dzień tylko walczę kiedy mi się zamykają oczy siedząc na przykład na kanapie bo pozwolić sobie zasnąć musiał bym być zrelaksowany.

[mgr Kamila Krocz]

Niestety drogą wirtualną nie da się postawić diagnozy. Jeśli zależy Panu na rzetelnym rozpoznaniu i rozpoczęciu leczenia, najlepiej skonsultować się z lekarzem psychiatrą, do którego nie potrzeba skierowania.